Wintercamp

Het wintercamp van SV Düring duurt duurt drie dagen, van vrijdag tot en met zondag. Het weer is uitermate goed, met weinig wind en temperaturen maar iets onder het vriespunt. Hildo heeft weinig last gehad van de kou. Wel had hij een koude linkervoet vanwege wat verstoppende aderen en slaagde hij erin steeds opnieuw zijn vingertoploze gebreide handschoenen kwijt te raken. Maar kou hoort bij een wintercamp als een vleugel aan een vogel. De sneeuw maakt het plaatje van een winterwesternweekend helemaal compleet. Het verbaast Hildo hoeveel mensen met een tent de winterse omstandigheden trotseren!

Benzinebrander

Een benzinebrander is een noodzaak voor dit soort weersomstandigheden, dat weet Hildo omdat het niet de eerste keer is dat hij in een frisse omgeving een vuurtje aansteekt. Het duurt even voor een benzinebrandertje op temperatuur komt en goed brandt. Een brandertje op gas is handiger, maar branden doen ze niet goed meer als het koud wordt, de druk valt weg uit het gasbusje en ermee kokkerellen kunt u uiteindelijk wel vergeten. Deze Coleman 442 Feather is met 75 euro zo ongeveer de goedkoopste benzinebrander en hij doet het hopelijk beter dan Hildo's 20 jaar oude, net weggegooide, Coleman Peak 1, die tot twee maal toe ernstig last had van een afgebroken naald. Zijn eeuwig verstoppende Zweedse Primus Hunter waar geen pompje op zat om hem op druk te brengen, was ook geen succes. Deze nieuwe Coleman Feather 440 uitvoering heeft geen naald meer om de sproeier schoon te maken, en daarmee ook geen fijnafstelling meer. De 'sudderstand' is niet meer realiseerbaar. Te laag en het ding gaat gewoon uit, de laagste stand is veel te hoog. Als u van aangebrande tosti's en eieren houdt is dit een prima brander. Makkelijk de sproeier doorprikken zit er ook niet in vanwege de constructie van dit type Coleman branders, maar goed... het is een budget benzinebrander, dat mag u niet vergeten. Er wordt vanaf nu alleen nog maar op wasbenzine gekookt in plaats van op loodvrije autobenzine om eventuele problemen zo lang mogelijk uit te stellen want met schonere brandstof gaat het vast langer goed. Maar, Hildo is er van overtuigd, ze blijven evenwel toch onbetrouwbaarder dan een veel goedkoper gasbrandertje. Zolang u niet te ver van huis gaat, en daarmee de verkrijgbaarheid van gasbusjes niet in het gedrang komt én u niet in koude omstandigheden wilt koken, blijft een gasbrander favoriet.

Clubhuis SV Düring

Met een biertje, uiteraard na het schieten, een beetje verwarming en goed gezelschap kan er niets meer mis. Interessante gesprekken waarbij Hildo erachter komt dat er misschien toch nog hoop is voor zijn niet erg scherp schietende Rolling Block geweer.

Macaroni in de kou

Is er iets gezelliger dan voor de tent, in de sneeuw, uw van huis meegenomen macaroni op te warmen bij het licht van een olielamp? U zegt? Bruine bonen? Klopt, dat is nog gezelliger maar in de duisternis is het verschil haast niet te zien hoor.

Winter clubhuis

Waar de veranda normalerwijze een uitzicht biedt is nu gebruik gemaakt van isolerende lichtdoorlatende kunststof beplating om de kou min of meer buiten te houden. Superwarm is het niet, maar het heteluchtkanon bijgestaan door een elektrische kachel houdt het binnen aangenaam.

Ondanks het feit dat een westernweekend geen re-enactment is, lijken sommige tenten lijken zo weggelopen uit de Amerikaanse burgeroorlog.

Er is een continue stroom deelnemers die een goede score proberen te verwezenlijken. Echt wachten op een plek hoeft u nauwelijks, zo druk is het niet.

Curt met de Brown Bess!

Hildo staat er telkens weer van versteld dat er best veel schutters zijn, met echt jáááren meer schietervaring dan Hildo, die nog nooit met een vuursteenwapen geschoten hebben. Hij geeft zijn Brown Bess dan ook graag even uit handen aan iemand die er mee knallen wil. Gedeeld plezier is dubbel plezier. De resultaten waren zeker niet slecht en aanwijzingen waren nauwelijks nodig. Die Curt is, behalve een ervaren schutter, een snelle leerling, heeft veel aanleg, of beide. Plezier is altijd gegarandeerd en als het wat donkerder wordt is, behalve het auditieve gedeelte, ook het visuele aspect van een musket die afgaat zeker niet te versmaden. Lust voor het oog hoor!, meent Hildo.

Curt's Brown Bess schietkaart. 50 meter

Dit is helemaal niet slecht voor een eerste keer. Curt kan het later nog een keer proberen, beetje wennen aan de musket. Hildo is benieuwd of de resultaten dan hoger uit vallen. Bessie is en blijft natuurlijk niet te vergelijken met een geweer.

Prijsuitreiking

Op weg naar de prijsuitreiking. Dat Hildo ditmaal niet met zijn neus in de boter viel zal u wellicht niet verbazen. Sommige schutters zijn wel heel erg goed en zowel de BFR al de Brown Bess zijn al niet de wapens voor super scores, om van Hildo zelf nog maar te zwijgen.

Desalniettemin is het, ondanks het twijfelachtige begin, toch weer een uitstekend westernweekend geworden. Nogmaals? Als het aan Hildo ligt... Natuurlijk!

             ___________________________________________

29 januari 2010. Schietkaart Walker

De hoofdveer van de Brown Bess is stuk dus alleen de Colt Walker gaat mee naar de schietbaan in Spijk. Hevige sneeuwbuien trotserend op zomerbandjes komt Hildo uiteindelijk aan. U moet er wat voor over hebben hoor.

De resultaten

U ziet ze hier boven. 18 kogels afgevuurd en ze zitten allemaal in de kaart. De meeste in het zwart, dus redelijk. Hildo krijgt het idee dat na vier jaar schieten de revolver resultaten toch iets verbeterd zijn. Als u maar goed oefent dan scheelt dat uiteindelijk toch wel iets, denkt hij.

Afzuiging

Hij is deze avond de enige die zwartkruit schiet, maar desondanks blijven de rookwolken langer hangen dan de bedoeling is. De nieuwe afzuiger blijkt, niet geheel onverwacht, onvoldoende. Er ligt ook nog ergens een andere afzuiger, met een liggende ventilator, die het mogelijk beter doet.

2) Hoofdveer past niet

Behalve over de kwaliteit van de Pedersoli hoofdveren, heeft Hildo ook zijn bedenkingen over de precisie. U ziet, het ronde gat van de veer zit lang niet goed voor het boutgat waarmee de veer vastgezet wordt. Het is geen exemplarisch probleem, de Pedersoli veren zijn allemaal gelijk en passen nooit... in ieder geval niet op deze (Pedersoli) musket..

4) Hoofdveer past

Na het slijpen de veer verwarmen met een aansteker, om breken te voorkomen, en dan de griptang erop. De veer wordt helemaal plat geknepen voor installatie en het is daardoor helemaal niet denkbeeldig dat het ding tijdens de montageprocedure knapt, het is vorige eigenaar Henkie al een keer gebeurd. Vandaar het iets verwarmen met de aansteker. De veer is heel gebleven en zit weer als een huis.

