Verwijderen batterij veer

Om de batterij te kunnen verwijderen moet eerst de veer van spanning gehaald worden. Net zoals bij Hildo's Colt Walker revolver lukt dit ook prima met een universele griptang. Duur speciaal gereedschap blijkt niet nodig. Eitje!

Batterij vlak slijpen

Na demontage van de pandeksel neemt Hildo zijn Dremel (lookalike) ter hand om vervolgens voorzichtig materiaal te verwijderen van de batterij. Het gaat erom dat het oppervlak weer vlak is, zonder de gaten en groeven.die er nu inzitten zodat de vuursteen weer mooi het oppervlak kan volgen als het de pan openslaat.

Wat Hildo gebruikt om te harden.

Hildo houdt het simpel. Eenvoudig gereedschap wat u in principe ook thuis heeft liggen, op de bus Kasenit na dan.

Het batterij harden. Poging 1

Een ruime hoeveelheid Kasenit op het batterij, aan de kant waar de vuursteen er tegen aan slaat. Brander erop en met een gasvlam van Hildo's fornuis aan de onder zijde zou het moeten lukken. Niet dus! De hobbybrander rechtstreeks op het Kasenit werkt niet omdat het Kasenit voor een isolerende werking zorgt en de hitte van de vlam niet bij de batterij aankomt. De gasvlam van het fornuis alleen geeft onvoldoende hitte.

Het Batterij  harden. Poging 2

Dan grof geweld. De dakbrander erbij en het ding op de hoogste stand. Werkt ook niet. Er is veel vuur maar de hitte wordt te veel verspreid en op deze manier een kip grillen kan, maar het metaal roodgloeiend krijgt kunt u echt vergeten

De oplossing!

Hiervan heeft Hildo even geen foto. Het valt niet mee om metaal te harden en tegelijk ook nog foto's te maken.

Gewoon met de hobby brander tegen de onderkant van het batterij branden terwijl het Kasenit er bovenop ligt. Langzaam komt de batterij op temperatuur en begint rood te gloeien. Niet helderrood, maar toch rood. Na een poosje begint het Kasenit iets te spetteren om vervolgens te smelten. Daarna begint het te borrelend te koken. Goh? Hildo heeft een paar keer de brander uit gedaan, meer Kasenit erop en de procedure weer opnieuw uitgevoerd in de hoop zo meer koolstof toe te voegen aan het metaal. Aan het eind komt het harden zelf. Hildo gooit de nog roodgloeiende batterij, compleet met tang en al, in de met water gevulde gootsteen. Het geeft een explosieve reactie, het koelt af met een knal! Oppassen dus voor rondvliegende kokende waterspetters.

Met een vijl probeert Hildo voorzichtig de batterijte vijlen om te zien of het harder geworden is, en het resultaat lijkt vooralsnog goed. De vijl krijgt slecht grip op het ijzer van de batterij, dus de oppervlakte hardheid van het metaal is wel verbeterd.

___________________________________________

Binnenzijde van de loop opknappen

Betty's loop was aan de binnenzijde direct al niet erg fris. Ook daar kan wat aan gedaan worden!

Hier de loop op een diepte van zo'n 15 cm. Ziet u het er uitstekende stuk ijzer in de loop? Hierop blijven soms zelfs de 17 mm kogels even haken tijdens het laden. Het is is niet, zoals u misschien zou denken, de loop die weggerot is maar de authentieke loop die nooit goed glad geweest is aan de binnenzijde. Anders zou het nooit zo naar binnen kunnen steken, denkt Hildo. Het is gewoon een goedkoop en onnauwkeurig productieproces geweest, goed genoeg voor een koloniale musket in Afrika. Helemaal achterin de loop zit een erin geschroefde 'dop', de zogenaamde breechplug. Deze breechplug kon Hildo zien zitten met behulp van een zaklamp. Als de loop echt in een slechte staat zou verkeren, was de breechplug vast niet meer van glimmend metaal geweest, of was het glimmende olie?

Kogelstoter

Hildo's eigen bedenksel: Een niet olympische kogelstoter! Boor een gat midden door de loden bal en monteer de kogel vervolgens aan een M6 draadeind van 1 meter lengte. Nu kunt u de bal in de loop laten zakken en er zeker van zijn dat u hem er probleemloos weer uit krijgt.

