Hildo's Zwartkruit (page 10)
Zelf klassieke zwartkruit patronen maken, naar model 1866 en... bruineren!

 BACK 

Bertram Bullet Co. 50-70 hulzen

Aha! Hildo heeft hulzen voor z'n Rolling Block. Made in Australië, ziet u de kangoeroe? Een van de beste hulzen naar het schijnt. En wat glimmen ze mooi hè?Maar voor er wat te schieten is, moeten er eerst nog kogels gegoten worden.

 

Schoon lood

Zo ziet het lood er fris en fruitig uit, vind u niet? Klaar om te gieten... maar wat giet Hildo dan? Voor de eerste keer zijn nieuwe .515 kogels voor Meester Hansson, de Rolling Block, en natuurlijk ook een serie nieuwe .457 ballen voor de revolvers.

 

Close-up van de gegoten kogels. Niet helemaal perfect maar goed genoeg denkt Hildo want de maten zijn wel volgens de specificatie. Met tin als toevoeging schijnt daklood beter te vloeien. Er hoeft maar 1 1/2 tot 2% tin, gemeten in gewicht, door het lood om een goed in de mal vloeiend mengsel te krijgen heeft Hildo gelezen op de site van een professionele kogelmaker. Een optie voor de volgende keer. Hildo is er nu ook al gelukkig mee, en daar gaat het om!

 

Maar liefst 4 uur is Hildo uiteindelijk met kogelgieten bezig geweest, en hierboven ziet u het resultaat. 14 kilo kogels! Links ongeveer 650 stuks .457 ballen voor de voorlaad revolvers en rechts zo'n 250 stuks .515-450 kogels (.515" diameter en 450 grain gewicht) die verschoten gaan worden in de Rolling Block. Maar voor het zover is, moet Hildo nog wel even z'n eigen patronen in elkaar zetten.

 

Hierboven zie u een gemonteerde complete patroon. Hildo moest de kogel afschuren tot een buitendiameter van .50 om hem in de huls te laten passen. Dat is niet de bedoeling, maar eerst wel een mooie manier om de patroon in het geweer te laten passen. Eronder liggen de losse onderdelen. Alle vetgroeven van de kogel horen binnen in de huls te zitten. De ruimte eronder wordt opgevuld met zwartkruit. Het slaghoedje ziet u links liggen. Die moet onderin de huls geperst worden. Het slaghoedje is iets dikker dan de ruimte die er voor vrij is gehouden in de huls. Die krijgt Hildo er dus ook niet in. Hij heeft geprobeerd om met een houten stok het slaghoedje erin te timmeren maar dat wil niet. Hildo is niet zo handig dus daar wordt straks ook een speciaal apparaatje voor gebruikt, het moet wel leuk blijven natuurlijk en goed gereedschap zorgt daarvoor. Er wordt straks een slaghoedje zetter gebruikt! De kogelkop zelf lijkt wat ver van de velden die in de loop zitten af te liggen. Een mm of 9. Dat is te ver. Toch een langere kogel? Deze kogel zover uit de huls laten steken is ook niet goed. Ach en wee, over dit probleem moet nog even nagedacht worden alvorens aan echt schieten toe te komen.

 

Slaghoedjes

Hildo had nog nooit een slaghoedje van dichtbij gezien, dus een foto zodat u ook mee kunt genieten. Het lijkt wel een batterijtje uit opoe's hoorapparaat. U ziet tevens het gat in de onderzijde van de huls waarin het slaghoedje geperst dient te worden. Slaghoedjes zijn er in verschillende maten, in ieder geval in vier: small pistol, large pistol, small rifle en large rifle. In deze huls hoort het large rifle (groot geweer) type slaghoedje. De slagpin van het geweer slaat tegen het slaghoedje aan waardoor het explodeert en een vuurstraal de kruitlading achter de kogel aansteekt. Is dat leuk of niet!

 

20 April 2007. Kogels schuren

Een vreemde bezigheid om kogels af te schuren met schuurpapier, maar u heeft geen keus als ze niet in de huls passen en u niet in het bezit bent van herlaad apparatuur. Hildo hoopt dat de hulzen een beetje zullen uitrekken na het schieten zodat dat de kogels de volgende keer misschien wel passen. Proefondervindelijk ontdekken heet dat.

 

Kogels passen

De loden kogels zijn zacht en u schuurt er al snel behoorlijk wat van af. Telkens even passen zodat ze niet kleiner worden dan nodig is. Met maar .500" in plaats van .515" in diameter zijn ze behoorlijk afgeslankt. Dat komt het schietresultaat mogelijk niet ten goede. Met een minie kogel zou het anders zijn want die heeft een holle basis en zet aan de bodem uit onder de druk van het schot, past daardoor perfect in de trekken en velden. Deze .515-450 kogels zijn echter zo massief als het maar zijn kan en veel uitzetten in de loop zullen ze waarschijnlijk niet.

 

De 50-70 patronen

Het is Hildo gelukt om 4 patronen in elkaar te prutsen. De kogels zelf zitten zowaar nog aardig vast in de huls ook. Het mag gezegd... Goed gedaan hoor Hildo!

Nu wordt het tijd voor... De Schietbaan!