Misverstand en... een grote mond

Bij aankomst lag er al veel sneeuw en een auto op zomerbandjes heeft daarin niet veel grip. De aanwezige Duitsers kwamen niet echt aangerend om te duwen, maar dat geeft niet want het lukte zo ook wel. Veel gas en de sneeuw slijt vanzelf weg, het was nog maar een klein stukje. Dat de aarde en steentjes onder de banden wegspoten, zo een openstaand caravandeurtje in, dáár dacht Hildo even niet bij na. Dom.

Een of andere Duitser was aardig pissig en liet dat op luide toon weten, en hij was niet eens de eigenaar van de caravan. Hildo deed het natuurlijk niet met opzet, maar zijn verontschuldigingen werden niet geaccepteerd. Dan maar niet, Hildo heeft zich verder stil gehouden om de zaak niet te laten escaleren want het mag best een beetje gezellig blijven... maar aan mensen met een grote mond heeft hij een hekel. Met de eigenaar van de caravan was het snel weer koek en ei maar die ene Karsten... Erg jammer dat het dus toch ook zo kan gaan in het zwartkruitwereldje, dat had hij niet verwacht. In ieder geval een grote domper op het begin van dit westernweekend, heel erg jammer.

Gelukkig kan Hildo u alvast verklappen dat het met de zin in het westernweekend naderhand toch weer helemaal goed kwam.

Geen schimmel

Uw gebruikte pannetje kunt u de volgende dag zo weer inzetten want in de kou blijft alles fris en fruitig. De sneeuw eruit kiepen en let's cook!

Natuurlijk is gewoon bij de grill een steak, bradwurst, patat of kartoffelsalad ook niet te versmaden.

Overdag of 's avonds, het clubhuis blijft de ideale plaats om de voeten weer een beetje op temperatuur te krijgen

Niet periode correcte budget tent

Deze gloednieuwe tent is identiek aan Hildo's vorige, en die heeft het tien jaar volgehouden voordat de ritsluitingen stuk gingen. Prima investering, want behalve dat het budget tentje letterlijk 'Budget' heet, kostte het maar dertig euro. Het is in een paar minuten op te zetten omdat er geen binnentent in zit. De door condens druipende binnenkant neemt Hildo voor lief. Omdat er ditmaal met de auto gereden werd, is het gemakkelijk om wat extra spulletjes mee te nemen. Onder andere een luchtbed, isolatiematje, dekbed, wat extra dekens en een rendiervel gingen mee om warm te blijven. Koud? Nee hoor, niets kouder dan in Hildo's slaapkamer thuis want daar vriest het ook gewoon. Pas als u onder de dekens uitkomt, wordt het fris.

Kan een klassiek wagenwiel nog sfeervoller lijken dan in de sneeuw? Volgens Hildo wordt zoiets lastig te realiseren.

Schietbaan

De schietbaan ziet er idyllisch uit. Er was al jaren niet zoveel sneeuw geweest, is Hildo verteld. Mazzeltje want dat betekent extra genieten. Binnen staat u uit de wind en is het prima knallen.

Offtarget BFR

Toch nog dikke dreunen uit de satin polished stainless BFR met een gereduceerde lading. Slechts 45 grain Elephant FFFG achter de Lee 405 grain .457 kogel, maar de terugslag is wel aanwezig. Niet aanwezig, en daarmee is er helaas niets nieuws onder de zon, is de precisie. De lading nog verder reduceren lijkt Hildo geen goede optie, hij moet nu al onder de kaart richten om in het midden uit te komen. De kogel vliegt langzaam. Beter is een lichtere kogel, iets van 250 grain of zo. Hildo moet echt een keer kijken of een dergelijke giettang te koop is, of dat er wellicht eentje op maat moet worden gemaakt. Dat het niet altijd perfect is geeft niets, zo is er altijd wel wat te experimenteren.

Schietkaart BFR

Slechts 4 gaten in de kaart. Dit zijn kleine kaartjes, dat wel, maar het had stukken beter gekund. Toch was dit de beste en dat laat wel zien dat het met de precisie van de BFR op dit moment niet geweldig gesteld is.

Maar 5 schoten

Waar er in Nederland 12 of 13 maal op een kaart geschoten wordt, is dat in Duitsland anders. Slechts 5 kogels dienen er te worden afgevuurd. Persoonlijk vindt Hildo dat wat weinig, voordat u goed en wel begonnen bent is het alweer einde verhaal voor de kaart. Dat is in Nederland toch beter.

Hildo's Brown Bess schietkaart. 50 meter

Dit is beste van de twee kaarten die Hildo geschoten heeft. Geen punten, maar de eland lijkt er wel aardig last van te hebben.

        __________________________________________________

22 januari 2010. Dunne Dik

Hildo's zwager, Dunne Dik, heeft helemaal niets met vuurwapens. Hij is de enige niet, want het verbaast Hildo telkens weer dat het veel mensen eigenlijk niet interesseert. Toch gaat Dunne Dik mee naar de schietbaan want hij is toch wel een beetje benieuwd hoe het daar gaat. De Colt Walker en de Brown Bess gaan mee. Kopje koffie, wat kletsen in de kantine, en de tijd vliegt voorbij. Hoog tijd om te schieten. Als eerste de Walker aan de beurt. Hildo laadt de revolver en doet een paar schoten om Dunne Dik een indruk te geven van wat hij kan verwachten. Na de nodige uitleg over de werking en hoe het wapen veilig te hanteren, is het de beurt aan Dunne Dik. Twee trommels verder is een nogal geïntimideerde Dik niet overtuigd dat hij de revolver leuk vindt. Okay, weg met het ding en tijd voor Bessie de Brown Bess. Wederom uitleg en Hildo laat zien hoe het wapen geladen en afgevuurd wordt. De Brown Bess is het, gematigde, succesje van de avond.

Ondanks dat Dunne Dik niets met vuurwapens heeft, lijkt de Brown Bess wel in de smaak te vallen. 'Mag ik hier bij mij in de tuin ook mee schieten'? Nee, dat mag niet. 'Jammer zeg'.

Zelf laden lukt ook al en het resultaat is zowaar helemaal niet slecht, het gat dat het dichtst bij de roos uitkomt is er door Dunne Dik ingeschoten. Hildo haalt zijn schouders op: Beginnersgeluk!.

1) Gebroken hoofdveer Brown Bess, ach jee...

Dit is het resultaat van de musket schoonmaken en vergeten de haan te ontspannen. Een week in de wapenkluis met een gespannen hoofdveer is teveel van het goede voor deze musket. Hildo is vergeetachtig, het is al de tweede keer dat dit hem gebeurd is. Gelukkig had Hildo de vorige keer met vooruitziende blik twee veren besteld, dus de nieuwe is in voorraad!

3) Hoofdveer pasmaken

Er moet een stuk weggeslepen worden van de bovenkant, en van uit de binnenkant van het boutgat. Hildo heeft een imitatie Dremel voor dit soort klusjes. Zo ziet u maar weer dat gereedschap een goede investering is.

5) Klaar!

De musket is weer klaar voor inzet. U ziet de, in drie stukken gebroken, oude hoofdveer eronder liggen. Volgende stap is weer twee nieuwe bestellen want dat ook deze veer te zijner tijd weer zal gaan sneuvelen, zit er dik in.

Weinig roest

Hildo merkt op dat de binnenkant van het slot er nog best goed uitziet, ondanks dat hij het slot de laatste tijd niet meer van de musket afhaalt om schoon te maken. De schoonmaakbeurt bestaat uit het wegpoetsen van het vuil aan de buitenkant van het slot. Natuurlijk wel de loop schoonmaken met water en zeep, maar het wordt niet van het voorhout losgehaald. Dat gaat met een Brown Bess stukken ongelukkiger dan met een 1777, bijvoorbeeld, waar gebruik gemaakt wordt van loopbanden. Het zundgat van de Bess wordt afgeplugd met een vochtig gesabbelde tandenstoker, dan loopt er haast geen water uit tijdens de schoonmaakprocedure. Het inoliën van het wapen gebeurt als laatste met olijfolie. Gaat prima.

