BACK 

2 januari 2009. Hildo stopt met zwartkruit schieten

Een slecht begin van het nieuwe jaar. Hildo heeft sinds december 2005 het genoegen mogen smaken om aan een fantastische sport deel te mogen nemen, de schietsport. Deze hobby is uitgegroeid tot een van de leukste bezigheden die Hildo zich kan voorstellen, en het is niet bij schieten alleen gebleven. Techniek, historie, leuke mensen ontmoeten en met nog veel meer kwam Hildo in aanraking. En natuurlijk elke week heen als de mogelijkheid maar enigszins bestond, u heeft het allemaal kunnen lezen op deze website. Helaas lijkt daar nu een einde aan te komen.

De Reden

Na wat strubbelingen tussen het bestuur van zijn club en de eigenaar van de schietbaan, Hildo wil verder niet op de zaak niet ingaan, ging de sfeer merkbaar achteruit. Bij SV Cassidy is nog nooit een baancommandant geweest, historisch zo gegroeid, en de club is daarmee tamelijk uniek binnen de Nederlandse schietsport. Dat gaat nu veranderen.

Hildo schiet altijd aan het einde van de avond, want hij houdt rekening met medeschutters die het niet zo op zijn rookwolken hebben voorzien. Daardoor staat hij, aan het eind van de schietavond, vaak alleen op de baan. Dat vindt hij helemaal niet erg want hij is met schieten bezig en verveelt zich geen moment. Op zich heeft Hildo geen bezwaar tegen een baancommandant, maar de invoering van die functie betekent dat de desbetreffende ongelukkige net zolang op de baan moet staan neuspeuteren totdat Hildo uiteindelijk besluit om te stoppen met met schieten. Pas dan mag de baancommandant naar huis, of kan hij nog een bakje koffie doen in de kantine. Zó op de schietbaan staan, geeft Hildo een opgejaagd gevoel. Hij wil niemand, en in dit specifieke geval degene die als baancommandant wordt aamgewezen, tot last zijn. Dus, Hildo stopt met de schietsport.

Voor u wellicht onlogisch of zelfs een belachelijke gedachtegang, maar voor Hildo, met een overmaat aan empathisch vermogen, niet.

Bovendien

heeft Hildo een persoonlijke mening, die overigens door de meerderheid van sportschietend Nederland, inclusief de KNSA, beslist niet zal worden beaamd.

Hildo vindt een baancommandant niet nodig, bovendien is er camera toezicht vanuit de kantine. Tijdens een wedstrijd is het een uitstekend gebruik, maar tijdens het reguliere wekelijkse schietavondje, voor schutters die in bezit zijn van hun verlof, niet noodzakelijk. Veilig met vuurwapens omgaan, dat is de verantwoordelijkheid van de sportschutter. Kan een schutter dat niet, dan heeft hij op een schietbaan niets te zoeken. Als Hildo op zijn motor rijdt, wil hij ook niet iemand achterop die in de gaten houdt of hij het wel goed doet, en al helemaal niet als die persoon met tegenzin achterop zit.

Depressief?

'Ja, behoorlijk dieptepunt', zegt Hildo die bezig is weg te zinken in een diepe melancholische poel. De schietsport was toch wel echt mijn ding en zonder twijfel meer dan alleen maar de allerleukste hobby. Het is daarom meer dan alleen maar 'jammer dan'.

Schietsport toekomst?

Die ziet er somber uit. Voorlopig heeft Hildo zijn wapens en verlof nog en kan daarmee hier en daar nog eens mee doen met een zwartkruit dag. Bij de zijn club SV Cassidy op de schietbaan in Uithuizen zal Hildo, zoals het zich nu laat aanzien, niet meer schieten. Als in de herfst van 2009 zijn verlof ten einde loopt is het goed mogelijk dat er dan definitief een einde komt aan Hildo's sportschietcarrière. Bovendien gaat het Hildo niet om het hebben van een verlof. Wapens hebben weinig zin als u niet regelmatig lekker ontspannen een kaartje kunt schieten. Alle zorgen vallen van u af, elke sportschutter weet waar Hildo het over heeft. Misschien vinden in de tussentijd nog ontwikkelingen plaats zodat Hildo wèl onbezwaard weer de schietsport kan beoefenen, het is hopen en voorlopig even afwachten.

Zondag 11 januari 2009. Oliebollenwedstrijd Hoogeveen

SV de Vrijheid te Hoogeveen houdt wederom een zwartkruit dag. Hildo wil zijn precisie schietkunsten graag meten met andere deelnemers, dus op naar Hoogeveen. Dat Hildo pas om 12.00h aankwam deed hem de das om. De schietbeurten waren al vergeven. Jammer, maar zijn eigen schuld. Twee bakkies koffie en wat gesprekjes verder heeft Hildo weer koers gezet richting het noorden van het land. U moet er vroeg zijn, da's duidelijk!

.

2 januari 2009. De laatste schietkaart

Geschoten met Tijgertje, Hildo's vroege Zweedse Rolling Block uit 1867 met Remington kast. Dit lijkt de laatste schietkaart die u van Hildo zult gaan zien. Geweldig waren ze nog nooit, dus wat dat betreft gaat er weinig verloren.

11 februari 2009. De oplossing... SV Cassidy verhuist!

Hildo wist het zweet van zijn voorhoofd, en haalt zijn revolvers weer uit de wilgen. Het spande er even om maar de oplossing bleek uiteindelijk eenvoudig. Hildo's hele schietclub SV Cassidy stopt ermee, en verhuist de schietavond van de baan in Uithuizen naar een schietbaan in Spijk. Het bestuur van schietsportvereniging SV Eems Dollard, de eigenaar van de schietbaan in Spijk, bleek er toe genegen om hun baan een avond in de week aan SV Cassidy te verhuren. Dus iedereen, inclusief Hildo, is weer onder de pannen! En daar is Hildo heel erg blij mee.

Schietpunt 25 meter baan

Vrij smalle hokjes, maar toch 6 schietpunten naast elkaar. Er is genoeg ruimte om het wapen en de benodigdheden neer te leggen. Elektrische transporteurs brengen uw schietkaart heen en weer.

Schietkaart Colt Walker

En hoe Hildo het eraf bracht op de nieuwe schietbaan in Spijk ziet u hierboven. Gemiddeld. De kaart scheurde uit tijdens transport naar achteren voor de tweede trommel. Hij wordt op deze baan met twee dunne ijzerdraadjes vastgeprikt aan de transporteur, en dat bleek iets teveel voor het papier van de kaart. Er zijn vast handige oplossingen die het uitscheuren van de kaart tegengaan. Dat het bij 12 kogels bleef lag aan de tamelijk verstikkende zwartkruitdampen van Hildo's Walker en nog een zwartkruitschutter die naast hem stond met een Springfield Trapdoor in 45-70. Ze sloegen Hildo echt op zijn keel en hij vond het welletjes.

13 maart 2009. Baan vegen

Twaalf kogels verschoten met de Colt Walker, maar Hildo heeft het al snel weer gehad. U ziet waarom. Zwartkruit ruikt best lekker, maar er zijn grenzen. De foto geeft een wat vertekend beeld want door gebruik van de flits lijkt het erger dan het is. Evengoed maakt de flits de rondzwevende rookdeeltjes wel goed zichtbaar, u begrijpt dat er van frisse lucht weinig sprake is. Zwartkruit schieten is een geweldige sport maar op deze manier niet meer.

Goede vooruitzichten!

Aan het eind van de baan zijn er wel twee afzuigingen, maar de motoren zijn op dit moment kapot. Hildo heeft begrepen dat er binnenkort aan gewerkt gaat worden, gelukkig maar. Als de afzuiging direct boven het schietpunt op blazen wordt gezet, en achterin de baan op zuigen, dan kan het haast niet anders dan dat er een mooie luchtstroom gaat ontstaan en daarmee een goed werkend afzuigsysteem. Dat zou geweldig zijn en het zwartkruit schietplezier weer helemaal terugbrengen. Als de mannen van SV Eems Dollard nog iemand nodig hebben voor de werkzaamheden, dan wil Hildo zijn twee linkerhanden best even uit de mouwen steken hoor!

1 mei 2009. De... BFR!!

Kent u hem nog? Het is Hildo's Magnum Research BFR in 45-70! Nadat dit kloeke wapen met, door Hildo zelf herladen, nitro patronen in een verbazingwekkend klein aantal schietbeurten permanent korte metten had gemaakt met het welzijn van zijn pols, het kraakt nu nogal, stond het vast dat de BFR voor de laatste keer afgevuurd was en verkocht zou gaan worden. Maar dit wapen is eigenlijk wel heel, héél erg mooi dus nog een keertje proberen misschien? Maar dan wel met zwartkruit geladen patronen want aan nitrokruit in deze revolver begint Hildo echt nooit weer. Om de krakkemikkige pols wat extra bescherming te geven heeft Hildo hem strak omwikkeld met rekverband. Er wordt geschoten met twee handen waarbij Hildo met de duim van zijn rechterhand op zijn rechterhand drukt in een poging de beweging in zijn pols zoveel mogelijk tegen te gaan.