 

20 April 2007. Colt Walker & de Rolling Block!

De vier Rolling Block treffers zie u als 'rood, blauw en geel'. De groene treffers zijn van de Walker. Wat de Walker betreft is Hildo niet ontevreden, vijf afzwaaiers naar het wit, dat kan ook stukken slechter. U bent natuurlijk meer geïnteresseerd in de schietresultaten van de Rolling Block. U ziet ze hier. De twee rode treffers schoot Hildo erin, kijkend met zijn rechteroog (geweer aan rechterschouder), maar zijn rechter oog is niet zo'n beste! De gele treffer schoot Hildo erin met zijn linkeroog (geweer aan linkerschouder). De blauwe werd erin geschoten door Wladimir, een collega schutter. Wat is er uit dit resultaat op te maken? Weinig. Dat dit groepje van vier kogels zo ver uit elkaar ligt, kan zowel aan het geweer als aan de schutter gelegen hebben. Meer kogels verschieten, maar Hildo had er maar vier patronen gemaakt...

 

Grotere huls binnendiameter

Weet u nog dat de binnen diameter van de nieuwe 50-70 huls .500" was? Na het ene schot zijn de hulzen nu opgerekt naar .509", en dat komt al een beetje dichter in de buurt van de .515" kogels die Hildo heeft. Rekken ze nog iets meer op of blijft het hierbij omdat de kamerdiameter van Meester Hansson het oprekken beperkt? Het houdt wel een keertje op natuurlijk want groter groeien dan de kamerdiameter van het geweer kan natuurlijk niet, maar of de maximale grootte van de huls al na een enkel schot bereikt wordt? Hildo weet het niet. Maar dat komt nog wel!

 

Barrett .50 BMG

'Hiermee schiet u pantser voertuigen lek hoor!', kraait Hildo. Pardon??

Klik hier om te zien wat Hildo met een anti-tank kanon doet.

 

Lee .450-200 kogelgiettang!

En weer een giettang. Deze is om kogels te gieten voor de .44 zwartkruit voorlaad revolvers. De diameter is .450" en elke kogel weegt zo'n 200 grain. Vroeger, Hildo heeft het nu over rond 1850-1860, schoot men niet meer met ronde ballen maar al met echte kogels. Zoiets als die met de hier boven zijn afgebeelde giettang gegoten kunnen worden. De cowboy van toen kon een pakje 'patronen' kopen met een kogel en los kruit in papier gewikkeld. Die werd als één geheel zo in de trommel gestopt. U raad het al... Hildo wil deze papieren patronen zelf proberen te maken.

 

De .450-200 kogel

Ze komen er iets anders uit dan Hildo in gedachten had. Deze kogel is helemaal geen .450 maar kleiner, alleen bij de onderste ring, en groter verder naar de punt. De kogel loopt als het ware een beetje taps. Natuurlijk gedaan om hem in het begin toch goed in de kamer te kunnen persen, het daarop volgende dikkere gedeelte zorgt voor een goede strakke passing. Aha, knikt Hildo goedkeurend 'Prima bedacht hoor'. Of het een beetje schiet moet eerst nog even geprobeerd worden natuurlijk. Hildo schat dat hij zo'n 100 stuks, alweer niet geheel perfect kogels, gegoten heeft. Perfecte kogels gieten valt niet mee, ach, zolang ze maar schietbaar zijn vindt hij. Er zijn er nu in ieder geval meer dan genoeg van om deze .450-200 eens goed aan de tand te voelen.

 

Decapper

Dit ding had Hildo echt nodig want hij kreeg de slaghoedjes na het schieten niet meer uit de huls. Een spijker is te dik, en een afgeslepen spijker is gauw stuk, hulzen zijn duur, dus een professionele decapper gekocht. De decapper op het goede punt aan de binnenzijde van de huls plaatsen (het kan even zoeken zijn naar het juiste punt!), het bijbehorende stalen ronde ding onder de hulsvoet om de huls goed te ondersteunen, een paar kleine tikjes met Hildo's mes en het oude slaghoedje valt er zo uit. Simpel, ietwat langzaam maar het werkt.

 

De eerste serie 50-70 patronen

Hildo heeft intussen 46 patronen klaar en en dat is voldoende om binnenkort serieus te testen of Meester Hansson, zijn Rolling Block, een beetje zuiver schiet.

 

Vijlen aan de Colt Walker

Probleem: De conische kogels kunnen niet geladen worden. De uitsparing waar de kogels bij de loop langs draaien alvorens in de trommel geperst te kunnen worden is te klein. Gelukkig is dit een heel simpel op te lossen probleem. Hildo neemt een vijl ter hand om de uitsparing iets groter te vijlen, waarbij het hem opvalt dat het staal van deze Italiaanse replica niet gehard is maar zelfs erg zacht is. Uitermate makkelijk te vijlen. Het heeft gevoelsmatig dezelfde hardheid als een stuk ijzeren staaf of pijp die u zo bij de ijzerhandel koopt, en dat had Hildo niet verwacht.

 

De uitsparing bij de loop waar de kogel langs moet draaien alvorens in de kamer geperst te worden is te klein.

 

De uitsparing iets ruimer gemaakt met een vijl, en nu wil het wel. Klaar alweer!

 

18 Mei 2007. Schietkaart Rolling Block. Rampzalig!

Geladen met 58 grain Explosia FFFG kruit en de 360 grain Minie kogel.

Deerniswekkend! Echt! U weet ondertussen dat Hildo met de Walker een beter resultaat bereiken kan dan wat u hier boven ziet afgebeeld. Echter, hier gaat het om een Rolling Block geweer en een Rolling Block schiet stukken nauwkeuriger dan een revolver. Tenzij... het geweer sucks, of de schutter. Hildo heeft de gele gaten erin geschoten, opgelegd ook nog. Dat betekent niet staand, maar het geweer steunend om trillingen te vermijden. Daarna gaf Hildo het geweer aan een collega schutter, die zeker weten, wel goed schieten kan. De man deed dat vrijstaand, en het resultaat (de groene gaten) zijn nog beroerder.