Buitenaanzicht van de Schuttershof te Apeldoorn

Wat u van het pand kunt zien is de 'boven etage' waarvan het grootste gedeelte in gebruik is als kantine. De schietbanen zelf liggen ondergronds en buiten hoorde Hildo van het schieten niets dus een zeer goede isolatie... of werd er even niet geschoten?

Kantine

Belangrijk hoor, een kantine. Tussen het schieten door is het er prima toeven aan de bar van de Schuttershof. Zelfs een keuken is van de partij. Behalve koffie en bier was er zelfs zelfgemaakte dropshot. Het glaasje dat Hildo, na het schieten, naar binnen goot smaakte bijzonder goed. Een uitstekend eigen brouwsel van één der Scherpschutters met als hoofdingrediënten Duitse drop en een grote hoeveelheid wodka. Proost!

Zwartkruitgehalte

Dat lijkt niet bijzonder groot te zijn binnen deze club, tenminste dat idee kreeg Hildo, maar hij kan er best naast zitten want er wordt toch maar even een westerndag georganiseerd. Het viel hem op dat meer dan een paar leden geen cowboyhoed dragen, en zonder valt u als cowboy gelijk door de mand. De aanwezige leden van o.a. The Poachers, de DFDA en verscheidene Duitse cowboys maken dat weer helemaal goed.

10 schietpunten

De schietbanen van De Scherpschutters zijn netjes en verzorgd. Van de 10 aanwezige 25 meter banen waren er 5 om gewoon te schieten en 5 voor het EK Duel gereserveerd. Hildo deed in de klasse voorlaadgeweer mee maar wist met de Brown Bess, ondanks een goede score voor zijn doen, het niet tot de prijzen podium te schoppen.

Gunsmoke

Met recht een Gunsmoke Festival. Met vijf zwartkruitschutters tegelijk op de baan krijgt de afzuiging het wat moeilijk. De rook blijft evenwel mooi op de schietbaan en trekt niet terug richting de schutters, van echte overlast is geen sprake, hoogstens is er een lichte visuele beperking. Maar die heeft Hildo toch al. Even later ziet het er al weer stukken beter uit.

Schietkaarten Colt Walker - Abominabel

U denkt misschien 'nou, dat houdt niet over'. Hildo denkt 'bar slecht zeg'. Met name de eerste kaart, de bovenste is bedroevend met 25 punten, waarschijnlijk de slechtste score ooit met de Walker. De tweede was wel beter maar ook voor 66 punten hoeft de vlag niet uit want 80+ punten, daar is Hildo best toe in staat. Officieel mogen er 13 schoten op de kaart worden afgevuurd, maar hij houdt het bij 12 stuks. Precies twee trommels en om dan voor die ene nog weer opnieuw te laden, ach.

Waarom hij zo slecht geschoten heeft, is hem niet helemaal duidelijk. Wat rook op de baan, maar dat kan het niet geweest zijn. Bij zijn eigen club zijn de rookwolken soms nog erger. Hildo denkt 'Ik had m'n dag niet', en dat zal het zijn.

Prijsuitreiking

Er waren allerhande winnaars, maar Hildo hoorde er niet bij. Ach, mijmert hij, 'Je kunt ook niet altijd topschutter zijn'.

                   _________________________________________

20 februari 2010. Schietkaart Brown Bess

Wat een vreemde kaart is dit, denkt Hildo bij zichzelf, totdat hij 100 meter staand, knielend en liggend erop zit staan. Dit is vast een geweerkaart voor de 100 meter. Komt goed uit want dan kunt u gelijk zien hoe Hildo het er met Bessie afbrengt op een kwart van de gereglementeerde afstand. Het zwarte vlak is volgens Hildo identiek aan die van de 25 meter revolver kaart. Als hij met de Brown Bess alles binnen het zwart zou kunnen houden op deze afstand...

Dat gaat vast nog lukken ook, ooit, heeft hij het gevoel.

Appie

Weer een schietavondje in Spijk. Ondanks dat de afzuiging misschien niet zo best is, is het er altijd wel erg gezellig. Goed gezelschap maakt of breekt uw dag, maar in de schutterswereld lijken er geen gebroken dagen te bestaan. Ditmaal kwam Hildo ene Appie Blokzijl tegen die de bardienst draaide, en heeft een hele poos met hem gesproken. Het is een welbekend persoon in de zwartkruitwereld, en Hildo kreeg zowaar een uitnodiging om eens bij hem op bezoek te komen. Dat is buitengewoon interessant want Appie is niet zo maar iemand, Appie is een rasechte Groninger, misschien heeft hij zelfs wel een trekker. Behalve dat is hij een man met een gave. Binnenkort vertelt Hildo u er meer over, u vindt het vast ook bere interessant. Wedden?

Lee Pro 4-20 gietoven

Hildo heeft een gloednieuwe echte gietoven! Deze Lee is een hele fijne en Hildo kreeg hem zomaar gepresenteerd op zijn verjaardag. Het is misschien wel het mooiste cadeau dat hij ooit gehad heeft! Hoewel, de tweedehands treinset die hij als klein kereltje van zijn pa kreeg, en ook zijn luchtbuks, waren ook niet te versmaden. De typisch klassieke jaren 50 uitstraling van deze oven, met de ribbeltjes, is hartstikke leuk. De Lee heeft hij onmiddellijk gepolijst met Brasso, zo'n mooie gietoven mag best een beetje bling hebben.

Werking

De oven werkt elektrisch, het vermogen is 700 watt. Met hout slepen voor het vuur is niet langer nodig. De oven is zelfs voorzien van een instelbare thermostaat, zodat het lood continu op de juiste temperatuur blijft. De inhoud is voor een gietoven behoorlijk groot, en dat is wel prettig als u ronde ballen giet voor een Brown Bess, ze wegen iets van 550 grain per stuk en dan gaat het vlot met de loodvoorraad.

Gietmond

Hier het gietmondje, aan de onderkant van de pot, waaruit de lood komt tijdens het gieten. Als ie maar niet gaat lekken. Het lood mooi schoon houden en er geen vuil lood ingooien en het zou mee moeten vallen. Eerdaags wordt de Lee gietoven ingezet want de kogelvoorraad is inmiddels behoorlijk uitgedund.

19 maart 2010. Schietkaart Colt Walker

Schietavondje in Spijk. Weer een geweerkaart want de gewone 25 meter pistoolkaarten zijn nog alweer op. Kan verkeren, geeft niets. Gewoon even lekker knallen, en Hildo had deze gaten erin zitten in een dik half uurtje. Veel tijd om in uw neus te peuteren heeft u dan niet!

Loodbaartjes maken

Alweer met die soeppan op het houtvuur aan de gang, maar dit is geen kogels gieten maar oud gebruikt lood smelten en ontdoen van ongerechtigheden. Beetje koud en winderig en het lood smelt slecht want de wind blaast het vuur onder de pan vandaan. Hildo heeft zijn afvalcontainers neergezet in een poging de wind wat tegen te houden.

Gestold lood.