1 mei 2009. schietkaart BFR

En ja hoor, het is er weer zo eentje die kan worden bijgeschreven in het rijtje 'huilen met de pet op'. Het groepje is tamelijk groot, maar... Hildo heeft al een poosje niet met dit wapen geschoten dus goede uitvlucht. Volgende keer niet aan de onderkant van de kaart richten maar iets hoger, dan zitten ze vast meer in het midden.

1e trommel = rood

2e trommel = paars

3e trommel = blauw

4e trommel = groen

De lading

Het wapen was geladen met 55 grain Jagdschwarzpulver-0 van Explosia. Direct bovenop het kruit een vetpil. Inderdaad Hildo heeft geen kartonnetjes, papiertjes of wat dan ook gebruikt om het kruit van het vet te scheiden. De patronen zijn 2 week vóór deze schietbeurt gemaakt.

Opvallend

Het valt Hildo op dat het groepje rode gaten, de eerste serie kogels, eigenlijk niet groter is dan het groepje groene gaten (de laatste serie van 5 kogels). Dat betekent dat de loop niet noemswaardig slechter is gaan presteren, ondanks dat er 15 zwartkruit schoten aan vooraf gegaan zijn en ondanks het feit dat de BFR niet is voorzien van diepe trekken zoals dat bij een echt zwartkruit wapen het geval is. Hildo denkt daarom dat de kogelvetpillen direct op het kruit prima werken om de loop relatief schoon te houden. Het wapen bleef verder ook gewoon gangbaar.

Warme loop

De temperatuur van de loop loopt wel sneller op dan bijvoorbeeld bij zijn Colt Walker, waar bijna evenveel kruit in gaat. De kogel zal waarschijnlijk toch meer wrijving ondervinden op zijn weg naar buiten. Of dat ligt aan de lengte van de kogel of aan de minder diepe trekken in de loop van de BFR, weet Hildo niet. Uiteraard is het verschil in gewicht van het projectiel, 340 grain voor de BFR en iets van 140 grain voor de ronde bal in de Walker, ook van invloed.

Leuk?

Jazeker, hartstikke leuk zelfs, aldus Hildo. Aardige mensen, gezellig, een gemoedelijke sfeer en veel mooie verhalen. Ook werkte het weer mee en dat is helemaal niet verkeerd hoor, als u niet de hele tijd binnen wilt zitten. Ditmaal was Hildo wel mooi op tijd en kon hij net zoveel schietbeurten krijgen als hij maar wilde. Eéntje voor de Brown Bess en twee voor de Colt Walker. Elke schietbeurt is 12 schoten dus 36 schoten in totaal, en dat is precies goed.

Op het er tegenoverliggende terrein bestaat de mogelijk tot kamperen én er waren verschillende western kraampjes te vinden. Zelfs Pieter met echtgenote Ria van Wapenhandel Kuiper was aanwezig.

Schietkaart Brown Bess... op 50 meter!

Voor de eerste keer in zijn leven schiet Hildo op een afstand van meer dan 25 meter. Ondanks het feit dat de gaten best groot zijn ziet Hildo helemaal niets van de gaten op die afstand, ook niet meer op de 25 meter overigens want Hildo's ogen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Het zwarte gedeelte op de kaart ziet hij als een wazige vlek... maar dat is goed genoeg. Een staaroperatie in augustus brengt wat zicht terug, hoopt hij. Gelukkig brengt de baankijker uitkomst want waar de kogels van de Brown Bess op 50 meter afstand terecht komen, tja. Iets meer kruit dan gewoonlijk, 120 grain in plaats van 110, kan vast geen kwaad om de afstand te overbruggen. Van de 12 kogels treffen uiteindelijk 6 de kaart. Niet goed? Voor een musket met een gladde loop vindt Hildo het niet slecht.

De uitslag... Numero Uno!!

Hildo heeft de eerste plek bemachtigd op het onderdeel Miquelet (vuursteen) op de zaterdag met Bessie. De eerste keer dat Hildo iets wint! Maar inclusief Hildo zelf waren er maar twee deelnemers! 'Je moet niet zeuren, ik ben super'!, aldus Hildo.

De andere deelnemer kwam eveneens tot hetzelfde puntentotaal maar Hildo's hoogste score was een 9, de andere schutter had als hoogste een 8. Waarschijnlijk vandaar. Joepie? Jazeker, heel erg Joepie!

De uitslag van Zaterdag

Dat Hildo dik tevreden is, dat snapt u. Hldo = Hildo en de andere namen zijn om privacyredenen onleesbaar gemaakt. Vindt Hildo wel zo netjes.

De Prijs!

Deze verschrikkelijk mooie medaille voor de tweede plaats bij de voorlaad revolvers kreeg Hildo van het bestuur van SV de Vrijheid. Erg bijzonder, want hij is het niet gewend om prijzen in ontvangst te mogen nemen. Dat lukt hem volgend jaar vast niet nogmaals bij het tweede westernweekend, want dan komen er gegarandeerd meer deelnemers. Evengoed, déze heeft Hildo binnen.

Gefeliciteerd Hildo! Dank u, dank u.

Schietbaan Spijk

Hierboven ziet u de volledige 25 meter schietbaan en dit is de plaats waar Hildo zal staan te schieten vanaf vandaag. Aan het eind van de baan verlichting en een grote hoop zand die de kogels opvangt.

De eerste indruk

De kantine van de schietbaan in Spijk is helemaal top. Nieuw, netjes, verzorgd en helemaal niets mis mee, zelfs de beheerder achter de bar is erg aardig. Dan de rondleiding door het complex. Zo mag het wel genoemd worden, want het is best groot. Met de schietbanen zelf lijkt het wat minder gesteld, tamelijk oud, maar dat is Hildo's huisje ook. Daar gaat hij echt niet over lopen zeuren hoor!

De verschillende banen... 28 schietpunten(!)

U struikelt haast over de verschillende schietbanen want het zijn er veel. Maar helaas niet allemaal bruikbaar voor een zwartkruit schietende Hildo.

12 1/2 meter baan

8 schietpunten. Luchtwapens only. Daar zult u Hildo niet veel zien.

25 meter baan

6 schietpunten. Voor grootkaliber handvuurwapens en voor het inschieten van grootkaliber geweren. Hier kan Hildo schieten.

50 meter baan

6 schietpunten waarvan 3 elektronisch. Uitsluitend kleinkaliber geweer... Het is jammer maar ook hier heeft Hildo niets aan met zijn grootkaliber wapens.

100 meter baan

4 schietpunten, waarvan 2 elektronisch. Op 100 meter schieten heeft voor Hildo weinig zin. 25 meter is ver genoeg voor revolvers en zijn geweren schieten ook niet zo best. Om iets kapot te schieten, hoeft u niet ver naast de kaart te zitten... dus niets voor Hildo.

Het PROBLEEM

Van alle banen is de 25 meter dus de enige baan die voor Hildo geschikt is. Helaas is tijdens het ontwerp van deze baan geen rekening gehouden met zwartkruit schutters. De afzuiging is niet alleen zwak, maar ook geplaatst boven het schietpunt zelf. Dat daar niet goed over is nagedacht, behoeft geen betoog. Rook kringelt natuurlijk nooit vanuit het schietpunt recht omhoog, maar wordt richting de schietkaart geblazen. U voelt hem al aankomen... daar is geen afzuiging. Wat er gebeurt, is dat u de hele baan vol blaast met zwartkruitwolken die vervolgens blijven hangen. Ze kunnen nergens heen, behalve retour naar het schietpunt, en natuurlijk ook daar voorbij zodat alles en iedereen in rookwolken gehuld staat.

Waarom destijds voor deze bijzondere afzuigstrategie gekozen is? Hildo weet het niet. Tijdens het schieten blijkt de 25 meter baan vanwege de gebrekkige afzuiging al snel tamelijk ongeschikt voor zwartkruit. Dat is jammer.

17 april 2009. Gunsmithing met het Colt Walker handje

Hildo's Walker ontwikkelde, al geruime tijd terug, een probleem. De veer op het 'handje' (hand and spring in het engels) knapte van het handje af. Het handje zorgt ervoor dat de trommel roteert, dus het roteren ging niet lekker meer. Nieuw handje met veer besteld en binnengekregen. Het monteren ging relatief gemakkelijk. U ziet de foto van het handje hierboven, naast de trommelas.

