Tijdens een veiling op internet dacht Hildo even te moeten proberen hoe het systeem van bieden werkte. Zomaar even een wapen uitkiezen die nog laag staat. De foto liet een wazige oude musket zien die volgens de verkoper ergens in een of andere Franse kolonie was gebruikt in de 19e eeuw. Wat geeft het, dacht Hildo, ik koop het toch niet. Hij bracht een bod uit en wachtte vervolgens op iemand die hem zou overbieden... maar dat gebeurde niet.

Oeps en slik... het liedje 'vluchten kan niet meer' schoot Hildo door het hoofd en voor hij het wist, mocht hij zich de nieuwe eigenaar noemen van deze voormalig koloniale musket.

Bij ontvangst van dit wapen bleek het om een Frans 'Model 1842' gladloops musket te gaan. Op zich een mooi wapen wanneer het zich in goede staat bevindt, maar dat bleek hier overduidelijk niet het geval. Ten tijde van dit schrijven, december 2006, heeft Hildo het wapen al verschillende maanden in huis. Op zijn schietclub heeft hij, ter voorkoming van een lachsalvo, het nog steeds niet verteld. Aan u trouwe website bezoeker, kan Hildo het rustig verklappen, meent hij.

Deze infanterie musket, model 1842 maar nu door het leven gaand als Quasimodo, is de opvolger van de alom bekende Model 1777 Charleville vuursteen musket. Het kaliber is eveneens .69 (17.5 mm) maar bij het opmeten van de loop aan de monding blijkt deze musket iets van 20 mm te zijn. De wanddikte aan de voorkant is flinterdun. Een .70 bal die Hildo toevallig had liggen, paste er zeer ruim in. Een groot stuk van de loop lijkt trouwens ooit een keer afgezaagd te zijn. Tijdens het laden van een voorlader wordt een pompstok gebruikt die langs de monding van de loop kan schuren. Als het wapen duizenden of zelfs tienduizenden malen geladen wordt, wordt de loop aan de voorzijde door de schurende werking van de metalen pompstok steeds dunner. Op een gegeven moment wordt de loopmonding zo flinterdun dat er een stuk afgezaagd moet worden. De corrosieve werking van zwartkruit en meer dan 100 jaar gebruik vreet het wapen nog verder uit aan de binnenzijde, speculeert Hildo.

Het wapen laat overal zware gebruikssporen zien. De algehele conditie kan worden omschreven als deplorabel.

Gescheurd hout, gerepareerd hout, zelf gefabriceerde loopbanden die de loop op het hout vasthouden en niet meer te verwijderen zijn. Quasimodo heeft het zwaar gehad.

Rechts onderaan in het rood geschilderde gedeelte van de kolf staat de datum 31-1-72 of 73. Volgens Hildo het bewijs dat deze musket in ieder geval 1972 nog steeds gebruikt werd in Afrika. Dat betekent imeer dan een eeuw actieve dienst, en waarschijnlijk is het wapen van betovergrootvader, overgrootvader, grootvader, vader, aan zoon doorgegeven en misschien nog wel langer want zo oud worden mensen in Afrika over het algemeen ook weer niet. En het is deze stumper aan te zien. Kent u een wapen met een grotere historie en dat langer gebruikt is? Hildo niet. Als deze musket eens praten kon...

Een uit aluminium vervaardigde beugel voor een draagband. De kolf is ooit gespleten geweest maar weer aan elkaar vast gemaakt. Aan de achterzijde van de kolf ontbreekt de originele metalen beschermplaat. er zit nu een plaatje op van een zelfgeknipt stuk ijzer (niet te zien op de foto) dat met spijkers is vastgezet. De uit stukken koper gemaakte versiering van een slang die een of andere vogel aanvalt (een kip?) is op beide zijden van de kolf terug te vinden.

De afgezaagde loop en het ingekorte en met hars gerepareerde voorhout.

Hier lijkt de musket een keer in een kampvuur gevallen te zijn, het is ook hier weer gerepareerd met een soort van hars.

Let's blow her skyhigh!

Hildo heeft wat gelezen over de schietwaardigheid testen van een oud vuurwapen. De test is nogal rigoureus en als het wapen de test niet haalt heeft u geen wapen meer. Wanneer een geweer of musket een dubbele lading kruit en twee kogels doorstaat dat het dan goed genoeg is om een normale lading met een enkele kogel te kunnen verschieten.

Hildo heeft net 250 grain kruit in de loop gegooid, wat meer is dan 2.5 maal de gewone lading is waar Hildo mee zou schieten op de baan. Twee kogels van het kaliber .70 in lapjes (patches) die net gesneden zijn uit Hildo's droogdoek voor de afwas. Even aanstampen. Klaar. Met deze lading zou Hildo zelfs met een brandnieuwe musket geen schot willen lossen. Hier zit echt veel te veel in.

Bakstenen plaatsen achter de kolf zodat de musket van de terugslag niet de hele tent doorvliegt na het schot. De kogels kunnen veilg rechtstreeks de laag aarde invliegen. Bovendien zit daar nog een dikke zelfgemetselde muur achter. Een oud matras wordt gebruikt om eventuele scherven af te remmen maar dat was niet eens nodig geweest want Hildo's badkamer is rondom voorzien van stevige muren en zelfs een dak.

Afstandsbediening d.m.v. een draadje aan de trekker.

Voorzichtig het percussiekapje plaatsen en de haan spannen. Niet struikelen over het draadje!

Hildo is voorzichtiger dan u denkt. Beter om de hoek van de muur dan op de eerste hulp musket scherven uit uw hoofd te laten verwijderen... als dat überhaupt nog zinvol is.

De 250 grain zwartkruit komt tot ontploffing. De musket zelf ligt onder het matras, alleen het percussieslot steekt eronderuit. Wat voor vuur dit precies is weet Hildo niet. Allemaal uit het schoorsteentje of is het gewoon een grote vuurbal die onder het matras vandaan komt? Het geluid van het schot viel alleszins mee. Het matras dempte de klap uitstekend.

Inspectie. De musket schoot een meter achteruit, en brak daarbij een van de bakstenen. 'Beter een baksteen als mijn schouder', grapt Hildo. Het wapen is niet geëxplodeerd en zelfs geheel onbeschadigd! Goedgekeurd!

 Back to Zwartkruit Index