En dit is de ellende van het houtvuur in volle glorie. De temperatuur is zeer slecht constant te houden. Het smeltpunt van puur lood ligt, volgens allerlei bronnen op internet, op 327‘C maar om het te kunnen gieten moet het natuurlijk hoger zijn. U let even niet op en het lood stolt alweer. Nieuw hout erop, het vuur brandt eerst even lager... en het lood stolt. Teveel hout, het lood wordt te heet en verbrandt onnodig snel. Nu giet Hildo geen kogels, dus het maakt niet zoveel uit. Zou hij dit nu wel doen, dan kan hij u nu al wel vertellen dat veel van de kogels er niet lekker uit zouden zien omdat het lood niet goed op temperatuur is. Ook het telkens moeten slepen met hout is een storende factor, zelfs tijdens deze klus..

19 maart 2010. Kogelgieten met de nieuwe Lee Pro 4-20!

In de deuropening want de, stevige, wind staat precies goed. Hij waait zo door Hildo's huis en door de deur weer naar buiten. Kan Hildo mooi binnen zitten zonder al te veel looddampen op te snuiven.

De pot ziet er niet groot uit, en dat is ie ook niet in verhouding tot Hildo's oude soeppan waarmee hij lood placht te gieten. Evengoed gaat er toch nog behoorlijk wat in. Uiteraard gebruikt Hildo schoon lood zonder verontreinigen, waarschijnlijk beter voor de gietresultaten en ongetwijfeld ook beter voor de pot.

Ook het schone lood fluxt Hildo als het gesmolten is. Volgens Hildo is het gewoon het lood zelf wat door aanraking met zuurstof verbrandt en de korst vormt. Onder de korst is het lood mooi fris. Dat gegeven is een gigantisch voordeel met een gietoven waar u de lood onder uit tapt. De korst die op het lood drijft, laat Hildo lekker zitten. Zijn theorie is dat de korst op het lood net zo werkt als de slak bij het lassen, het beschermt het lood tegen verbranding door de inwerking van zuurstof.

12.5 kilo mooie kogels

Het resultaat van 4 uur gieten, met af en toe de benen strekken tussendoor. Gegoten werden 4 soorten, de .457 ballen (143 grain) en de 450-200 (197 grain)conische kogels voor de voorlaadrevolvers, de 457-340 (348 grain) kogels voor de 45-70 BFR en natuurlijk de 715 ronde ballen van 545 grain voor de Brown Bess. En het maakt niet uit, alle kogels zijn veel mooier dan ze ooit geweest zijn.

De gietoven is een succes!

4 april 2010. Paasschieten bij SV de Vrijheid

Hildo krijgt zomaar een uitnodiging van SV de Vrijheid om te komen schieten. Het is deze zondag eerste paasdag, en knallen van 13.00 tot 16.00h.

Even schieten is nooit verkeerd, en wat Hildo er van terecht gebracht heeft ziet u hierboven. Voor het schieten koffie en na het schieten een paar biertjes, patatje, kroket en later werd zelfs de barbecue nog van zolder gehaald. Supergezellig, wat dacht u? Om 8 uur 's avonds weer naar huis, de tijd vliegt.

Navy tuning 2. Trekkerdruk - Aha! Duidelijk probleem

Het probleem is overduidelijk. De hamer, het ding dat tegen het percussiekapje slaat, wordt, als ie gespannen is, tegengehouden door de trekker. De trekker valt in een daarvoor aangebracht gleufje (het rode pijltje). Het randje op de trekker is tamelijk scherp en glijdt niet soepel uit het gleufje als de trekker aangetrokken wordt. Hildo heeft toevallig wat schuurpapier van korrel 240 liggen, en maakt hiermee voorzichtig het scherpe hoekje aan de trekker (het groene pijltje) iets gladder en ronder. Het scherpe hakende hoekje is weg en de trekker van de revolver gaat, nadat ie weer in elkaar gezet is, heerlijk licht en soepel. Zo simpel! Een echte aanrader als uw trekker wat hakerig of moeilijk te doseren is. Moeilijk is het in ieder geval niet.

11 april 2010. Hulzen tumblen update - Donders, die zijn mooi!

Met zijn nieuwe tumbler kwam Hildo in twee uur tumblen weliswaar tot behoorlijk schone hulzen, maar echt glimmend zagen ze er niet uit. Dat is nu wel even anders. Ze lijken haast nieuw! Het witte polijstpoeder, zat bij de media van gebroken walnootschalen, had Hildo niet gebruikt. Ditmaal heeft hij het er toch maar bij in gegooid. Bovendien heeft Hildo ditmaal ook de tumbler vergeten en heeft het ding dik drie uur staan draaien. De combinatie van beiden heeft tot dit blinkende hulzen resultaat geleid. Wat het witte polijstpoeder precies voor spul is weet Hildo niet, maar het werkt perfect.

Tumblen met of zonder slaghoedje

Behalve 45-70 hulzen had Hildo ook een aantal 12.7x44 hulzen van z'n Rolling Block er bij in gegooid. Daar was het slaghoedje al uit en het resultaat is niet wat Hildo wil zien. Het slaghoedjesgat (primer pocket) zit bij alle Rolling Block hulzen verstopt met media. Hij vindt het niks dat ie het slaghoedjesgat van elke huls na het tumblen nog eens schoon moet krabben, dus in het vervolg tumblet Hildo met de oude slaghoedjes er nog in.

Gunsmoke Festival

Het Gunsmoke Festival wordt georganiseerd door K.S.v.d.V. (Koninklijke Scherpschutters Vereniging van de Veluwe) in samenwerking met de DFDA (Dutch Fast Draw Association) want ook de Europese Kampioenschappen Duel worden er deze dag gehouden. De disciplines zijn voor/achterlaad revolver en geweer. Bij alle disciplines wordt geschoten op de 25 meter met 13 schoten op de kaart.

Lange historie

De Koninklijke Scherpschutters Vereniging Van De Veluwe heeft een lange historie. Dat wordt u al snel duidelijk als u een kijkje neemt in het gebouw van de schietvereniging, de 'Schuttershof'. Het pand zelf stamt uit de zeventiger jaren nadat een brand in 1974 het vorige onderkomen verwoestte. Maar de historie van de vereniging zelf gaat veel langer terug, ze bestaan sinds 1867. Zoals vaker met schietverenigingen zijn ook de Koninklijke Scherpschutters voortgekomen uit een toenmalige schutterij. De prijzenkasten zijn goed gevuld en foto's en afbeeldingen van het Koninklijk Huis zijn overal aanwezig. De Oranje gezindheid is hier diep geworteld, net als bij Hildo.

Jonge schutters

Hildo verbaast zich over de hoeveelheid relatief jonge schutters. Een goede zaak want u moet weten dat in schuttersland de oudere generatie behoorlijk oververtegenwoordigd is. Zonder jonge aanwas kunt u op uw vingers natellen waar het heengaat met de schietsport, en dat is jammer want als hobby is het ook voor de jongere generatie meer dan de moeite waard. Véél leuker dan voetballen!

Europees Kampioenschap Duel 2010!!

Hildo was erbij, deed mee, en werd vijftiende van Europa op een deelnemersveld van 18 schutters! Hildo won 5 van de 18 duels, de meeste door weigerende wapens of het missen van de ballon door de tegenstander. Huub is uiteindelijk overtuigend Europees Kampioen geworden, u ziet hem links op de foto. Deze man is razendsnel en heeft, letterlijk, al geschoten voordat Hildo in de gaten heeft dat het lampje groen is. De Walker heeft wél de grootste vlammen van allemaal, met dank aan 60 grain buskruit per schot, en da's ook wat waard. Hildo is inmiddels zijn duel techniek alweer aan het fine-tunen dus, met een beetje geluk, gaat hij de volgende keer nog hogere ogen gooien.