 

Weg met dat geweer!!

Hildo gelooft zijn ogen niet als hij het resultaat van zijn Rolling Block schietkaart bekijkt. Potjandosie, weet hij nog uit te brengen en verkoopt vervolgens ter plaatse, hevig gedesillusioneerd, zijn Rolling Block aan een collega schutter. Uiteraard in goede traditie, met verlies. Straks tijd voor een dubbele wodka, snottert Hildo nog.

 

Hildo's collega schutter hier aan het test schieten met Hildo's Rolling Block. De resultaten laten te wensen over. Zijn conclusie: De trekker gaat wel heel erg zwaar. Ik denk dat met een lichter werkende trekker dit wapen stukken beter schiet. Hildo betwijfelt dat en verdenkt de gefreeboorde loop van het ver uit elkaar liggende schotbeeld. Hildo is na het tegenvallende resultaat in één klap zat van zijn Rolling Block, maar de collega schutter wil het wel avonturen. Hildo verkoopt hem ter plekke het wapen. Ajuus Meester Hansson!

 

Plum Brown Barrel Finish. Even snel antiek maken hoor!

Per postorder besteld bij wapenhandel Hendrix van der Putten. Ideaal voor het restaureren van voorladers en metalen antieke dingetjes. Dat is ongeveer wat er op verpakking staat. Dus zomaar 150 jaar patina in een potje voor maar 13.95 Euro, excl. 7.50 verzendkosten. Nou dat is hartstikke mooi natuurlijk.  Maar... kan Hildo met die U.S.A. made Plum Brown een echt mooie patina look-a-like laag te maken op die Italiaanse Colt Walker? Eerst zien dan geloven, want Hildo is sceptisch hoor. Dat weet u.

 

Walker sleutelwerk. Gaat dit wel goed Hildo?

Hildo heeft zijn revolvers nog nooit zo ver uit elkaar gehaald omdat ie bang is dat er wat stuk gaat of dat hij ze naderhand zelfs helemaal niet meer in elkaar krijgt. Maar voor het bruineringsproces is demontage & montage noodzakelijk. Behalve een hele hoop vette zwartkruit residu vindt hij ook nog drie platte percussiekapjes in het mechaniek. Wat opvalt, is het volledig ontbreken van roest, ondanks dat gezegd wordt dat zwartkruit residu zo corrosief is. Hildo denkt dat het komt door  de wapenolie in het wapen. Als het maar vet genoeg is roest ie niet, ook niet van binnen, dat blijkt.

 

De Colt Walker demontage volgorde ziet u hieronder

1) Handvat demontage

Da's simpel. Drie schroefjes en klaar! Soms kan het voorkomen dat schroeven (zeer) vast zitten. Gebruik in ieder geval uw verstand en een goed passende schroevendraaier. Hildo greep naar een slagschroevendraaier, en die werkte! Wel met beleid hanteren natuurlijk, dat begrijpt u.

 

2) Mainspring demontage

Mainspring, dat is Engels voor hoofdveer. Klinkt wel lekker hè? Mainspring...

Hij drukt tegen de onderkant van de haan aan. Wel verstandig om hier eerst de spanning vanaf te halen. Dat doet Hildo, zelf bedacht, met een griptang. Dat is zo'n tang die u vast kunt klikken op een bepaalde afstand. Wel even een stuk papier of een lapje om het koper wat deel uitmaakt van het (zichtbare) handvat niet te beschadigen. De veer net zo ver indrukken tot hij vrij komt van de haan. Niet verder, dat geeft alleen onnodige veer belasting. Ok, nu de tang even gewoon laten zitten.

 

3) Trekkerbeugel demontage

U draait het frame om, met de tang nog steeds op de hoofdveer, en kunt nu de de drie schroeven van de trekkerbeugel verwijderen. Vervolgens de trekkerbeugel zelf van het frame verwijderen. Nu kunt u de tang, en daarmee de spanning. van de hoofdveer halen.

 

4) Trekkerveer demontage

Deze veer is behalve voor de trekkerdruk ook voor de pin die omhoog komt om de trommel te blokkeren als u het wapen gespannen heeft. Deze veer draait u als laatste los. Dan kunt u de resterende onderdelen uit het wapen halen nadat u de bijbehorende schroeven die aan de zijkant van het frame zitten, heeft losgedraaid. Opletten wat u doet en u weet ook hoe het wapen weer in elkaar te zetten.

 

5) Demontage trekker

 

6) Demontage haan

 

7) Demontage trommel roteer vinger. Blehh, die is vies!

Behalve vies, is dit ding ook het lastigst om weer in de revolver te zetten tijdens de montage. Als u hem naar binnen schuift moet u met een priem of iets dergelijks het veertje, wat u links ziet uitsteken op de foto, iets indrukken. Anders blijft het veertje haken op het frame en lukt het u nooit. Hildo weet waar hij het over heeft!

 

8) Demontage trommel blokkeer pin

Dit is het laatste ding. Nu is het revolver frame leeg en kan het schoonmaken van de onderdelen beginnen.