Klaar!, dacht Hildo. Maar dat bleek het niet. De hamer van de Walker wil soms zo maar spontaan tegen het percussiekapje slaan, nadat hij gespannen is, zonder dat de trekker overgehaald wordt. Een revolver die spontaan afgaat is niet goed, dus het handje moet gemodificeerd.

Afvijlen

Hier ziet u het handje na behandeling. Als nu de hamer helemaal gespannen wordt is er genoeg ruimte voor het handje om naar buiten te komen. Dat was voorheen niet het geval, want hij kwam shocking klem tegen de trommel aan, en daardoor kon het mechanisme niet goed 'in het slot' klikken tijdens het spannen. Na er iets afgevijld te hebben lukt het wel weer. Hildo kan weer lekker knallen met de Walker als ware zij gloednieuw!

8 mei 2009. Schietkaart BFR

Stukken beter dan vorige week. Maar 15 patronen afgevuurd, maar Hildo had niet meer 340 grain kogels en met de 405 grain zware kogels wil hij niet meer schieten. Geeft alleen meer terugslag en u snapt dat hij daar, vanwege zijn pols, niet op zit te wachten. Verder zijn de patronen identiek aan de munitie van 1 mei. Dus 55 grain Jagdschwarzpulver-0 zwartkruit van Explosia, een kogelvetpil direct op het kruit met een 340 grain kogel er bovenop. Weer met twee handen aan het wapen geschoten, dat geeft over het algemeen toch een wat beter resultaat als enkelhandig, al helemaal vanwege het gewicht van de BFR. Bovendien is het beter voor het polsje.

30 mei 2009. Kogels gieten

Binnenkort is er een westernweekend, en daar wil Hildo even heen. Onder anderen met zijn Brown Bess want de gebroken hoofdveer heeft hij inmiddels vervangen door een nieuwe. Dan nog wat kogels hebben natuurlijk, dan is Bessie weer volledig inzetbaar!

6 juni 2009. Westernweekend SV de Vrijheid

Voor de eerste keer heeft SV de Vrijheid te Hoogeveen geen westerndag maar een westernweekend georganiseerd, van donderdag tot en met zondag. Hildo besluit om alleen zaterdag heen te gaan want hij heeft nog wat andere dingetjes te doen. Binnen werd er 25 meter revolver en 50 meter geweer geschoten en buiten, u ziet de foto hierboven, was de plaats voor de razendsnelle duelwedstrijden.

De duelwedstrijden op de achtergrond, met rechts op de voorgrond een frietkraam. Goede patat, weet Hildo uit ervaring.

De Weledelgestrenge heren van de puntentelling. Alles word dubbel geteld om eventuele rekenfouten uit te sluiten. Steekpenningen? Echt niet. Hier klopt alles als de spreekwoordelijke zwerende vinger!

1e schietkaart Walker. 82 punten

Er zijn schutters die voor een dergelijke resultaat hun bed niet eens uitkomen, maar daar hoort Hildo niet bij. Een superscore voor zijn doen, en hij is er superblij mee! Met dit puntentotaal stoomt Hildo zo maar op naar een tweede plaats bij de voorlaadrevolvers op zaterdag! Hoe kan het hè?

2e schietkaart Walker. 80 punten

De tweede kaart ging ook goed, maar de eerste kaart was en bleef de beste.

13 juni 2009. VNW Wapenbeurs

VNW staat voor Vereniging van Nederlandse Wapenverzamelaars, Hildo heeft het er al eens eerder over gehad. Deze mensen, een tamelijk select groepje want er zijn nog geen 800 leden, organiseren een paar maal per jaar de VNW wapenbeurs. Deze beurs is alleen toegankelijk voor leden en introducés van leden. Hildo is ook lid van de VNW dus geen probleem om weer een keertje heen te gaan, om zich vervolgens te vergapen aan wapens die hij zich nooit zal kunnen, of willen, veroorloven. Geeft niets, Hildo kan best genieten zonder direct eigenaar te moeten zijn. Het woord wapenbeurs klinkt nogal militaristisch, maar niets is minder waar. Het gaat hier om de expositie van antiek wapenmateriaal, in de ruimste zin van het woord, waarbij uiteraard het een en ander te koop is. Hildo zag een erg aardig enkelloops voorlaad percussie pistooltje, maar een andere bezoeker was hem net voor. Wapens zijn leuk, maar kennis is onontbeerlijk. U moet weten, er is nogal wat kaf onder het koren en er later achter komen dat uw zuurverdiende geld beter aan iets anders uitgegeven had kunnen worden.... 'Eerst de boeken, dan pas komt het wapen' is een quote van één der bestuursleden. Hildo ging ditmaal voor een boek. Voor 145 euro geen prikkie, maar het is alom bekend dit is het beste, meest accurate boek is wat er ooit is uitgegeven en het kan aldus gezien worden als het standaard werk betreffende Colt vuurwapens. Ook al koopt Hildo nooit geen echte antieke Colt, hij is ook met het boek bijzonder in zijn nopjes!

20 juni 2009. Weer een westernweekend, ditmaal SV Düring!

Hildo krijgt de smaak langzamerhand te pakken, dus een paar revolvers uit het vet en musket Bessie gaat ook mee. Westernweekends zijn leuk, en zeker als het weer meewerkt, en dát deed het! Geen drup regen en een perfecte temperatuur. Er wordt natuurlijk niet alleen in Nederland met zwartkruit geschoten en dit weekend is gehouden in Duitsland in het gehucht Düring (bij Loxstedt) iets ten zuiden van Bremerhaven. De club heet SV Düring en het is een echte zwartkruitclub met rond de 60 leden die een paar keer per jaar een weekend organiseren. Voor Hildo iets van een 200 kilometer rijden maar het leek de moeite waard, en dat bleek bij nader inzien een understatement. Dat de Schwarzpulverschiessanlage een gestaag groeiend aantal participerende Nederlanders ziet, is niet voor niets.

De Omgeving

Düring zelf is een klein gehucht. De schietbaan, het clubhuis en de bijbehorende camping voor de schutters is in de bossen gelegen. Een regelrechte droomlocatie.

Authentieke tenten

Het behoorlijk grote kampeerterrein, op de overzichtsfoto bovenaan ziet u nog niet de helft, is aan de ene kant gereserveerd voor authentieke tenten. Een behoorlijk aantal van de deelnemers komt, behalve in passende kledij, met periode correct kampeermateriaal. En niet alleen de tenten, maar ook andere kampeer accessoires zijn periode correct. Erg leuk om te zien dat lang niet alle deelnemers er alleen maar zijn om te schieten

Indianen!

Sommige deelnemers gaan niet voor de cowboy maar voor de Indiaan. Dit was een behoorlijk grote groep en ze wisten een mooie show op te voeren, compleet met zang en dans. Dat sommige Indianen duidelijk geen Indiaanse nationaliteit bezitten, maakt niets uit. Deze mensen lijken er alles aan te doen om zo periode correct mogelijk het westernweekend door te komen en soms lijkt tijd nog moeite gespaard om de meest mooie outfits te creëren. Hildo, kijkend naar zijn eigen kloffie, denkt dat er bij hem nog wel iets te verbeteren valt. Hij heeft de Indianen overigens niet zien schieten. Dat niet iedereen gaat voor de doffe zwartkruit dreunen is iets wat hij niet helemaal begrijpt. Verschillende mensen, verschillende inzichten. Gelukkig kan het allemaal.

Line dancing

Et voila, een linedance groep geeft acte de présence. Zelf ziet Hildo zich er niet snel tussen staan, waarschijnlijk omdat zijn motoriek hier niet geschikt voor is. U moet uzelf geen geweld aan doen.

Sniper rifle

Er waren verschillende kraampjes en ook dit was te koop op het westernweekend. Nu heeft Hildo weinig met zogenaamde 'sniperrifles', ofwel scherpschutters geweren... tenzij het een voorlader betreft, want dan wordt het plotsklaps hartstikke leuk. Dit is een heel mooie, compleet met een telescoop in oude stijl. Veel verstand heeft Hildo er niet van, maar het gevoel erbij is goed. Met name de telescoop is iets waar hij voor valt. Het is een replica, evengoed wat een geweldig mooie kijker zeg, aldus Hildo. Een trekkerversneller en een joekel van een octoganale wedstrijdloop maken het geweer af, en daardoor ook erg zwaar. Een trekkerversneller is een systeem waarmee u, door de achterste trekker aan te trekken, de voorste trekker op scherp stelt. De voorste trekker heeft dan nog slechts een heel lichte druk nodig voor dat het wapen afgaat. Perfect voor precisie schieten. Helaas is dit wapen gemaakt door de Italiaanse fabrikant Palmetto en die staat niet echt bekend om producten van hoge kwaliteit. Het kaliber is .50 en ook dat is niet naar Hildo's smaak. Het zou er eentje moeten zijn in het kleinere kaliber .45 want dat heeft ballistische voordelen. In combinatie met 500 grain of zelfs nog zwaardere kogels werd er met dit soort geweren vroeger wedstrijden geschoten op zeer lange afstand, tot iets van bijna een kilometer meent Hildo. Een dergelijk geweer staat in ieder geval nog op Hildo's verlanglijstje, ooit komt het er misschien nog wel van, als het niet te duur is. Hij moet er even tegenaan lopen. In ieder geval eentje waarop zo'n mooie lange messing telescoop past!