De bal past makkelijk, maar doet ie dat ook met een patch? Hildo legt een rode zakdoek om de kogel en drukt hem weer de loop in. Het eerste stukje gaat het prima, dan gaat het zwaar. Gewoon doorduwen! Op een gegeven moment zit de kogel echt muurvast. Hildo heeft hem er met de nodige moeite weer uitgetrokken en u ziet duidelijk de schaafplekken op de kogel en een deuk er bovenin waar de zakdoek blijkbaar op de bal samen gefrommeld is. Er zit nu een gat in de zakdoek. Conclusie? De kogel liep wederom vast op ongeveer 15 cm diepte, dus tegen het uitstekende stuk metaal aan dat u kunt zien op de foto van de loop hier rechtsboven. Hildo denkt dat deze loop te hobbelig is om met patches te kunnen schieten, zelfs met een kleinere diameter kogel. Nou, dan maar zonder hoor!

Echt veel schieten met deze musket zal Hildo sowieso niet doen, af en toe een keer met niet te veel lading. Als de kaart überhaupt maar geraakt word is het al feest!

2) Schuurpapier wikkelen

Schuurpapier in de gleuf van de stok en wikkelen. Nu is de truc dat u zoveel schuurpapier wikkelt zodat u alles nog net in de loop past.

4) Boormachine aandrijving

Hildo gaat natuurlijk niet met de stok tussen zijn handen zitten wrijven alsof hij vuur wil maken. Daarvoor heeft hij elektrische machines! Deze boormachine is voorzien van een 500 watt motor en is daarmee overkill. Rustig aan, gelukkig is deze eveneens voorzien van een traploze snelheid.

6) Resultaat

Foto's van de binnenzijde van lopen zijn lastig te maken, maar hier heeft u eentje. U ziet dat dit geen nieuwe musket geworden is en pitting is zeker te zien. Maar Hildo is best tevreden hoor. Rare uitstekende delen zijn verdwenen en er is nu zelfs, net als vroeger, een ronde bal met een stukje papier als patch te laden. Dat wilde voorheen niet. Succes dus. Nu de loop mooi vet houden want verder roesten moet voorkomen worden.

 BACK

Harden van de batterij

Hildo heeft al bijna een jaar niet meer met Betty, zijn musket, geschoten. Het vuursteenslot van Betty doet het niet zo best. De pandeksel, het stuk staal waar de vuursteen tegenaan slaat om vonken te vormen, is te zacht. De vuursteen heeft al gaten en groeven in de pandeksel geslagen en dat is niet de bedoeling. De pandeksel harden is de enige goede oplossing om heel af en toe met deze antieke musket te kunnen schieten.

Het oppervlakte van de batterij waar de vuursteen tegenaan slaat. Het zit vol met putten en fikse groeven Dit is niet goed want op het ruwe oppervlak vliegen de splinters van de vuursteen u, bij wijze van spreken, om de oren. De vuursteen moet in de batterij slaan, maar er niet in blijven 'haken'. Hildo gaat er wat aan doen.

Batterij check

Het zachte materiaal van de batterij laat zich gemakkelijk genoeg verwijderen, maar het moet natuurlijk niet scheef gaan of hobbelig worden. Tijdens het slijpen neemt Hildo dan ook voldoende tijd om keer op keer het resultaat te beoordelen. Wat er af is krijgt u er niet meer bij! En... mocht u in de veronderstelling verkeren dat Hildo loenst? Een optische illusie waar Hans Kazan nog iets van kan leren!

Flinterhard!

Dit busje bevat een Amerikaanse pond, ofwel 454 gram, Kasenit. Hildo moest dit uit Duitsland bestellen want in Nederland bleek er lastig aan te komen. Het wordt gebruikt voor oppervlakteharding van metaal. Waarvoor vraagt u? Voor het pandeksel van Betty de musket natuurlijk. De batterij, het gedeelte van het vuursteenslot waar de vuursteen tegenaan slaat om vonken te produceren, is duidelijk te zacht en Kasenit brengt koolstof in het materiaal en dat geeft een zee van vonken, althans dat is wat Hildo hoopt. Het principe van het harden van het aambeeld is hem in theorie duidelijk. Hoe de praktijk uitpakt kunt u hier zien. Als alles naar verwachting verloopt mag Betty de musket binnenkort een keertje mee naar de schietbaan want ze staat al te trappelen van ongeduld! Rustig Betty, rustig.

Kasenite structuur en gebruik

Wat het precies voor materiaal is weet Hildo niet. Giftig is het, volgens de gebruiksaanwijzing op de bus, niet. Het wordt gebruikt om een oppervlakte harding te verkrijgen, geen diepte harding.