 

Walker action parts

Close-up van de delen die in het frame zitten. Schoongemaakt zijn ze een stuk beter te herkennen. Links bovenaan de trekker/trommel blokkeer pin veer (trigger/bolt spring), daaronder de trommel blokkeer pin (cylinder bolt) en links onderaan de trommel roteer vinger met geïntegreerde veer (hand and hand spring). Rechts bovenaan ziet u de trekker en rechts onderaan de pennen waar omheen de trekker en de trommel blokkeer pin roteren. Of de Nederlandse benamingen van de onderdelen allemaal kloppen... Hildo denkt van niet want hij kent ze niet en heeft ze daarom zelf maar verzonnen.

 

Walker boutjes

Close-up van alle schroefjes die in de revolver zitten. Van liks naar echt:

Nr 1 & 2: De boutjes van de loading lever (De laadhevel)

Nr 3: De wedge bout (De wedge is de spie die de loop op z'n plaats houdt)

Nr 4 & 5: De twee schroefpennen waar omheen de trekker en de trommel blokkeer pin roteren.

Nr. 6: De grote schroefpen daarnaast is de bout die de haan vasthoudt,

Nr.7: de schroef van de trekker/cilinder blokkeer pin,

Rechts bovenaan 4 gelijke. Twee daarvan zijn voor bovenin het handvat, de andere twee houden de trekkerbeugel aan de achterkant vast.

Rechts onderaan weer twee gelijke. Eentje voor het handvat onderaan, de andere voor de trekkerbeugel aan de voorzijde.

 

Handgrepen branden

Een dikke laag schoenpoets en een brander erop, zo deed Hildo het. Maar... zo deden ze het vroeger niet. Honderden jaren geleden gebruikte men Aqua Fortis om het hout op kleur te krijgen, en dat doen hobby wapen bouwers nu nog steeds. Hoe het ongeveer zit? Aqua Fortis is met water verdunde salpeterzuur waarin ijzer is opgelost (bijvoorbeeld staalwol). Puur salpeterzuur is veel te sterk, hoeveel de verdunning precies is weet Hildo niet. Wanneer u de Aqua Fortis aanbrengt op het hout kunt u, nadat het hout droog is, het verwarmen met een open vlam of met een elektrische verfbrander. Door de ingebrachte hitte kleurt het opgeloste ijzer in de Aqua Fortis het hout donker. Zo werd het honderden jaren geleden ook gedaan. Daarna schijnt het zuur nog weer geneutraliseerd te worden, hoewel het soms ook niet gedaan wordt. Mogelijk ligt dat aan de hoeveelheid zuur die zich in het Aqua Fortis bevindt. Wanneer u salpeterzuur mengt met water let u er wel op dat u het zuur in het water giet en niet het water in het zuur? Als u water in puur salpeterzuur giet kan het gaan spetteren door de chemische reactie met alle gevolgen van dien. Alles voor eigen risico hoor! Hildo houdt het wel bij schoenpoets.

Loodgieten

Kogels op, dus lood in de pan en vuurtje stoken. Voor het eerst had Hildo bijenwas bij de hand om het lood te 'fluxen'. In het oude gebruikte gesmolten lood gooit men een stukje bijenwas, ter grootte van een erwt. Hildo gooit er twee erwten in voor de zekerheid en vervolgens omroeren. De dampen willen wel branden! Ongerechtigheden in het lood komen vervolgens bovendrijven zodat het er af geschept kan worden en u fris schoon lood overhoud om te mee te gieten.

 

De eerste kogels voor de 50-70 patroon vallen uit de kogelgiettang en ze lijken niet verkeerd. Maar één misbaksel, u ziet hem helemaal links op de foto. De handdoek ligt eronder om de kogels op te vangen. De kogels zijn nog heet en zacht dus voor u het weet gedeukt door het vallen uit de giettang.

 

Past niet! Snik, snotter. Hildo kijkt nu tamelijk beteuterd. Was hem nog verteld 'de kogel duw je er zo met je duim in, je hebt helemaal geen herlaadapparatuur nodig', blijkt niet waar met deze kogel. De binnendiameter van de huls is precies .50 inch en de kogel zit niet ver af van de .515 inch die hij zou moeten zijn. U snapt, net zoals Hildo zelf, ook wel dat die dikke kogel nooit zo in die huls past. Misschien als de huls afgeschoten geweest is, dat ie een beetje ruimer wordt, maar Hildo denkt niet dat het zoveel zal schelen. Veel van de kogel afhalen, moet ook weer niet anders zit de kogel straks niet lekker strak in de loop en een 50-70 kogel hoort wel .515 te zijn want die maat klopt ook wel met zijn loop. Dat heeft ie zelf, door een chocolade paaseitje door de loop te drukken, nog uitgevonden zoals u zich mogelijk zal kunnen herinneren. Allemaal wel een beetje vreemd hoor, aldus een gedeprimeerde Hildo.