Plains rifle

Dit soort voorladers waren tamelijk veel in omloop in het Amerika van 150 jaar geleden. Lang, slank en met een wat afhangende kolf. Er waren verschillende uitvoeringen, maar Hildo weet er niet al te veel van. Deze mocht hij even vasthouden van de Duitse eigenaar. Dit is eentje in kaliber 45 met een vuursteen slot. 'Net zo snel als een percussie', wist de man te vermelden. Kaliber 45 en een vuursteenslot passen Hildo precies natuurlijk, het valt Hildo ook op hoe licht dit wapen is. Dit geweer is custom made in de US en de voormalige eerste eigenaar heeft het geïmporteerd naar Duitsland, en is er nog Duits kampioen mee geworden. Het schiet op 100 meter groepjes zo groot als een vuist. Goed wapen dus, maar kost natuurlijk wel wat. Als hij dit soort mooie dingen ziet voelt Hildo zich altijd erg hebberig worden, een wat nare eigenschap. Helaas wil Hildo's werkgever maar niet begrijpen dat hij hoognodig meer geld nodig heeft. Voorlopig dus nog maar even niet, maar het is wel héél erg mooi hoor. Zou hier dan ook nog een mooie messing telescoop op mogen? Of is dat niet periode correct? Er is nog zoveel wat Hildo niet weet, en mede daarom is zwartkruit misschien wel zo'n intrigerende bezigheid. U bent nooit uitgeleerd.

Klassieke kleding

Met name de dame rechts vindt Hildo zo weggelopen uit vroeger tijden. De mooiste outfit van het hele westernweekend. Compleet met strenge blik, en de bijbel heeft ze vast in haar handtasje zitten waar ze u mee om de oren slaat als u op straat spuwt. Heel erg mooi en een foto meer dan waard.

Oogjes dicht

Hildo wordt een beetje moe van alle indrukken en doet even z'n oogjes dicht, schoonheidslaapje, zegt hij. Ziet u de rode bretels? Hildo sleept de BFR en de Walker mee in de holsters op zijn heupen en die zijn goed voelbaar aanwezig. Met dit extra gewicht van dik 4 kilo zijn bretels (hupseeln in het Gronings) echt een uitkomst. Een klassiek setje is mooier, maar deze waren goedkoop. Dat is ook wat waard.

Schietkaart Colt Walker

Beter dan die van de BFR, maar Hildo zag ook een Duitser die zomaar allemaal negens en tienen schoot. Hij ging aan de haal met de eerste prijs. Soms heeft men zijn dag, soms niet. Hildo heeft hem niet vaak.

Podium

Aan de andere kant van de binnenplaats is zelfs een speciaal hokje gebouwd voor optredens. Dit was een one-man-band, de kosten moeten wel een beetje binnen de perken blijven. De man deed erg zijn best! Hulde.

Ontbijt

U strompelt uit uw tentje op zoek naar 'Het Ontbijt'. Dat wordt verstrekt in de smaakvolle kantine van het clubhuis. Koffie en Duitse broodjes met onder andere kaas, vlees en zelfs potten zelfgemaakte(!) jam in voormalige jampotjes van de Aldi, die herkent Hildo wel.

De volgende Westerntreffens van SV Düring

15 tot 17 januari 2010.Winterkamp

16 - 18 april 2010. Frülingscamp

18 tot 20 juni 2010. Sommercamp

Zoals altijd voor een westernweekend of -dag, kunt u contact opnemen met het bestuur van de betreffende club voor de noodzakelijke uitnodiging. Vergeet uw KNSA-pas, verlof en ook uw Europese vuurwapenpas niet!

     ______________________________________________________

Messen

Op het laatste western weekend kwam Hildo ene Gerd tegen. Gerd kan iets wat Hildo niet kan... mooie dingen maken met zijn handen. Wat Gerd het allerliefst doet is messen maken, Bowiemessen in de oude stijl, en hij kan er honderduit met passie over vertellen. Het staal komt in strips aan en wordt gezaagd, geslepen, gepolijst, geboord en volgens een speciaal, door hemzelf ontwikkeld procédé, gehard. Vervolgens worden de messen van handgrepen voorzien die, u raadt het al, ook al weer ambachtelijk gemaakt worden. Alles is compromisloos tot in perfectie custom made, de nieuwbakken eigenaar krijgt zijn mes exact naar wens. Onder de aanwezige cowboys van het westernweekend hebben Gerd's messen méér dan een cultstatus verworven. Heel bijzonder.

Revolvers

Dacht Hildo even dat ie ook al wel een beetje kon gunsmithen, hij is tot de rauwe werkelijkheid teruggekeerd na het bezoek aan Gerd. Wapens op een authentieke, historisch correcte manier blauwen en bont harden (met van die kleurige vlekken) heeft Gerd tot in de perfectie in zijn vingers, maar wel pas na heel veel jaren experimenteren. Hildo heeft voorbeelden van revolvers gezien waarvan hij diep onder de indruk was. Het proces voltrekt zich in een door hemzelf gebouwde oven. Gerd heeft intussen menig antiek wapen gerestaureerd en doet dat tot in perfectie waarbij hij voor het handmatig reproduceren van kapotte veren, of het maken/repareren van anderszins kleine onderdelen uit het mechanisme, zijn hand niet omdraait

Een nieuwe grip set op Hildo's BFR!

Hildo wilde graag een set nieuwe gripjes voor zijn BFR revolver. De standaard lompe zwarte plastic grepen zien er niet uit en zijn Hildo, direct vanaf het begin, een doorn in het oog geweest. Kein Problem! Gerd heeft al een speciaal setje custom gripjes voor Hildo in gedachten om de BFR met allure te transformeren naar een echte western stijl revolver. Het resultaat zal Hildo u, uiteraard, te zijner tijd laten zien

24 juli 2009. Schietkaart Brown Bess. Kruitdampen!

Weer even een reguliere schietavond bij de club op de schietbaan in Spijk. Het plezier aan het schieten verging Hildo al weer snel, wat een drama die baan. De afzuiging is, zoals direct al vanaf het begin, ver beneden peil als er met zwartkruit geschoten wordt. Ondanks beloftes lijkt het een onmogelijkheid voor SV Eems Dollard te zijn om het probleem aan te pakken. Al na vier kogels richting de kaart te hebben gestuurd, hield Hildo het voor gezien. In dergelijk verstikkende kruitdampen te moeten schieten, is ernstig en de schietsport niet waardig.

              __________________________________________

Klassiek stikwerk

Deze naaimachine uit 1896 wordt gebruikt om het dikke tuigleer van holsters, riemen, geweerfoedralen en dergelijke in elkaar te zetten.

24 stuks 45-70 patronen

Achterop is ruimte voor 24 patronen, dat zijn precies 2 schietbeurten zonder een run op meer munitie. Hier is over nagedacht!

Tintje

Nieuw leer is wel heel erg lichtbruin. Dat vindt Hildo niet zo mooi. Met een donkerbruine leder balsem, ook te gebruiken voor donkere lederen bankstellen, is dit donkere kleurtje bereikt.

Comfort

Behalve met het opzetten van de tent, begint elke kampeeractie van Hildo met het opblazen van het luchtbed. Rustig aan, anders begint hij sterretjes te zien. Maar Hildo heeft het er voor over: Een beetje comfortabel liggen, dat kunnen de botten wel waarderen.

De schietbanen

SV Düring is aardig voorzien, met zes 25 meter en zes 50 meter banen. De banen zelf liggen in de open lucht, met balken erboven voor de veiligheid. Omhoog schieten kan op deze manier niet, dus het is niet mogelijk dat een kogel onverhoopt het luchtruim kan kiezen om kilometers verder ergens terecht te komen. Het transport van de kaarten geschiedt elektronisch.

Oordoppen

Voor het schieten een aanvang kan nemen, drukt Hildo nog even snel een paar pluggen in zijn hoofd. Gewone oordoppen op een westernweekend is niets waard, want dan kunt u uw cowboyhoed niet dragen.Dat is bijzonder belangrijk, want zeg nu zelf... wat is een cowboy zonder hoed?