Theorie van diepte harding (door en door)

Hildo heeft zijn kennis opgedaan via het internet, en pretendeert zeker geen specialist te zijn. Maar wat hij ervan begrepen heeft gaat het ongeveer als volgt.

Een door en door hardingsproces kan worden voltrokken door de batterij in een met kleine houtskoolkorrels gevulde bus te stoppen. U moet ervoor zorgen dat de batterij ruim van de zijkanten van de bus verwijdert blijft omdat het houtskool schrompelt na verloop van tijd. Een deksel kan er los bovenop. De bus zet u op het vuur om het vervolgens tot een helderrood gloeiende kleur op te stoken. Deze helderrood gloeiende staat een paar uur laten voortduren. Het houtskool brengt intussen de noodzakelijke koolstof in het staal en beschermt tegelijk tegen de invloeden van zuurstof. Zuurstof is ongewenst bij een hardingsproces want het kan het metaal doen verbranden. Om dezelfde redenen krijgt u, als u elektrisch aan het lassen bent, slakvorming boven op het materiaal. Als u modern bent last u CO2, wat hetzelfde effect heeft want ook CO2 is een onbrandbaar gas en biedt het werkstuk tijdens het lassen (gas) bescherming tegen de verbranding van uw staal. Een batterij in een met houtskool gevulde pot, daar kan ook geen zuurstof bij. Na afloop van het hardingsproces gooit u de roodgloeiende pot, met houtskool en al, snel in een emmer water of olie. Voila, het staal is gehard. Maar nu is het zelfs glashard en het kan knappen. Dat wilt u zeker niet met een antieke batterij. Nu moet het staal dus onthard door het wederom tot een bepaalde, veel lagere, temperatuur te verhitten voor een bepaalde tijd, om het dan langzaam laten afkoelen. Nu is het niet langer glashard en knapt het staal niet door midden als de vuursteen er tegen aan slaat. Het gedeelte van de batterij die contact maakt me de veer kan nog eens extra onthard worden door er met een gasbrander op die plek tegen aan te houden totdat het blauw is. Dan langzaam laten afkoelen en uw batterij is perfect, op twee plekken verschillend, gehard.

Tja, leuke theorie maar Hildo ziet zich op een houtvuurtje nog niet een bus met inhoud tot een helderrode kleur opstoken. Heeft u waarschijnlijk toch een speciale oven nodig meent Hildo.

Wilt u meer weten over diepte harding van een batterij op een Amerikaans forum? Klik hier!

____________________________________________

Het ziet er uit als een 150 jaar oude rioolpijp, maar u zi ernaast. Het is de loop van Betty aan de binnenzijde op ongeveer 7cm diepte. Aaaarrgh!

Het lijkt allemaal roest, maar de loop is toch brandschoon en zit netjes in een goed merk wapenolie hoor.

Nauwkeurige inspectie van de kogel. Brilletje af, want dan ziet Hildo van dichtbij beter. Wat? u denkt dat Hildo boos is? Welnee, dit is zijn geconcentreerde blik. Als hij pissig is, ziet ie er heel anders uit.

1) Schuurpapier knippen

Hildo knipt hier een strookje schuurpapier van een rol. Niet te breed, en niet te lang. Het is de bedoeling dat het strookje schuurpapier in een gleuf van de houten stok valt, die Hildo daar net ingezaagd heeft. De korrelgrootte is 120 en daarmee niet te grof en niet te fijn.

3) In de loop

Past als gegoten. Alles is klaar voor het grote moment!

5) Loop honen

Het gaat prima. Niet te snel anders knapt het schroefje af wat in Hildo in de stok geschroefd heeft als aangrijpingspunt voor de boormachine. Rustig de staaf met het schuurpapier over de volledige lengte van de loop gelijkmatig hen en weer halen. Hildo doet het zonder olie, dit is natuurlijk ook geen echte hoon. Of het wat uitmaakt weet Hildo niet maar dit werkt wel. Een paar keer het schuurpapiertje vervangen voor een schone. Er komt niet veel uit de loop, slechts roestig stof dus voor een vergroting van het kaliber hoeft Hildo niet bang te zijn.

Betty's slot werkt!

Wat een mooie vlam. Drie keer achter elkaar geen probleem. Alleen schieten deed ze niet want het kruit in de loop werd nat door een teveel aan ballistol olie. Je kunt niet alles hebben! Die Betty is me d'r eentje hoor!, knipoogt Hildo.