Puntentelling Duel

In het begin zitten er nog twee heren die de puntentelling verzorgen, maar dat leek  niet geheel goed te gaan. Snel werd er een beroep gedaan op de dames met ervaring, en daarmee waren de administratieve problemen snel opgelost. Het valt echt niet mee hoor, want Hildo keek even mee over de schouders van de dames maar ook hij snapt er weinig van, mannen zijn te dom. Iedere schutter schiet precies éénmaal tegen elke andere schutter en het is best lastig om de scores op papier bij te houden, dus hoera voor deze dames die het Europese Kampioenschap wisten te redden.

Brown Bess - Topscore!

Aan het eind van de dag, na de duelwedstrijden, nog even met Bessie de baan op alvorens een pintje te drinken. En wat doet ze het weer prima met die nieuwe hoofdveer! Het schieten met de Brown Bess lijkt steeds beter te gaan. De banen in Apeldoorn zijn 25 meter, dus het lijkt al snel een stuk beter dan op een afstand van 50 meter, maar het is zeker niet slecht.

Richten

Op 25 meter ongeveer op het midden van de kaart en op 50 meter iets onder de bovenkant. De ervaring helpt hierbij want het wapen wordt op de 50 meter aan de voorkant ook nog iets omhoog gekanteld, zodat u iets meer van de bovenkant van de loop ziet tijdens het schieten, anders raakt de kaart buiten beeld. Deze 'kantelhoek' bepaalt ook weer de hoogte van het schot. U weet dat een keep ontbreekt en er is verder ook niets aan af te stellen. Het maakt het lastig en tegelijkertijd eigenlijk alleen maar leuker.

Schietkaart Brown Bess

Hildo is dik tevreden hoor. Geladen met een ronde kogel, gewikkeld in een stukje doodgewoon 80 grams printerpapier, en dit is het resultaat. Het lijkt zelfs beter dan de schietresultaten met Tijgertje, zijn Rolling Block. De drie kogelvetpillen die Hildo er bij in kieperde schelen wel met de aanslag in de loop, de kogels zijn wel degelijk gemakkelijker te laden. Een enkele vetpil geeft minder goede resultaten, de loop is natuurlijk ook stukken groter en langer dan van een revolver.

De kruithoeveelheden in de kruitbuisjes gaan op het oog, dus er zal best een paar grain aan schelen van schot tot schot. Verbeteringen zijn dus van alle kanten mogelijk want, zeker met de goede laadprocedure zoals hem vorig jaar door Brown Bess topschutter Willem Rijff is uitgelegd, met proppen en échte patches, moeten de scores probleemloos hoger kunnen. Allemaal in het zwart zou een echte overwinning zijn.

                  ____________________________________________

27 februari 2010. De ballentest

Hier ziet u Hildo's .457" kogels voor de .44 voorlaad revolvers. Een ronde kogel moet rond zijn, maar zijn ze dat wel altijd? Soms is een giettang niet altijd goed gesloten, dat lukt prima met de Lee gietmallen, en het resultaat is een kogel die niet goed op maat is of eruit ziet alsof er twee helften een beetje scheef tegen elkaar aangeplakt zijn.

'Ach, wat maakt het uit, hij vliegt wel'. Dat was wat Hildo tot voor kort dacht. Maar, als u dan toch een wedstrijdje staat te knallen is het wel zo leuk dat de kogels ook een beetje meewerken, en zoveel moeite is het niet.

Test procedure

Als u wat kogels in een plastic bakje stopt, die overgebleven is van een maaltijd afhaalchinees, dan heeft u het perfecte gereedschap voor de test. Een nieuw gegoten kogel is zilver van kleur. Hildo rammelt wat ballen wat rond in het plastic bakje en ze veranderen van zilver naar een grijze kleur, maar alleen waar ze elkaar raken. Een mooie ronde bal raakt de andere ballen over de gehele oppervlakte. De ballen zijn goed als ze egaal grijs zijn. Is er nog een strookje zilver te bekennen dan betekent dat dat de betreffende bal niet goed rond is. Waarom niet? Omdat Hildo niet opgelet heeft en de giettang niet goed gesloten is geweest tijdens het gieten.

27 februari 2010. De ballentest testresults

Hier ziet u het resultaat in een close-up. De oneffenheden in de kogels zijn onmiddellijk te herkennen na het schudden in het plastic bakje.

Alle ballen die niet lekker zijn worden genadeloos afgekeurd. Bij een volgende gietsessie zullen de misbaksels omgesmolten worden tot een nieuwe, hopelijk wel mooi ronde bal.

De volgende keer zal Hildo zeer goed opletten bij het sluiten van de mal of de tang daadwerkelijk goed gesloten is, dat maakt deze test direct overbodig.

Enne... misschien gaan straks de scores wel omhoog!

Telkens met een lepel in de lood scheppen hoeft niet meer. U ziet dat aan de binnenkant van de pot een staafje naar beneden loopt. Het staafje is met het houten handvat te bedienen. Als u het houten handvat omhoog beweegt, stroomt het gesmolten lood er aan de onderkant uit. Het gietblok is op een daarvoor aanwezige, afstelbare, steun te leggen zodat het er niet naast gaat. De snelheid waarmee het lood gegoten wordt, is afstelbaar met een schroefje bovenop.

Tjonge, denkt Hildo, dit is echt super-de-luxe!

12 maart 2010. Schietkaart Colt Navy

Met de .36 Navy naar de schietbaan. Eigenlijk schiet Hildo veel te weinig met deze leuke revolver. Dat komt omdat de resultaten te wensen over laten, dan gaat de lol er toch een beetje af. De kogelmaat, .375", is en blijft iets te klein. Voor een goede passing is een giettang die .380" giet onontbeerlijk.

Met 6 kogels is het alweer welletjes, hij was al wat laat op de baan en bovendien is het met te kleine kogels lang niet zo leuk als het zou kunnen zijn.

RCBS gietmal voor loodbaartjes

Om van oud gebruikt lood schoon lood te krijgen, moet het eerst smelten en gefluxt. Het fluxen is een stukje bijenwas of kaarsvet, Hildo heeft het al eens eerder over gehad, door het gesmolten lood roeren. Dat helpt om de ongerechtigheden uit het lood te verwijderen, u kunt het dan gemakkelijk van het lood afscheppen. Vervolgens schept u het in een gietmal als deze, u kunt ook zelf wel een malletje maken maar Hildo verkeert in een luxe positie! De aldus verkregen loodbaartjes, die bestaan uit schoon lood, kunt u nadien gebruiken in een gietoven. Daarin wilt u geen dikke bende hebben, en Hildo al helemaal niet.

Afval

Dit is er uit het oude lood gekomen. Oude teerresten, aarde en andere zooi die u niet in uw kogels wilt hebben. Even roeren en krabben, en het komt allemaal vanzelf bovenop drijven, zelfs zand drijft... het ziet er gek uit, drijvend zand, maar logisch want het soortelijk gewicht van lood is met 11.35 kilo per liter stukken hoger dan dat van zand, steen of zelfs ijzer. Varend op een gesmolten zee van lood is er niets aan het handje wanneer u een gat in de romp van uw oceaanstomer heeft.

Loodbaartjes

Het is gelukt, de eerste loodbaartjes zijn een feit. U kunt er eventueel merktekens op in slaan, bijvoorbeeld de soort legering die het betreft. Voor Hildo niet van belang want dit is allemaal puur daklood. Wil hij er later wat tin bij in hebben om het harder te maken of om het beter te laten vloeien tijdens het gieten, dan kan dat altijd nog

Het oventje was zo mooi nieuw maar het krijgt al snel allerlei kleurtjes. Verwarmen doet ie goed en het lood smelt veel sneller dan op een houtvuur.

En hoe gaat ie?, vraagt u aan een zeer kritische Hildo...