Het schietpunt

Het daadwerkelijk schieten gaat vanuit een soort van langgerekt smal huisje. U staat uit de wind, zon, regen of sneeuw. Aan de linkerkant dienen de wapens geladen te worden. Met uw geladen wapen draait u zich vervolgens om, met de loop omhoog uiteraard, en gaat aan de rechterkant staan, alwaar de schietbaan zich bevindt. Hildo is gewend om de wapens te laden op een manier waarbij de loop zoveel mogelijk richting het schietpunt gehouden wordt. Dat is hier dus niet het geval. Waarom? Waarschijnlijk voor een beter overzicht voor de baancommandant. Als er iemand de schietbaan op moet, bijvoorbeeld om een gevallen schietkaart op te pakken, dan wordt de rode zwaailamp, u ziet hem hangen aan het plafond, in werking gezet. Alle schutters dienen zich dan naar het laadgedeelte te verplaatsen zodat de wandelaar zich veilig op de schietbaan kan begeven. Een vriendelijke, maar oplettende baancommandant houdt alle schutters in de gaten en staat paraat om eventuele vragen te beantwoorden. Op momenten als dit is een baancommandant een welkome aanvulling op de schietsport.

Kaart bevestiging

Hier wordt de kaart bevestigd aan de elektrische kaart transporteur. De kaart wordt tussen twee metalen ringen geschoven en zit al behoorlijk goed vast. Nog een paar wasknijpers erop en er kan nets meer mis.

De BFR 45-70 op zwartkruit

Hildo had de BFR ook bij zich en die was ditmaal geladen met 65 grain FFFG zwartkruit, een kogelvetpil en een 200 grain conische kogel uit een Lee gietmal. De kogel is eigenlijk bedoeld voor zwartkruit voorlaad revolvers, maar ondanks de korte lengte kon de kogel toch nog goed vastgekrompen worden in de 45-70 huls. Van de zes kogels die op de kaart afgevuurd zijn, troffen er maar twee doel. Zuiver schieten lijkt de BFR hier niet mee te doen. Het zou beter moeten kunnen, dus in de nabije toekomst moet verder met lichte kogels worden geëxperimenteerd...

Schietkaart BFR

Er wordt op dierfiguren geschoten, gewoon van karton hoor, niets aan de hand dus. Het totaal aantal schoten voor een kaart bedraagt 6, en niet 12 zoals op een wedstrijdkaart in Nederland. Het beest kreeg er eentje in z'n poot en de andere ging naast. Dat helpt niet echt voor hoge scores, maar het plezier is er niet minder om. Toch moet de BFR een heel wat betere score kunnen neerzetten dan dit schamele resultaat. De munitie deugt niet, daar houdt Hildo het op.

BFR kogelgat, bizar

De kogelgaten die u hierboven afgebeeld ziet zitten in de schietkaart van de BFR, en Hildo vindt ze heel bijzonder. U ziet hier de de voorkant van de kaart, dus vanaf deze kant is de kogel door de kaart geschoten. Waarom het gerafelde papier dan naar buiten steekt is Hildo onbekend, en hij kan het verder ook niet verklaren. Er gebeurt iets vreemds met deze 200 grain conische voorlaadkogels in de BFR in combinatie met 65 grain zwartkruit.

Walker kogelgat, perfect

Dit gat lijkt er welhaast uitgestanst door de kogel uit de Colt Walker in combinatie met 50 grain zwartkruit. Zo hoort het te zijn, u kunt duidelijk zien dat het papier bij de randen iets naar achteren gebogen is door de kogel die er door heen gekomen is, en dat is logisch.

Duel schieten

Ook weer aanwezig de snelle mannen van het duel schieten. Ook ditmaal hadden de ballonnen geen schijn van kans. Wat gaat dat ongelofelijk rap zeg. Vast geen KNSA discipline, maar het zou er eentje moeten zijn. Misschien dat Hildo dit, ondanks zijn zwakke zenuwen, toch eens een keertje moet proberen.

Binnenplaats

Op de achtergrond ziet u het clubhuis staan, ervoor is een soort van binnenplaats waarbij een stukje vrijgehouden is om een kampvuur te bouwen. Het vuur brandt prima en de sfeer zit op hetzelfde niveau. Biertje erbij en het is zelfs beregezellig.

Drukte bij de eetgelegenheid

Aan de rechterkant van het clubhuis is de keuken te vinden. Het viel Hildo op dat op zaterdag, aan het eind van de middag, steeds meer mensen opdoken. Geen zwartkruitschutters, maar mogelijk gewone passanten en/of geïnteresseerden. Als die allemaal ook wat willen eten en drinken dan wordt het wel erg druk. Maar de prijzen van de maaltijden lagen dan ook bijzonder laag. Klein glas cola 50 cent, groot glas bier 2 euro, portie zelfgemaakte Kartoffelsalad of patat 1 euro, een groot stuk vlees 1.50 euro. Ook prijstechnisch lijkt het zwartkruit tijdperk welhaast weer terug te zijn. Uitstekend bikken dus, voor weinig.

En wat dacht u waar de gesprekken over gaan?

Schietkaart Brown Bess. Op 50 meter

Van de zes geschoten kogels treffen er drie de kaart, waarvan twee de bison.. Wederom is de lading 120 grain FG zwartkruit om de afstand van 50 meter goed te kunnen overbruggen. Op zich lijkt dit niet verkeerd voor een musket als de Brown Bess. Volgende keer ietsjes hoger mikken.

Prijsuitreiking

Hier de prijsuitreiking voordat iedereen zijn tentje afbreekt en weer huiswaarts keert. Er waren nogal wat prijzen in de verschillende klassen te vergeven, maar Hildo hoorde er ditmaal niet bij. Ook zonder trofee bleek dit westernweekend van SV Düring bijzonder geslaagd. Volgende keer weer? Wat Hildo betreft zeker.

Het volgende SV Düring westernweekend zal gehouden worden in januari, een wintertreffen dus en alleen geschikt voor de echte diehards.Of Hildo een diehard is of jammerend halverwege het weekend met koude voeten huiswaarts keert, is afwachten.

           ___________________________________________________

Een bijna klaar exemplaar

Het resultaat mag er zijn. Gerd hakte met de scherpe kant van een mes op een aambeeld in. Bijzonder onverstandig meende Hildo, maar er was na het misbruik geen putje te bekennen in het snijvlak... wel gleufjes in het aambeeld.

California Bowie & Sheffield knives

Hier boven ziet u een sortering messen die door Gerd gemaakt zijn. Dit zijn messen in de klassieke stijl, exact zo zoals sommige meer dan 150 jaar geleden ook al geproduceerd werden. Ze worden uiteraard ook voorzien van handgrepen. Ware kunststukjes, want ook de grepen worden stuk voor stuk gemaakt en dat betekent dat iedere handgreep een uniek exemplaar is. Wilt u hout, dat kan. Gerd liet Hildo als voorbeeld wat hout zien dat hem was opgestuurd door Navajo Indianen. Maar ook hoornen grepen van geweien, in allerlei uitvoering, kamelenbotten of zelfs ivoren grepen zijn mogelijk. Verouderd, gepolijst, maar ook gravures in de handgrepen behoren tot de mogelijkheden. Gerd doet niet alles alleen, want de eventuele gravures worden verzorgd door de Nederlander Appie Blokzijl die deze kunst bijzonder goed onder de knie heeft en het leerwerk wordt gedaan door Rolf Dannemann

Link

Gerd heeft een website, da's mooi want dan kunt u er zó even heen surfen!

Gerd's website

           _________________________________________________

Leer op maat

Tijd om u ook eens kennis te laten met Michael, een van Hildo's clubleden. Michael struikelde destijds over Hildo's egocentrische website, kwam een keertje langs bij de schietbaan, raakte vervolgens verslingerd aan zwartkruit en is nu ernstig verslaafd. Intussen schiet Michael beter dan Hildo en hij is nog stukken handiger ook. Naast creatieve kunstzinnige uitspattingen met bronzen en stenen beelden, stalen constructies, een klussenbedrijf en nog veel meer, heeft hij sinds zijn zwartkruit hobby ook het leer ontdekt. Zijn eerste holsters maakte hij voor Hildo en sindsdien zijn er nogal wat lederen artikelen gemaakt en attributen aangeschaft om het leer beter te kunnen bewerken en verfraaien met bijvoorbeeld sierlijk stempelwerk. Voor een paar centen, wat giettangen en wat hulzen krijgt Hildo van zijn clubbroeder nu ook een bijpassende riem aangemeten, want die heeft hij hard nodig voor de westernweekeinden.

Contact Michael

Michael heeft (nog) geen website, maar mocht u iets op maat willen laten maken dan kunt u hem telefonisch bereiken op tel. 06-246.18.428.