 

13 April 2007. Colt Walker - Mentally defining an area

Deze schietsessie was best wel een succes, meent Hildo. Krijgt hij het dan toch in zijn vingers na bijna anderhalf jaar schieten of is het toeval? Echte topschutters lachen hier nog steeds om, maar Hildo wil het resultaat van eenzelfde topschutter nog wel eens zien met een 2 kilo zware Colt Walker in zijn handen.... na 36 schoten met 54 grain lading. U weet dat met volle ladingen schieten het resultaat niet verbetert. Bovendien zijn de richtmiddelen op de Walker, net zoals op alle Colt voorladers, niet de beste. Ook schiet de Walker te hoog, en wijkt iets af naar rechts en daar is niets aan af te stellen. Om de roos te raken, richt Hildo ter hoogte van de 2 op zo'n 7 uur. Waar precies te richten, is dus een gevoelskwestie want hij richt gewoon op een wit vlak en schat ruwweg de afstand tot het midden van de kaart. Hildo heeft van een Engelse schutter gehoord dat de gevorderde schutters een techniek gebruiken die in het Engels 'Area Aiming' heet. De schutter richt ver onder het zwarte vlak ergens in het witte. 'Mentally defining an area' is een techniek die men onder de knie moet zien te krijgen en niet zo maar op de roos richten is. Het lijkt Hildo nogal zweverig, maar het is eigenlijk wel dat wat hij nu al doet. Goed schieten zit ook tussen de oren en niet alleen in de hand. Heeft u de serie Kung-Fu eind jaren 70 ook op de TV gevolgd? Hildo voelt zich al een beetje Grasshopper. Misschien is het binnenkort tijd om de gevreesde tien jaar jongere trillingvrije Meneer P met adelaarsogen uit te dagen voor een face to face duel. Zou Hildo het dit keer kunnen winnen, of alweer weer afgedroogd afdruipen...?

 

Slaghoedjes plaatsen

De huls in de bankschroef, een zwaar stuk ijzer op het slaghoedje en vervolgens rustig tikkend met een hamer. Zo krijgt u een slaghoedje er ook wel in, het is Hildo in ieder geval wel gelukt maar het gaat niet zo lekker. Zie de foto en het stukje vernuft wat daarop staat afgebeeld. Dit apparaat, van de firma RCBS, heet een 'hand priming tool' ofwel een handmatig slaghoedje plaats gereedschap. De huls wordt bovenop in de shell holder (huls houder) geplaatst en als u in dit apparaat knijpt dan gaat er binnenin een staafje omhoog die het slaghoedje zo onderin de huls perst. Het ronde platte ding heet een primer tray (slaghoedjes schaaltje). Hierin zit de voorraad slaghoedjes. Zo kunt u knijp na knijp de slaghoedjes onderin steeds een andere huls drukken. Het gaat best goed, vindt Hildo. Met bijna 40 euro niet echt goedkoop en de shell holder voor het 50-70 huls moet nog weer apart worden aangeschaft... maar die bankschroef is ook niet lekker hoor!

 

Kogel plaatsen

54 grain kruit in de huls en zonder kogelvetpil, dat is zelfs iets minder kruit dan er maximaal in de Colt Walker zou passen. Meer krijgt Hildo er zo niet in, en in ieder geval geen 70 grain die er eigenlijk in zou moeten passen. Dat had Hildo al eens vaker gelezen. Misschien zijn de hulzen vandaag de dag voorzien van een dikkere wanddikte dan destijds, of was het kruit vroeger zwaarder? Vervolgens de op maat geschuurde en met de hand ingevette kogel erop. Omdat het drukken een beetje zeer doet aan zijn handpalm, Hildo heeft nu eenmaal een lage pijngrens, gebruikt hij zijn mes om de kogelkop erin te drukken. Dat gaat prima, flop, flop, flop, zegt de kogel als de hulsnek bij zijn vetgroeven langs gaat. Hij zit erin voor u het weet.

 

Meester Hansson op de Schietbaan!

Het is vast niet voor de eerste keer dat Meester Hansson op de schietbaan staat, maar wel de eerste keer met Hildo als gezelschap. Het richten valt lang niet mee, merkte Hildo. Hij stond een beetje onvast wiebelend op zijn benen en de korrel voor op de loop zwaaide ook een beetje over de schietschijf heen en weer. Hoe dat kan, weet Hildo niet precies. Omdat hij altijd met revolvers schiet?

 

Meester Hansson zegt Boem!

Hildo's patronen doen het hartstikke goed hoor! Wat een mooi gezicht die vuurbal, vindt u niet? In het echt valt het wat tegen want behalve een oranje/witte lichtflits ziet u niet veel. Het gaat razendsnel, maar een afbeelding van het moment suprème laat u de wolk van vuur en vonken in detail zien. Mooi hè? Moderne wapens met modern nitrokruit zeggen alleen scherp peng en roken nauwelijks, daar vindt Hildo niet veel aan... tenzij u ze volstopt met zwartkruit natuurlijk!

 

Klemmende poetstok gruwel!

U weet dat zwartkruit wapens altijd goed schoongemaakt moeten worden ter voorkoming van roestvorming. Een Rolling Block wordt niet bijzonder smerig, behalve de binnenzijde van de loop die wel een schoonmaakbeurtje gebruiken kan na het schieten. Een pompstok zit standaard onder de loop van Meester Hansson, dus die eruit gehaald. Vervolgens een doekje aan de voorkant in de loop gestopt en deze er vervolgens met de pompstok er doorheen duwen. Verrek zeg, dat gaat wel een beetje zwaar halverwege. Hildo zet door tot hij de pompstuk niet verder krijgt. Dan er maar weer uit halen. Dat lukt ook niet. Voorzichtig verder tikken dan? De pompstuk met het losse poetsdoekje zit onderhand gruwelijk vast in de loop. Zo shocking klem dat hij er niet meer uit te krijgen is. Hildo zal u de beelden besparen waar hij met een verwilderde blik in zijn ogen met een stuk M12 draadeind en een klauwhamer de pompstok er met geweld uitramt. Het zweet breekt hem nog uit als hij er aan terugdenkt. Het doekje was klem komen te zitten tussen de loop en de stalen poetsstok. Gelukkig lijkt de loop zelf er niets aan over gehouden te hebben.