Nummer 1 is de gietmond, nummer 2 is de opening van de gietmal waar het lood in moet stromen. Het mikken is vrij eenvoudig omdat de afstelbare gietmal-steun de tang prima op de juiste positie houdt. In de praktijk werkt het zelfs heel erg goed!

Gietmal-steun

Eenvoudig en vlot af te stellen met de hand. Dat is belangrijk want als u van giettang wisselt moet u mogelijk de hoek of hoogte van de steun anders instellen. De tangen zijn niet allemaal even dik, in verband met de dikte of lengte van de kogels, en het verschil kan behoorlijk zijn. Maar ook het afstellen van de steun werkt prima.

De lood flow

Hoe sneller het lood in de tang stroomt, hoe beter het is, denkt hij. Maar er is een limiet, merkt Hildo. Als het te hard gaat dan spat het lood, als het gietblok vol is, gewoon de tang weer uit. Maar de stroomsnelheid is uitstekend aan te passen door het schroefje bovenop de loodoven te verdraaien met een schroevendraaier. Dan wordt de slag beperkt die u kunt maken, en daarmee de loodstroom.

De gietresultaten

Het lijkt een eindeloos hoera verhaal, maar Hildo heeft inderdaad nog nooit zulke mooie kogels gegoten. Met de thermostaat op standje 5 gaat het precies goed, op stand 4 beginnen de kogels hier en daar iets te rimpelen. De thermostaat houdt de temperatuur heel mooi continu, daar kan geen houtvuur aan tippen. Cowboyhoed af voor de elektrische gietoven, en nog een keer voor de thermostaat!

Loodverbruik

Met de loodoven goed vol is het slechts één keer fluxen. Van de korst die zich bovenop vormt trekt Hildo zich niets aan want het lood wordt immers aan de onderkant afgetapt. Dat de korst het lood beschermt tegen verbranding lijkt daadwerkelijk het geval want uiteindelijk blijkt er na afloop veel minder afval te zijn dan dat eerder het geval was met de soeppan op het houtvuur.

Hildo's mening over de Lee Pro 4-20

Als iets hem dwars zit dan steekt hij zijn mening niet onder stoelen of banken. Herlaadfabrikant Lee heeft geen topnaam in schuttersland, het is over het algemeen wat goedkoper spul. Maar wat betreft deze Lee gietoven, overigens niet goedkoop met ruim over de 100 euro, heeft hij niets dan lof. Het ding lijkt warempel perfect! Geen designfouten, ergonomische irritaties of wat dan ook en dat is iets wat hij überhaupt al weinig tegen komt. Er is altijd wel iets te verbeteren, maar dat lijkt hier net het geval te zijn. Het enige wat er mis zou kunnen gaan, is dat ie begint te lekken doordat de gietmond niet goed sluit. Dit is Hildo eerste elektrische gietoven, maar mocht ie ooit stuk gaan dan koopt hij precies dezelfde weer! Dit ding is het geld, letterlijk, dubbel en dwars waard. En kogels gieten op een houtvuur? Nooit weer!, aldus Hildo, die het na een aantal jaren, met de houtvuurromantiek toch een beetje heeft gehad.

5 april 2010. Navy tuning 1 - De trekkerdruk

De Uberti kopie van de Colt Navy heeft een probleem. De trekker gaat tamelijk zwaar. Er is op zich wel mee te leven maar als het beter kan, waarom niet?

Dus de revolver uit elkaar en kijken wat er aan te doen is.

Navy tuning 3 - Beter richten

U weet dat de richtmiddelen van zwartkruit voorlaadrevolvers eigenlijk, Hildo zegt het toch maar, abominabel zijn. Waarom destijds voor de onduidelijk viziering gekozen is, begrijpt Hildo zelf ook niet. Bij deze Navy is het wel heel erg. De keep is superklein en de korrel in verhouding dik en vet. Goed richten is lastig, want de korrel valt volledig weg in de keep. Dát gaat Hildo even verbeteren want wat Samuel Colt 150 jaar terug niet kon, kan Hildo wel.

Met de vijl

Moeilijk doen ligt Hildo niet, de keep moet groter, dus de vijl ter hand en vijlen. Het metaal is zacht en het vijlen gaat vlot. Klaar alweer. Nu is Hildo benieuwd, schiet ie nog een beetje recht?

Het resultaat

Hildo heeft er mee geschoten en het lijkt niet slecht. Het richtpunt is in ieder geval beter in beeld en een afwijking ergens heen lijkt de revolver niet gekregen te hebben. Om een afwijking goed te kunnen constateren moet de revolver natuurlijk wel goed schieten. Dat doet ie niet, hoogstwaarschijnlijk door de te kleine .375" kogels. Een nieuwe giettang in de maat .380" is daarom de volgende stap.

Als het ding dan nog niet goed schiet, weet Hildo het ook niet meer.

Het Frühlingscamp (lentetreffen) van SV Düring is een feit. Eindelijk, want Hildo heeft er al een hele tijd naar toe geleefd! Het weer werkt mee, want ondanks een frisse wind en nachtelijke vorst valt er geen drupje regen en schijnt de zon de meeste tijd. De opkomst lijkt iets hoger dan bij het wintertreffen, maar het aanstaande zomertreffen spant ongetwijfeld weer de kroon wat bezoekersaantallen betreft. Had Hildo u het al eens eerder verteld? Ook als het geen massale bijeenkomst is hoeft de gezelligheid er niet onder te lijden, daarvan was ook dit treffen weer een stralend voorbeeld.

Geen voorladers

Dat viel even tegen. Het blijkt dat er tijdens het Frühlingscamp traditioneel alleen met achterladers en 'Unterhebel-Repetierbüchsen' geschoten wordt, dus achterlaad revolvers, enkelschots achterlaadgeweren en Winchesterachtige repeteergeweren. Wat de logica achter deze regel is, lijkt niemand te weten. Tjonge, het moet wel een heel oude traditie zijn... Hildo heeft gelukkig zijn BFR bij zich. Met voorladers schieten mag natuurlijk, maar wel buiten de competitie.

Vrijdag 16 april 2010. Oefen-schietkaart BFR

Op vrijdag worden er nog geen wedstrijden verschoten, dat gebeurt pas op zaterdag, dus mooi de tijd om even een oefenkaartje te schieten. De patronen heeft Hildo net vers gemaakt met een gereduceerde lading van 45 grain Elephant kruit, daarop een kogelvetpil die tevens het kruit onder in de huls houdt, en daarop couscous als vulmiddel en al laatste de werkelijk perfect gegoten 457-340 kogels, met dank aan de nieuwe loodoven, uit de Lee giettang.

Er zijn drie trommels verschoten (5 schoten per trommel)

Rood = 1e trommel (één hand)

Paars = 2e trommel (één hand)

Geel = 3e trommel (twee handen)

De eerste ging aardig goed, de tweede wat minder. Waarschijnlijk door vermoeidheid want de BFR is tamelijk zwaar. Kort richten en snel schieten is het devies, het trillen zet snel in. Met twee handen, de gele gaten, lijkt het resultaat toch beter. Helaas is met twee handen schieten tijdens wedstrijden niet geoorloofd, maar Hildo wilde even weten of de BFR met deze lading in staat is tot enigermate van nauwkeurigheid, ook nadat de loop al vervuild is met 12 schoten. Met de precisie lijkt het zowaar aardig in de buurt te zitten!

Kanon

Er komen twee, volgens Hildo, zuidelijke rebellen, met dit kanon. Wat voor kanon het precies is, origineel, eigenbouw of replica, geen idee. En dat geeft ook niet, want zo blijft er wat te speculeren. De heren schoten verder niet, het aanwezig zijn is vast ook al wel leuk. Hildo ziet een kanon eigenlijk ook wel zitten, vooral omdat ze er zo leuk uit zien, maar dan wel eentje die een beetje kleiner is. Misschien komt knallen met een kanon er nog eens van, ooit, als het schip met geld komt.