Handgestikte riem

Deze riem is op maat gemaakt voor Hildo's middel. De holsters zijn gemaakt voor de BFR en Walker. De riem past precies, maar met twee holsters maakt het wel wat uit of u meer of minder kleren aan hebt onder de riem. Meer kleren en de holsters gaan ten opzichte van elkaar iets verder naar achteren. Minder kleren, dan gaan ze iets verder naar voren. Iiets om rekening mee te houden, want Hildo's maten zijn destijds aangemeten met een dik hemd eronder Verder zijn er aan zowel riem als holsters geen versiersels als stempelwerk en dergelijke aangebracht. Lekker simpel vindt Hildo prima.

Breedte

Een brede riem lijkt beter bestand tegen naar beneden zakken dan een smallere vanwege de grotere oppervlakte, maar het blijft problematisch. Na een tijdje lopen gaat het spul toch schuiven, de revolvers zijn domweg erg zwaar. Compleet met wapens en munitie weegt de riem rond de 6 kilo.

De nieuwe baan van SV Davy Crockett

Tot vorig jaar werd er in Horst in de buitenlucht geschoten op 25 meter. De kogelvanger bestond uit een hoge berg zand. Naar wat Hildo er van begrepen heeft, is er vanwege het risico van rondvliegende kogels, die over de kogelvanger geschoten zouden kunnen worden, een einde gekomen aan het buiten schieten. Een kogel kan knap ver vliegen, tot wel drie kilometer en misschien nog wel iets verder. Daarom moest het bos, dat achter het schietterrein ligt, afgezet worden voor wandelaars. Dat zag de gemeente niet langer zitten, dus dit jaar is de vuurdoop geweest voor de nieuwe schietbaan. Het betekent het einde van buiten schieten, wat, ook voor toeschouwers, toch stukken leuker is dan binnen. Maar nood breekt wet en daarom moest er een gesloten schietbaan komen. De baan zelf is zeer netjes en verzorgd, de verlichting is uitstekend. Alleen jammer dat er (nog) geen elektrisch kaartransportsysteem aanwezig is. Dat betekent dat er veel tijd gemoeid is met het lopen van mensen die de schietkaarten moeten ophangen en weer weghalen.

Afzuiging

Er is goed over de afzuiging nagedacht want de ventilatoren doen hun werk uitstekend. Verstikkende kruitdampen krijgen hier geen schijn van kans. Prima en prettig knallen hier.

Schietpunten

Met 12 schietpunten tegenover 16 schietpunten op de oude open baan is de capaciteit gedaald. Voor de leden van SV Davy Crockett zelf maakt dat weinig uit, want de club bestaat uit slechts 20 leden. Het probleem speelt met name tijdens het jaarlijks georganiseerde westernweekend. Het is het grootste van Nederland en, gelooft u Hildo maar, het trekt een hoop bezoekers. Ook met 16 banen waren er al niet teveel.

50 meter

Er kon dit jaar, in plaats van alleen op 25 meter, ook op 50 meter geschoten worden. Dat maakt het stukken leuker voor de geweerschutters want op een kleinere kaart schieten is toch niet hetzelfde dan écht 50 meter. Op de foto hierboven ziet u drie kaarten hangen op 25 meter, de rest op 50 meter. Het verschil in afstand tussen 25 en 50 meter maakt in de praktijk best veel uit.

Schietbaan buiten

Hier ziet u de nieuwe baan aan de buitenzijde. De ingang is via de saloon, aan de rechterzijde. Maar ook via de dubbele groene zijdeuren kunt u naar binnen. Erg handig voor de kanonschutters.

Kantelengeweer op de baan

Hier ziet u het verschil in mondingsvlam tussen Hildo's Brown Bess, kaliber ongeveer 19 mm met ronde ballen van ongeveer 450 grain en het gigantische kantelengeweer in het kaliber 23 mm(!) met ronde ballen die, is Hildo verteld, rond de 1100 grain wegen. Als u denkt dat 4 mm niet zoveel uitmaakt, nou... dat doet het wel! De Brown Bess wordt in één klap gedegradeerd tot kleuterspeelgoed, en dat gebeurt niet vaak. Bessie stookt Hildo op een kleine 120 grain FG buskruit, overigens van matige kwaliteit en niet erg krachtig. Met 80 grain gaat het gewoon niet lekker. Het kantelengeweer daarentegen werd geschoten met een gereduceerde lading van, Hildo weet het niet meer precies, 160 grain of zo. Ruim meer dan de Brown Bess in ieder geval. Maar waarom er dan niet meer vuur en ook terugslag is, ondanks de zware kogel? Bij de Brown Bess lijkt er veel meer te gebeuren, dat ziet u op de foto's hierboven. Misschien dempt het hoge 11 kg eigen gewicht van het kantelengeweer de terugslag en geeft de wel erg lange loop het kruit voldoende tijd voor een meer volledige verbranding?

Onderweg naar de baan - in vol ornaat

In verband met de verwachtte warmte leek het Hildo beter zijn leren broek maar thuis te laten. Het is een flinke tippel van de camping naar de schietbaan, vast wel 300/400 meter enkele reis. Vers voorzien van zijn nieuwe, door clublid Michael gemaakte, riem in authentieke cowboy stijl. De dubbele holsters had Michael eerder al eens gemaakt. De riem heeft aan de achterzijde ruimte voor vierentwintig 45-70 patronen, precies genoeg voor 2 schietbeurten. De holsters zijn extra lang om ruimte te bieden aan zowel de Colt Walker als de BFR van Magnum Research. Vooral de BFR is met de 10 inch loop flink op lengte en kijkt aan de onderkant zelfs iets naar buiten. De loop prikt bij iedere stap achter in Hildo's knie. Au, au, au, au, enzovoort. U weet: Hildo heeft een lage pijngrens.

Overkill rules!

Het lijkt natuurlijk grappig, lachwekkend, of minstens onnozel, en daar gaat Hildo voor. Erg handig zijn dit soort joekels van revolvers in de praktijk niet. Het is een behoorlijke sleeppartij, want de complete riem met alle toebehoren brengt iets van 6 kilo op de schaal. Hildo zelf weegt maar 79 kg, dus inclusief de Brown Bess weegt het hele arsenaal ijzer ruim meer dan 10% van zijn eigen lichaamsgewicht, maar het is goed voor de conditie.

Cowboy outfit - Hemd & sjaal van Funkis

Er zijn standjes genoeg op het westernweekend om uw uitrusting op peil te brengen of uit te breiden. Van wapens tot kleding en allerlei accessoires voor de echte cowboy, u grijpt niet snel mis. In de stand van deze dame zag Hildo een hemd oude stijl hangen. Omdat het snel beter kan dan een T-shirt, is hier een wit katoenen hemd, ouderwetse stijl met ruim vallende mouwen, aangeschaft voor 29 euro. Da's prima te doen, en het is 100% katoen. Als het hemd stuk gaat kan ie versteld worden, deed Hildo's moeder vroeger ook met zijn sokken. Bovendien hoeft niets u te beletten dergelijke kleding ook buiten de westernweekeinden in te zetten. Dan voor 5 pietermannen nog een rode sjaal erbij voor om de hals. Die hadden boeven in het Wilde Westen ook, die bonden ze voor het gezicht als een trein beroofd werd, en voor een toevallige zandstorm is een sjaal ook handig. Hildo is nu bijna helemaal relatief periodiek correct gekleed. Te zijner tijd wellicht nog een pantalon, want spijkerstof bestond in het Wilde Westen nog niet en ook zijn leren broek klopt niet helemaal. Later, later.

Depressie

Na de eerste voorlopige wedstrijd uitslagen gelezen te hebben sloeg de depressie toe, ondanks het mooie nieuwe hemd en de blitse sjaal. Toch goed gelet op ademtechniek, rust bij het schieten en met een concentratie van hier tot Tokio. Met de Colt Walker, het wapen waar Hildo het best mee schiet, komt hij niet verder dan 77 punten. Op zich natuurlijk heel acceptabel, maar hij weet dat hij het beter kan. Wat nou? Toch een competitieve geest bij Hildo? 'Welnee, echt niet!', verzekert hij u. 'Het gaat om de fun, maar als je dan tóch schiet dan is het wel zo leuk...' Afijn, u begrijpt het wel.

Trade field

Hier staan verscheidene handelaren. Hildo heeft meerdere malen een rondje gemaakt over het terrein, telkens weer wat anders te zien. Gezellig en interessant.