Ziet u de oplossing hierboven? Een stuk gewikkeld elektriciteitsdraad met een stukje van een keuken rol er in. Afgekeken van een andere Rolling Block schutter, Dit poetst prima, u kunt hem zo lang maken als u wilt en het kost vrijwel nada. Hildo komt nooit of te nimmer meer met de officiële poetsstok in de loop.

Poetsstok trauma, weet u.

 

Vrijdag 11 mei 2007. Colt Walker - 6 in het wit

Voor de statistici onder ons: Zes trommels met elk 6 .457" ballen, 54 grain Explosia kruit en kogelvetpillen onder de bal. Dat maakt 36 gaten, euhhh 35 want u ziet maar vijf gele gaten. Zeker twee kogels door hetzelfde gat denkt Hildo. En mocht u het zich afvragen... Hildo schiet altijd met één hand, zoals het wedstrijdschutters betaamt.

Rood = 1e trommel

Groen = 2e trommel

Blauw = 3e trommel

Paars = 4e trommel

Geel = 5e trommel

Zwart = 6e trommel

Van alle gaten zitten er zes niet in het zwart. Voor Hildo hartstikke goed! Nog niet zo lang geleden was de helft in het zwart al niet slecht, dus het gaat de goede kant uit' roept Hildo triomfantelijk. Merk op dat van de als laatste geschoten zes zwarte gaten niet veel meer over is van een groepering. De vermoeidheid begint een rol te spelen.

 

Lee .500-360 Minie kogelgiettang!

En nóg een kogelgiettang, want gelooft u Hildo maar... U heeft er nooit genoeg. Deze is om een .500" diameter, 360 grain zware Minie (spreek uit 'Mienjéé' te gieten. Een Minie kogel heeft een holle basis, u ziet het puntvormige object in het midden van de giettang die er voor zorgt dat de bodem hol wordt. Waarom een holle bodem in een kogel? Als u schiet zorgt de druk ervoor dat de Minie aan de onderzijde uit elkaar gedrukt wordt, en het hemd (rokje) zorgt aldus voor een perfecte gasafsluiting tussen kogel en loop. Minimaal drukverlies en maximale efficiëntie. De bekende diabolo in een luchtbuks werkt net zo. Het is wel van belang dat een Minie kogel altijd van puur lood gegoten word zodat ie mooi zacht is en het 'uitzettende hemd principe' goed werkt. Hildo is benieuwd hoe het schiet.

 

De .500-360 Minie kogel

Deze komt er goed aan de maat uit, ondanks dat ze er niet 100% perfect uitzien. Ze zijn prima in de huls te krijgen zonder gebruik van herlaad apparatuur. In een gebruikte huls die opgerekt is naar .509" zitten ze zelfs behoorlijk ruim, maar met een beetje vet ertussen blijven ze wel plakken meent Hildo. De tang giet lekker, Hildo heeft nu een stuks of 70 kogels gegoten om te proberen. Met name is de kogel makkelijk uit de tang te krijgen tijdens het gieten. U doet de mal open en hij valt er welhaast vanzelf uit. Prima.

De 50-70 patroon met .500-360 Minie kogel

Het past uitstekend, zelfs in een ongeschoten (en dus nog niet uitgerekte) nieuwe huls. Optisch mooi ziet ie er niet uit, vindt Hildo, daarvoor is de kop te rond en steekt de kogel niet ver genoeg de huls uit. Je kunt niet alles hebben. Deze kogel is trouwens ook prima te verschieten in het originele kaliber, 12.7 x 44, van de Zweedse Rolling Blocks.

 

De-blueing the Colt Walker

Hierboven een Uberti Colt Walker, net zo eentje als Hildo heeft, in de staat zoals u hem koopt in de winkel. U weet dat de meeste wapens een beschermende zwart/blauwe laag hebben. Mooi? Ja hoor, maar een Walker uit 1847 is niet geblauwd, en als ze het wel waren zijn ze het nu in ieder geval niet meer. Voor een ietwat authentieker lijkende revolver moet de blauwing er dus af. Moeilijk? Welnee, anders was Hildo er niet aan begonnen.

 

15 minuten in gewoon azijn gedompeld en zie het resultaat. De blauwing verdwijnt als sneeuw voor de zon. Supermakkelijk dus. Vergeet u niet de pan weer heel goed schoon te maken en intussen niet op uw vingers te sabbelen?

Blauwsel bevat, naar wat Hildo ervan begrepen heeft, een zenuwgif. Dát wil u vast niet onder aan uw pizza hebben hangen!

 

Na het wapen ontblauwd te hebben goed schoonmaken in de afwasbak met heet water en wat zeepsop.

 

Et Voila! Kaal metaal! (Klik foto 1000 pixels groot)

Dat ging wel heel makkelijk. En zo ziet ook een Uberti Walker er stukken authentieker uit. Hildo is bijzonder in z'n nopjes met het resultaat. Natuurlijk is de revolver nu wel roestgevoelig, maar dat geeft niet. Mocht hier en daar een roestplekje opduiken dan wordt de revolver er alleen nog maar authentieker van. Omdat de revolver er eigenlijk toch nog wel behoorlijk nieuw uitziet heeft Hildo via postorder een potje gekocht met spul om het wapen te bruineren. Bruineren is een soort gecontroleerd roestproces die een patina laag geeft. Hoe dat in z'n werk gaat, en wat de resultaten daarvan zijn zal Hildo u laten zien zodra het potje binnen is.