Joslyn

'Kijk 's wat ik hier heb...', en Hildo krijgt van Stalen André een revolver in z'n handen gedrukt. Het wapen herkent hij direct, ook u kunt het haast niet missen door de opvallende side-hammer constructie van de hamer. Het is een Joslyn! Een vijf schots single action .44 percussierevolver, gemaakt in 1861-1862 in een oplage van ongeveer 3000 stuks. Gedeeltelijk op contract voor het Noordelijke leger. De goede verhoudingen maken het een buitengewoon mooi wapen om te zien, en een speciale want u komt ze niet iedere dag tegen. In de praktijk leken ze wat minder te werken, want Hildo heeft gelezen dat er destijds nogal wat soldaten waren die er minder tevreden over waren Gebruikssporen zijn aanwezig, een missend en een afgebroken schoorsteentje, de hamer heeft een tikje gehad en is iets scheef en er zit een barstje in de ene grip. Maar het mechaniek werkt nog volledig en overall is het zeker een mooie revolver waarvoor Hildo, helaas, niet de financiën heeft. Geeft niets, want u hoeft geen eigenaar te zijn om van iets moois te kunnen genieten. Hij heeft in ieder geval een echte Joslyn vast mogen houden, en dat kan niet iedereen zeggen!

The Baker Bros?

Heeft u dat nu ook, dat bij het zien van dit plaatje het liedje 'Ma, ma, ma, ma

Ma Baker' zich in uw hoofd begint af te spelen?

Labskaus

Hildo kocht in een frivole bui, tijd voor iets nieuws, een blik Labskaus in een Duitse winkel. Een klassiek scheepsgerecht volgens het opschrift op het blik. Nu is hij niet al te kieskeurig maar de Labskaus, met het uiterlijk van opgewarmd braaksel, was niet echt aan hem besteed. Het is een mengsel van aardappelen, rode bieten, augurken, haring en nog wat andere ingrediënten. Goed voor de zeelui van destijds, minder voor een cowboy van nu.

Meten is weten

De BFR schiet hoog en het gaat niet helemaal lekker. Hoe hoog dan? Hildo meet met zijn handen hoever de kogel hoger zit dan het richtpunt en komt op ongeveer iets minder dan 1/2 gedeelte van de kaart uit. Dat betekent dat wanneer u in het midden van de kaart wilt schieten, u aan de onderkant van de kaart moet richten,  misschien nog iets daar beneden. Gereduceerde ladingen komen hoger in de kaart uit en het verstelbare vizier is niet verder naar beneden te draaien. Daarmee wordt het precisie schieten een beetje een gevoelskwestie, dat ligt Hildo prima want hij is een hartstikke gevoelig tiepje.

Dop Schutter

Als u dacht dat tijdens westenweekeinden alleen volwassenen aanwezig zijn, dan zit u er naast. Veel mannen, wat minder vrouwen en toch ook wel wat kinderen. Dat is goed, want een schutter in de dop kan later zo maar een hele grote worden!

Witte tenten

De originele stijl witte tenten zijn behoorlijk vertegenwoordigd. Beetje logisch, omdat iedere bezoeker relatief fanatiek is. Dat moet u haast wel zijn als u in april gaat kamperen. Hildo heeft geen witte tent en die gaat er ook niet komen, omdat ze te duur, te groot, te zwaar en te omslachtig zijn. Mooi zijn ze wel en het werkt zeker sfeer verhogend.

De niet witte tent

De niet witte tenten, zoals die van Hildo, zijn veruit in de minderheid. Dat ziet u.

Kampvuur

De zon begint langzamerhand te zakken en de temperatuur te dalen. Een kampvuur is niet alleen maar gezellig, het is heerlijk warm.

Subzero

Hildo is altijd cool, iets waarover de meningen overigens verdeeld zijn, maar tijdens de nacht daalde het kwik zelfs nog tot onder het vriespunt. Een inmiddels ècht supercoole Hildo merkte dat duidelijk in zijn tent door het ijs aan de binnenkant en hij mocht de hele nacht van ijskoude voeten genieten, die er tegen de ochtend gelukkig nog aan zaten. De volgende keer een extra dekbed mee.

Brown Bess, buiten competitie

Op deze laatste dag kan er ook nog even geknald worden, maar de patronen van de BFR zijn op, da's sneu zeg, maar Hildo is niet voor één gat te vangen. Dan maar niet voor de wedstrijd, maar voor de lol nog even een paar schoten met de Brown Bess, altijd leuk!

Schietkaart Brown Bess

Hildo heeft misschien wel 8 keer geschoten, maar u ziet maar 4 rode gaten. Ernaast schieten is niet moeilijk met een musket. Het blauwe gat schoot Gerd erin. Nipt in de kaart, maar hij zit er wél.

Wagenwiel

Kent u de foto nog van dit sfeervolle wagenwiel van het Wintercamp? Ook in de lente doet het wagenwiel bij SV Düring het goed.

Radslotpistool (klik plaatje 1000 pixels groot)

Allerlei verschillende mensen, met allerlei verschillende wapens. Hier in levende lijve een radslotpistool van een Duitse collega schutter. Radslotpistolen zijn eigenlijk de voorlopers van het vuursteenpistool. U dient de veer van het slot op te winden met een sleutel, net als bij een klok. Bij het schieten schraapt een stukje pyriet over een tandwieltje dat door de opgewonden veer aangedreven wordt en vervolgens ontsteekt het pankruit. Oude wapentechnieken zijn hartstikke leuk en een keer een radslotpistool in handen mogen hebben, is zeker de moeite waard. Dit is een Spaanse replica en daarmee is het verlofplichtig in Nederland. Jammer, anders had Hildo hem zo meer naar huis genomen want het is een plaatje!

Zaterdag 17 april. Schietkaarten BFR

Zes schoten op een kaart, en ziet u het? Dit lijkt helemaal niet verkeerd hoor, het pluimvee ligt gestrekt. Volgens Hildo kon deze 45 grain in combinatie met de 457-340 kogel wel eens een goede combinatie zijn. Het wapen schiet nog heel redelijk wat betreft terugslag. Die is er natuurlijk wel, vanwege de zware kogel, maar het is goed te doen met één hand.

Jammer

Toen Hildo de kaarten kwam inleveren, bleek hij de foute schietkaarten te hebben. De man had hem bij de uitgifte niet gevraagd of het een revolver of geweer betrof. Hildo heeft klaarblijkelijk een geweergezicht, vandaar dat ie de 50 meter kalkoen geweerkaarten meekreeg. Jammer, maar geeft niet want schieten doet Hildo met plezier, dus straks nog een poging met grizzlybeer revolverkaarten.

Zaterdag 17 april. Schietkaarten BFR

Voorzien van de juiste revolverkaarten doet Hildo nog eens zijn best. De roos op de revolverkaart is wel heel erg klein, meent Hildo. Er zijn andere schutters die dat probleem niet hebben.

Kogelsok

Het blijft een prima manier om patronen mee te nemen, eigenlijk zijn ze veel gemakkelijker dan patroondozen. Voor de BFR had Hildo 50 stuks 45-70 patronen herladen, en omdat er tijdens dit weekend niet in competitieverband met voorladers geschoten kan worden, zijn die 50 stuks helemaal niet zoveel. Kogelsok op de kop en de laatste patronen bij elkaar sprokkelen. De lege hulzen gaan weer retour kogelsok.