Eindstand voorlaad geweer op zondag

Met de Brown Bess dacht hij op zaterdag eerst 'Hee, ik sta op de eerste plaats!' Tot hij erachter kwam dat hij bovenaan het twééde A4'tje stond, helemaal onderaan. Op zondag is de lijst nog langer, maar Hildo is in ieder geval opgerukt naar de op één na laatste plaats met 9 punten. Ter verdediging zegt Hildo dat hij in plaats van 12, maar 10 schoten heeft gelost omdat hij niet genoeg kruit bij zich had en dat de Brown Bess eigenlijk niet voor deze dicipline is. Appels en Peren en zo.

Eindstand achterlaad revolvers op zondag

41 schutters en Hildo behaalde de 36e plaats. De schietsessie met de BFR bracht bij de ranglijst van achterlaadrevolvers weliswaar de dikste dreunen, vanwege de 65 grain kruit, maar niet meer dan 20 punten op de kaart. Met deze munitie schiet het wapen voor geen meter. De volgende keer komen er weer langere zwaardere kogels in, dan moet er zeker een hogere score in zitten dan die magere 20.

Geslaagd weekeind?

Wat Hildo betreft wel. De scores zaten niet altijd mee, maar daar gaat het uiteindelijk ook niet om. Zou dat het geval zijn, dan kan hij beter thuisblijven. Het gaat om het plezier in de schietsport, en dat is er zeker. Als het weer dan ook nog eens volledig meewerkt, wat zou er dan nog te klagen kunnen zijn?

Lange historie

Het Westernweekend van de Limburgse Schietvereniging SV Davy Crockett is ditmaal al voor de 39e keer gehouden. Voor Hildo was de eerste keer in 2006 en nu, in 2009, ging hij pas voor de tweede maal. Vakanties vallen soms samen met 'Horst', en dat is de laatste jaren ongelukkigerwijs het geval geweest. Dit maal lukte het wel om er bij te zijn, zoals u hier kunt zien.

Saloon

Vanuit de saloon kunt u nu de verrichtingen van de schutters gadeslaan.

Het kantelengeweer

Dit heeft Hildo's interesse. Wat een machtig ding zeg, tjonge. De belangstelling voor dit wapen was bijzonder groot. Volgens Hildo kan dit geweer misschien wel gezien worden als de voorloper van de hedendaagse Barrett M82 .50 sniper rifle. U denkt misschien dat de stijlvolle dame op de foto een dreumes is, maar schijn bedriegt want het geweer is met iets van 1.80 meter buitengewoon fors. Of een kantelen (spreek uit: kan-teelen, als de kantelen van een kasteel) geweer echt bijzonder is weet Hildo niet, maar hij heeft nog nooit iets vergelijkbaars gezien en kan het, ondanks dat de eigenaar vertelde dat er wel informatie over dit geweer op internet te vinden is, niets online over opduikelen. Dit geweer heeft een patentdatum van 1833 en is desondanks voorzien van een percussie-ontsteking. Tamelijk vroeg, want de meeste legerwapens werden pas een paar jaar later met percussieontsteking uitgevoerd. Het schijnt te zijn gebruikt in Afrika als sniper rifle op forten van het Franse vreemdelingenlegioen. Het geweer is gemaakt in de Franse wapenfabriek(en) in Charleville. De scharnierende pen aan de onderzijde van de loop werd in een daarvoor geconstrueerd gat van de muur van het fort geschoven. Het grote eigen gewicht en de forse terugslag werd daardoor opgevangen door de muur. Door het hoge gewicht is dit wapen, net als de Barrett, tamelijk ongeschikt om uit de vrije hand te schieten.

Specificaties

Het is een percussie achterlader met ronde kogels van 23 mm die ruim 1100 grain wegen. Dat maakt van dit geweer welhaast een draagbaar kanon. Het gewicht bedraagt 11 kilo en de lengte is iets van 1,80 meter. De wanddikte van de loop is buitengewoon fors, net als alles aan dit wapen. De maximale kruitlading bedraagt iets van 260 grain, maar er werd vandaag met een gereduceerde lading van 160 grain geschoten. Het wapen is voorzien van een getrokken loop, in het begin recht maar naar de monding toe steeds sterker draaiend, progressieve trekken en velden dus. Enne, pin Hildo niet op de exacte kruit- en kogelgewichtsgegevens vast, want hij is nogal vergeetachtig. En niet alleen waar het om cijfers gaat. Zal de leeftijd zijn.

Klassieke schoonmaakmethode

Om het geweer destijds schoon te maken na gebruik, zo vertelde de eigenaar, werd het achter een kameel gebonden en door het woestijnzand gesleept. Na afloop van de rit was het geweer weer schoon. Leuk verhaal, maar of het écht de standaard manier van schoonmaken was betwijfelt Hildo een beetje.

1) Kantelengeweer techniek

Dit is het geweer in gesloten toestand.

2) Kantelengeweer techniek

Om te laden wordt eerst deze arm losgehaald van van de kleine pin die u aan de linkerkant van de loop ziet zitten

3) Kantelengeweer techniek

Nu wordt de gehele arm achter de loop weggedraaid. Er ontstaat nu een lege ruimte achter de loop. Het achterste gedeelte van de loop (de kamer), die een stukje in de loop steekt, kan nu naar achteren geschoven worden.

4) Kantelengeweer techniek

Tot slot draait u de kamer (achterste gedeelte van de loop) omhoog en kunt u het geweer laden. Eerst het kruit erin en daarna de kogel. De kamer loopt taps toe naar onderen, dus de kogel bereikt het kruit niet. U dient daarom met volle ladingen of met een opvulmiddel te werken. Met gesloten kamer is de hele constructie volledig spelingsvrij. Het principe is simpel, zeer stevig en lijkt Hildo uitermate betrouwbaar, zelfs met de enorme kruitladingen en kogelgewichten die met dit wapen verschoten kunnen worden.

Zaterdag - De schietbeurt wachtrij

Een terugkerend fenomeen bij Horst. Met name op de zaterdag is er een zeer lange rij wachtende schutters die rondhangen tot de 'schietbeurt verkoop' de luiken opent, en ook dan gaat het niet razend snel. De wachttijden kunnen op zaterdag oplopen tot meer dan twee uur. Gelukkig had Hildo op de vrijdag al een beurtje gescoord voor de zaterdagochtend. Twee uur in de rij gaan staan voor twee schietbeurten ziet hij niet zitten. De schietbeurt uitgifte zou effectiever moeten kunnen verlopen denkt hij. Hoe? Tja, dat weet Hildo ook niet precies. Het viel hem wel op dat op de zondag de uitgifte vlotter scheen te verlopen, met niet twee maar drie mensen achter de balie. Een dame links die de kruisjes zet op de grote kaart, een heer in het midden die het schietbriefje invult, en aan de rechterzijde een dame die het geld in ontvangst neemt. Dat de schutters hun eigen unieke inschrijfnummer uit het hoofd kennen scheelt ook, hoeft het niet eerst in de computer te worden opgezocht.

BFR 45-70 op zwartkruit - 20 punten

Geladen met de speciale lichtgewicht 200 grain voorlaadkogels, om de terugslag te beperken, een kogelvetpil en 65 grain zwartkruit was de BFR weer een genot om mee te schieten. Enig probleem is dat er met het wapen niets meer te raken is, Hildo bleef al op 20 punten steken. Van de 12 afgevuurde kogels mistte Hildo in drie gevallen de kaart zelfs volledig. De voorlaadkogels voldoen absoluut niet in de 45-70 patroon in combinatie met de BFR, maar dat was bij het vorige westernweekend niet anders. De volgende keer zullen de patronen herladen worden met zwaardere 340 grain kogels uit de LEE gietmal, die gaan vast beter.

Kokkerellen bij het tentje. Jammie, bruine bonen!

Kamperen en kokkerellen bij het tentje horen bij elkaar als een baard bij een kin. Het wordt er niet eens duurder van, dus wat let Hildo? Nu het toch over kosten gaat.... wat kost zo'n westernweekend nou? In dit geval loopt het van donderdagavond tot zondag. 30 euro per campingplaats, consumpties 14 muntjes voor 20 euro. Voor 7 schietbeurten 52,50 euro (7.50 per stuk) en munitie telt Hildo even niet mee. Brandstof voor de Volvo 940 was in dit geval zo'n 70 euro. Mocht u vermoeden dat Hildo tot de top dollar high rollers behoort, dan zit u ernaast. Integendeel zelfs. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Op zich vallen de uiteindelijke kosten voor een westernweekend best mee als u het bijvoorbeeld vergelijkt met een pretpark, en het is véél leuker! Misschien dat uw kinderen daar anders over denken, hoewel die ook aan de hier georganiseerde Trapper Trail kunnen meedoen.

Fast draw

Sneller dan zijn schaduw, dat was Lucky Luke. Dat is een stripfiguur, maar deze heren zijn dat niet. Evengoed gaat het bij de duelschieten nog altijd in een razend tempo. Te zijner tijd gaat Hildo dit nog eens proberen.