 

Originele Colt Walker

Dit is een échte. Van de oorspronkelijk 1100 exemplaren, die alle gemaakt zijn in 1847, waren er 1000 voor het leger en 100 civiel. Zo'n 100 stuks hebben de laatste 150 jaar overleefd. Walkers zijn de grootste en meest krachtige zwartkruit revolvers die ooit zijn gemaakt en... berucht wegens exploderende trommels. Staal was destijds nog niet zo heel best waarschijnlijk. Pas in 1935 kwam er een patroon revolver met meer power dan de Walker, de 357 Magnum. Naar verluid is er onlangs een Walker van eigenaar verwisseld voor 300.000 US dollar. Poeh!

Maar die van Hildo ziet er stukken netter uit hè? En ontploffen doet ie ook niet!

 

18 Mei 2007. Schietkaart Colt Walker. 450-200 Lee conical bullets

45 grain Explosia FFFG kruit met kogelvet pil en de nieuwe .450 conische kogels.

Veel meer dan 45 grain kruit past er niet in de Walker want de conische kogels zijn toch een stuk langer dan de ronde ballen waar Hildo gewoonlijk mee schiet.

De groepering lijkt nergens naar, de kogels vliegen alle kanten op. Of het komt van de stress van de tegenvallende schietresultaten van de Rolling Block of omdat deze kogels ook al niet deugen, Hildo weet het niet. Volgende keer nog eens weer proberen dan weet ook u of u met de Lee giettang van die conische kogels wilt gieten voor uw voorlaad revolver, of dat u de betreffende tang misschien beter in de winkel kunt laten liggen. Hildo heeft ook een serie van de conische kogels aan zijn instructeur gegeven die net aan het schieten was met een 1858 Remington voorlaad revolver. Ook bij hem was het schotbeeld lang niet zo goed als met gewone ronde ballen. Het valt Hildo op dat de terugslag met deze 200 grain kogels met 45 grain kruit iets groter is dan met de ronde ballen van zo'n 140 grain met 54 grain kruit.

 

Wat is patina?

Patina is een ander woord voor een oxidatielaag die zich afzet op metalen wanneer het niet regelmatig gepoetst wordt. Metaalcorrosie eigenlijk. Glimmend koper wordt dof, wacht u nog langer dan glimt het helemaal niet meer en het wordt op den duur zelfs zeer donker. Inspecteert u uw eigen oude koperen waterleiding maar eens. Het staal van wapens krijgt ook een patinalaag. Eigenlijk een roestlaagje dat bruin van kleur is. Een patinalaag is slechts flinterdun en het is zeker niet hetzelfde als bijvoorbeeld een roestig tuinhek. Het bijzondere is dat dit geoxideerde laagje uiteindelijk zelfs helpt om het wapen tegen verder roesten te beschermen. Het bruineren van wapens, wat volgens Hildo alleen vroeger fabrieksmatig gedaan werd, is het met zuren geforceerd veroorzaken van roest zodat zich snel een beschermende laag opbouwt.

Ongetwijfeld is dit alleen het tipje van de patina wetenswaardigheden ijsberg, vraagt u maar eens aan een échte deskundige.

Hierboven ziet u een stuk van de loop van Hildo's antieke Fusil Model 1842 musket (het zeer gebruikte ding is onder Hildo's trouwe website bezoekers beter bekend als Quasimodo). Evengoed bevat de loop van dit wapen een mooie en gladde pitvrije patina die u duidelijk laat zien hoe de echte patina eruit ziet. U moet er alleen 150 jaar op wachten. Iets te lang voor Hildo...

 

De-blueing the rest

De backstrap (De metalen strip die het hout van het handvat vasthoudt) waren nog niet ontblauwd. Dus in het azijn ermee. Het frame en de haan ook maar, want Hildo had gehoord dat de kleuren van het metaal harden (case colors) op het frame er in het azijn ook zo af gaan. En dat klopt. Weg voor u het weet. Hildo hoopte dat de trekkerbeugel donker zou worden in het azijn, maar dat was niet het geval.

 

Het bruineren met Plum Brown

Helderblauwe vloeistof komt er uit het bruine flesje. De basis van Plum Brown is Nitric acid (salpeterzuur, en volgens Hildo het 'key' ingrediënt), Sodium Nitrate (natrium nitraat) en Potassium Chlorate (Kalium Chloraat). Hildo volgt minutieus de aanwijzingen op die achter op het potje staan. De onderdelen moeten vetvrij zijn. Da's niet zo moeilijk met wat wasbenzine. Vervolgens dient u het onderdeel wat u gaat behandelen zo heet te maken dat een drupje water begint te koken zodra het het oppervlak raakt. Ok, de hobbybrander erbij. Een stuk elektriciteitsdraad, waarvan een gedeelte van het omhulsel weggehaald is, doet dienst als ophanghaak. Anders brandt u uw vingers natuurlijk. Brander op het onderdeel en gelijkmatig opwarmen.

 

Plum Brown aanbrengen

De loop hangt aan een draadje en is goed heet. De mok met wat Plum Brown staat klaar en een pannensponsje gaat gebruikt worden om Plum Brown tegen het hete metaal aan te deppen. Even oppassen dat u de Plum Brown niet aan uw vingers krijgt.