Colt Walker - 83 punten!

Topconcentratie, langzaam schietend. Precies zoals het hoort, en daarmee komt Hildo tot 77 punten. Tegenvaller. Bij de allerlaatste schietbeurt, op zondag, moest het gebeuren. Geen geneuzel, geen concentratie, maar eenvoudig richten en knallen! Blam!, Blam!, Blam!, enz. Alle kogels er na elkaar uit. Laden, en weer Blam!, Blam!, enz. Eindresultaat? 83 punten, Hildo's beste score van het weekend! Dat hij hiermee de concentratie van sommige andere schutters een beetje verstoorde, lag niet in de bedoeling.

Eindstand voorlaad revolvers op zondag

Hildo bracht het uiteindelijk met zijn 'snelvuur salvo' tot de 15e plaats bij de voorlaad revolvers, van de in totaal 45 schutters, Dat is ruim boven het gemiddelde dus Hildo's dag kan niet meer stuk!

Wat knus

Hildo wilde hem u niet onthouden, een foto van de camping bij nacht. Overal branden fakkels, petroleumlampen en barbecues. Dat het er een beetje raar uitziet komt omdat de vaste hand ontbrak.

Er worden nogal wat westernweekends georganiseerd door schietverenigingen tijdens de zomermaanden, zowel in binnen- als buitenland. Felde is een klein dorpje net onder het Noord-Duitse Aurich waar Schützenverein Felde gevestigd is. Ook hier verzamelden zich zwartkruitschutters met tenten en caravans. De opzet is stukken kleiner en eenvoudiger dan de voorgaande weekends, maar dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Persoonlijk heeft Hildo het zelfs liever iets minder massaal, en niet alleen bij westernweekeinden.

Innerlijke mens

Direct naast de schietbaan staat de barbecue/frituur die u voorziet van patat, bratwurst en dergelijke. De koffie is voor nop.

Grips

Heeft u al een beetje een idee wat dit moet voorstellen? Juist! De nieuwe greepjes voor de BFR. Gerd, de man van de supermooie messen, liet ze alvast even aan Hildo zien. Nog wel in ruwe 'ongeveer' staat, maar Hildo twijfelt er geen seconde aan dat dit hele mooie gaan worden en hij kan niet wachten tot het zover is. Als Gerd tijd heeft, gaat Hildo naar hem toe en hij zal dan gelijk wat foto's maken om u naderhand te kunnen laten zien hoe een èchte vakman zoiets doet.

De schietbaan aan de buitenzijde. Rechts staat nog een groot gebouw met daarin een café en een danszaal, die op de zaterdagavond getransformeerd werd tot feestzaal, compleet met band en veel bier. Hiervan heeft Hildo niet zoveel meegekregen omdat hij zich even niet zo lekker voelde en al snel z'n tentje opzocht.

Schietbaan

Ook Felde heeft een uitstekende schietbaan, 5 schietpunten op 25 meter, met een top afzuiging. Ook hier worden de grootste rookwolken probleemloos weggezogen voordat ze het zicht kunnen belemmeren of de schutters hinderen. Geen elektrisch transport, jammer, maar een probleem is het zeker niet. Als men naar de schietkaarten toeloopt, gaat er een oranje zwaailamp branden en is het voor alle schutters verplicht het wapen neer te leggen en ook van munitie en dergelijke af te blijven. Veiligheid staat ook hier hoog in het vaandel. Hildo heeft het ook nog nooit anders gezien.

Gewonnen!

Ziet u wat Hildo gewonnen heeft? Een oplaadbare LED-lamp voor in de tent. Maar ook voor thuis want hij heeft nergens stroom behalve in de keuken en de kamer. Maar, waarin zou Hildo dan winnaar kunnen zijn vraagt u zich misschien af? De organisatie meende dat Hildo deze prijs moest krijgen voor de dikste dreunen. De overige schutters stopten letterlijk met schieten zodra de BFR op de kaart gericht werd. Als Hildo zelf schiet, merkt hij het niet, maar vooral voor de schutters die naast hem staan verstoort de klap en bijbehorende drukgolf de concentratie behoorlijk.

Asociaal?

Hildo voelde zich plotsklaps nogal asociaal, anderen storen tijdens het schieten is natuurlijk nooit de bedoeling geweest. Maar hem werd verzekerd dat echt niemand het hem het kwalijk neemt. Als dat wel zo zou zijn, dan is het snel gebeurd met de zware zwartkruit ladingen in de BFR, want mensen dwars zitten wil hij niet.

Piet piraat!

Hildo heeft een staaroperatie gehad aan zijn rechteroog... Ja hij komt op leeftijd hoor. Omdat de oogoperatie op het moment van het westernweekend slechts een week geleden is, rijdt Hildo voorlopig motor met een ooglapje om verdere ellende met zijn oog, voor zover mogelijk, uit te sluiten. De lapjes zijn voor één Euro bij de apotheek te krijgen en bieden een prima bescherming als u even niet achter de geraniums zit.

Camping

Een groot, naast de schietbaan gelegen, weiland doet dienst als camping. Het weer was over het algemeen uitstekend, met wat wind. Later kwamen de buien. De volgende keer zal Hildo zien dat hij iets, min of meer in stijl, tegen de regen aan kan trekken. Een Agu regenpak is niks.

Gezelligheid kent geen tijd. Met deze heren, van de schietvereniging Düring, had Hildo het, onder andere, nog even over de verschillen tussen de vuurwapenwetten van Nederland en Duitsland. Een paar opmerkelijke zaken? Enkelloops zwartkruit voorladers zijn in Duitsland vrij en mogen zo aan de muur gehangen worden... totdat u sportschutter bent want dan moeten ze in de kluis. Waarom? Omdat een sportschutter in het bezit is van kruit en dan wordt het link, meent de Duitse regelgeving. U dient te beschikken over een verlof voor alle andere vuurwapens. Daarnaast dient u apart een cursus te doen om uw 'Pulverschein' te halen, zodat u kruit in uw bezit mag hebben. Als u met patronen schiet, komt daar ook nog een herlaadcursus bij. Zakt u, dan mag u pas na een half jaar een herexamen doen. Deze papieren dienen af en toe verlengd te worden met, uiteraard, bijbehorende kosten. Meerschots wapens, ook antieke, zijn in Duitsland nooit vrij. In dat licht bezien valt het, wat dit betreft, in Nederland nogal mee. Met uw verlof op zak bent u er al. Alleen die vijf verlofplichtige vuurwapens die u als sportschutter in Nederland maximaal in uw bezit mag hebben, is erg krap.

BFR Proberen?

Natuurlijk wel. Ook al is het een revolver van niks, veel te groot, zwaar en te dikke klappen, de BFR funfactor is skyhigh.

KNSA zegt nee tegen Hildo en de funfactor

De KNSA (Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie) is van mening dat alleen de wedstrijdresultaten tellen en dat alles wat een sportschutter doet dáárop gefocust moet zijn. Competitie, uzelf verbeteren en winnen. Heeft u alleen het plezier aan het schieten en lol in het wapen? Dan bent u fout bezig, aldus de KNSA in het KNSA-blaadje. Hildo vindt het een stelling die van elk realisme is gespeend. De KNSA laat hiermee zien dat ze de veruit grootste groep van haar leden niet echt serieus neemt, en dat zou niet zo moeten zijn. Het betekent dat Hildo, net als de meeste andere schutters, eigenlijk beter thuis kan blijven, want topschutter worden is uiteraard maar voor weinigen weggelegd, en bovendien is niet iedereen competitief ingesteld. Voor de overgrote meerderheid van de sportschutters in Nederland is de gezelligheid, er even uit zijn, de mooie lijnen en techniek van een wapen zien en appreciëren, de ontspanning van wedstrijdloos een kaartje schieten met het wapen naar keuze èn de funfactor wel degelijk belangrijk.

Waarom is Hildo dan eigenlijk nog lid van die KNSA?

Ach ja, het is wettelijk verplicht.

BFR kalkoen schietkaarten

Twee van de schietkaarten, geschoten met de BFR. Er werden maar 5 schoten per kaart gelost. Een goede geweerschutter schiet hier zomaar 5 keer in de 10, maar ook een goede revolverschutter lukt het stukken beter dan wat Hildo er van terecht bracht. Evengoed, de 340 grain kogel uit de LEE gietmal doet het duidelijk stukken beter dan de kleine .457 200 grain conische kogel voor de voorlaad revolver. Nog steeds niet om over naar huis te schrijven, maar dit matige resultaat ligt mogelijk meer aan de schutter dan aan de revolver of munitie. In ieder geval heeft de kalkoen het in beide gevallen het loodje gelegd en kan ie zo de pan in.