 

Resultaat

Tssssss!!!, zegt de loop. En instant roest! Tjonge, wat gaat dat roesten snel! Haast net zo snel als Simca's uit 1974. Zorgt u er wel voor dat het niet in uw loop loopt? Vlot verder deppen voor het metaal afkoelt. Als de Plum Brown niet meer kookt op het onderdeel wat behandeld wordt, dan werkt het niet of nauwelijks meer. Aan het eind van de sessie is Hildo erachter gekomen dat u beter niet kunt deppen maar gewoon bij het metaal langs kunt strijken. Zorgt u ervoor dat u geen 'lopers' krijgt, zoals hierboven te zien op de foto, want waar een teveel aan Plum Brown langs het metaal loopt krijgt u geen egale roestvorming maar lelijke strepen die u blijft zien. Hildo ziet ze nu nog steeds een beetje op de loop zitten, en nogmaals behandelen gaf niet direct een beter resultaat.

 

Direct na het behandelen in de gootsteen leggen en water eroverheen. Vervolgens, zodra u het metaal in handen kunt hebben, stevig met uw vingers over het staal heen wrijven, terwijl u het onder de kraan houdt, voor een egaler resultaat. Hildo kreeg het idee dat dat het beste werkt. Beter als wat er op het potje staat: 'het laten inwerken tot het afgekoeld is'. Vergeet niet het metaal af te spoelen voor u er met uw vingers aan zit, want Plum Brown bevat sterke zuren. Eigenlijk zou wat meer proberen meer ervaring geven en daarmee zou waarschijnlijk een beter resultaat te behalen zijn. Maar het potje is al bijna helemaal leeg en meer kale Colt Walkers heeft Hildo niet. De instructies achter op het Plum Brown potje zijn te summier en dat vindt Hildo de enige echte misser van dit product.

 

De Walker in onderdelen (klik foto 1000 pixels groot)

Omdat de revolver toch helemaal uit elkaar lag: hier een overzichtsfoto van alle onderdelen waaruit een Walker bestaat. Da's echt niet veel hoor, meent Hildo, want zelfs hij kreeg de revolver na wat gepruts weer in elkaar en alles doet het ook weer. Een ingenieus werkend systeem met relatief weinig weinig onderdelen. Het scheelt natuurlijk wel dat dit een single action revolver is, eentje met een dual action systeem is ongetwijfeld ingewikkelder. Evengoed goed bedacht door Samuel Colt in 1847.

Revolver montage

Nu is het van belang alle onderdelen weer te assembleren tot een werkend geheel. Gelukkig heeft Hildo goed opgelet toen ie het wapen uit elkaar gehaald heeft, net als u dat ongetwijfeld ook doet. Het scheelt in ieder geval een hoop ellende bij de montage en bespaart u misschien een trip naar uw wapen handelaar waar u met het schaamrood op uw kaken de man toefluistert: 'Ik krijg hem niet weer in elkaar'... Waarop uw wapenhandelaar een andere klant aankijkt en hem in de overvolle zaak toebuldert: 'Hoor je dat!? Hij krijgt hem niet weer in elkaar!!'

 

Eindresultaat bruineren met Plum Brown (klik foto's 1000 pixels groot)

Ziet het er echt uit? Tja, het lijkt wel aardig al u snel tevreden bent, maar het is verre van 100%. Als u het wapen in handen heeft en het van dichtbij inspecteert, ziet u het direct. Met name de loop heeft wat vlekken en bovendien een ander tintje. Het lijkt wat meer rood/bruin. Andere delen, zoals de trommel, neigen richting te donker na meerdere behandelingen omdat ie er eerst vlekkerig uit zag. Echte patina is zeer egaal. Hildo vermoedt dat dat eerder te maken heeft met zijn gebrek aan handigheid dan aan het Plum Brown zelf. Wat Hildo wel van het hart moet, is dat de gebruiksaanwijzing op het potje zeer summier is. Een papiertje erbij met een uitgebreidere omschrijving zou aan te bevelen zijn voor een beginnende bruineerder. Toch is Hildo tevreden met het resultaat. Echt antiek uitzien? Dat niet, maar van een afstandje lijkt de revolver best wel een beetje oud. En op elke slak zout leggen, daar wordt ook u niet gelukkig van hoor!

 

Handgrepen verouderen

Schuren

U begrijpt dat een 'oude' revolver met brandnieuwe glimmend gelakte greepjes geen gezicht is. Aldus het hout van de laklaag ontdaan met schuurpapier. Niet te precies want het moet wel slijtage lijken natuurlijk. Beetje bleek lijkt het nu wel.

Dus met de gasbrander bewerkt, u ziet de zwarte vlekken

 

Hildo's geheim van mooie oude handgrepen

Na het schuren wat deukjes er her en der in slaan, want voor een antieke look moet het hout er minimaal gebruikt uitzien natuurlijk. Nog nogmaals met de brander erover, en daarna ook nog met afgewerkte olie ingewreven en kettingsmeer van de Harley er overheen gekliederd. Het resultaat was niet echt succesvol.... Totdat Hildo een superidee kreeg. Best bijzonder, want dat gebeurt niet vaak. Schoenpoets! Vervolgens werd een erg donkerbruine schoenpoets aangeschaft om die dik over het hout te smeren. Vervolgens de brander erbij en het erin branden en uitwrijven. Nog niet donker genoeg. Nog een keertje dikke laag schoenpoets en brander erop. Klaar! De grips lijken nu haast echt een beetje antiek, en zijn prima naar Hildo's zin.

 BACK 

 ---- Western wedstrijdkalendertje  ----

Zwartkruit wedstrijden worden vrijwel het gehele jaar door georganiseerd. Een klein gedeelte van deze evenementen, waar wat te doen is op welke data, ziet u in Hildo's wedstrijdkalendertje. Klik hier!