Achterladers... veel werk

Als u, net als Hildo, een beetje aan voorladers gewend bent, dan valt het op hoeveel werk een achterlaadwapen met zich mee brengt. Niet op de baan, maar bij het herladen thuis. Voor deze 50 stuks 50-70 patronen is hij 4 1/2 uur bezig geweest, misschien kunt u het sneller maar Hildo niet. Met zijn  single stage Rockchucker pers gaat het in ieder geval traag. Eigenlijk gaat alles langzaam, inclusief het met de hand volsmeren van de vetrillen van de kogels en na het schieten als extra nog hulzen schoonmaken en daarna tumblen. Tjonge, wat een klus. 'Hoera voor de voorlader!', zegt Hildo nog maar eens, daar kunt u niet genoeg van hebben. Jammer dat er maximaal maar vijf wapens op het verlof mogen staan.

Tukkie

Even een tukkie doen. Dat doen oudere heren als de zon lekker op de tent schijnt en het buikje vol Labskaus zit.

17 april 2010. Schietkaarten BFR

Het is haast knap hoe Hildo de roos weet te missen. En als u dacht dat hij dan maar opgeeft? Nooit! Doorgaan betekent niet dat hij wint, dat ziet u aan het resultaat hierboven. Gelukkig zijn er zonder verliezers geen winnaars, dus is het maar goed dat Hildo er is.

Voeding en zo

Na het schieten is het tijd voor wat eten, een stuk of wat biertjes en goede gesprekken die, zoals gebruikelijk, altijd over interessante onderwerpen gaan. De man naast Hildo, luisterend naar de naam Roelof, heeft er geen probleem mee om herkenbaar afgebeeld te worden. Hij is een van de drijvende mensen achter SV De Vrijheid in Hoogeveen. Een tamelijk grote club, die onlangs hun 200e lid mochten verwelkomen. SV de Vrijheid heeft ook een vrij grote kern zwartkruitschutters. Hoogeveen is voor Hildo jammer genoeg te ver rijden om lid te worden, maar af en toe eens langs komen mag gelukkig. Als u zwartkruit wilt schieten en u woont niet te ver van Hoogeveen, dan is De Vrijheid een absolute aanrader.

Rembrandt

Een nieuw ontdekt meesterwerk van Rembrandt van Rijn? Of is het misschien tóch een foto van de mensen bij het kampvuur bij het Frühlingstreffen van SV Düring?

Zondag 18 april 2010

De laatste dag alweer. Geen hoofdpijn van de biertjes maar wel een wat duf gevoel, u kent het vast. Niets beters dan een bak instant om weer in de stemming te komen. Duurt even, de Coleman benzine-pruts-brander blijft een onding, maar het lukt uiteindelijk prima. Slurp... aaahhh.

Gerd Haats met de Brown Bess

Gerd Haats, der Messermann die verantwoordelijk is voor Hildo's geweldig mooie BFR revolvergripjes, heeft nog nooit vuursteen geschoten. 'Even knallen Gerd?' 'Na, klar!' Gerd draagt geen bril en er was geen oogbescherming op de baan aanwezig, wel belangrijk met een vuursteenmusket, dus Hildo leent bereidwillig zijn eigen bril met op sterkte geslepen glazen even uit want Gerd schiet op gevoel. Knal! U ziet het blauwe gat op de foto links.

Niet, zoals Gerd verwachtte, in de 10 maar wèl in de kaart!

18 april 2010. De prijsuitreiking.

Hildo heeft hem gemist, hij was net z'n tent aan het inpakken. Geen ramp want de prijzen zijn aan Hildo's neus voorbij gegaan want de BFR is vooralsnog niet het wapen waarmee hij de hoogste ogen gooit. Bovendien zijn sommige schutters gewoon erg goed, ook lastig, maar Hildo heeft een lange adem en gaat in ieder geval ook de volgende keer de strijd weer aan.

Einde westernweekend

Dit Frühlingscamp was een mooie, en het volgende westernweekend van SV Düring is het Sommercamp. Ook daar zal Hildo, als alles meezit, weer aanwezig zijn. De weekeinden van SV Düring zijn de moeite waard en het niet aanwezig zijn bij zo'n weekend betekent gegarandeerd dat u wat gemist heeft.

22 april 2010 .380 giettang

Eindelijk maar toch heeft Hildo een giettang in de correcte .380 maat voor zijn .36 Colt Navy. De oude .375" tang is gewoon te klein, de kogels gaan te gemakkelijk in de kamers van de trommel.

Deze nieuwe tang sluit mooi maar halverwege de gietsessie begint ie al wat moeilijker te sluiten en iets te plakken bij het openen, hoewel er geen lood aan de tang lijkt te zitten. Het is aldoor hetzelfde met de Lee giettangen, ze zijn goedkoper (hoewel hier nog schrikbarend duur als u het vergelijkt met de slechts 18 US dollar waarvoor Hildo ze heeft gezien in Amerika) maar de kwaliteit is er ook naar. Evengoed moet het wel gezegd dat ze hun geld toch nog relatief snel terug verdienen en dat Hildo nog geen enkele Lee giettang heeft waar geen fatsoenlijke kogel meer mee te gieten is. Een paar duizend kogels zou geen enkel probleem moeten zijn als de loodgieter er fatsoenlijk mee omgaat, en misschien nog wel meer ook.

23 april 2010. Schieten met de Navy (1)

Percussiekapjes vergeten mee te nemen. Gelukkig is er wat te lenen van iemand. Wel hele oude, die het af en toe niet deden. Soms omdat er zelfs geen lading in het kapje zat (!). Modderen dus. Kapjes vallen er af, eentje komt klem te zitten tussen de hamer en het frame, en daarmee zit de hele boel schocking klem. De hamer wil niet meer vooruit of achteruit. Ook de trommel kan er niet meer af omdat de cilinder blokkeerpin nog omhoog staat. Na wat tikken en kloppen op de revolver, krijgt Hildo uiteindelijk de hamer weer vrij.

23 april 2010. Schieten met de Navy (3)

Kogel in de kamer zonder kruit erachter is een probleem. Gelukkig bestaan problemen niet, alleen oplossingen. Schieten zonder loop heeft Hildo nog nooit gedaan maar hij moet het maar eens proberen. Met een beetje geluk komt de bal de kamer nog uit op de kracht van het percussiekapje. Met de loop ervoor is de kans groot dat hij vervolgens daar in blijft steken. Zonder loop dus. Pats! Helaas, de kogel zit nog precies op dezelfde plek in de kamer. Uw kogel eruit schieten met het percussiekapje lijkt niet mogelijk.

Dan de revolver maar gewoon mee naar huis om het schoorsteentje te demonteren en de kogel er met een spijker, vanaf de achterkant uiteraard, uit te tikken. Dat gaat prima.

23 april 2010. Kogelgaten .36 Navy

Een serie gaten gekopieerd en bij elkaar geplakt, met dank aan het fotobewerkingsprogramma Photoshop, dat u duidelijk laat zien dat de gaten niet rond zijn. Sommige zijn zelfs nauwelijks als rond gat te herkennen. Hildo vermoedt dat een te lage kogelsnelheid hiervan de oorzaak is. Als het Elephant kruit te zwak is, zou Zwitsers kruit het beter moeten doen. Hildo heeft nog wat liggen en gaat dat proberen, dus de volgende keer misschien wèl ronde gaten.

Het moet kunnen, toch?

Vrijdag 30 april 2010. De .36 Navy met Zwitsers!

Ditmaal met 25 grain Zwitsers 2 (FFFG) achter de kogel, en dát is goed te merken. Het Zwitsers kruit ontbrandt stukken heftiger dan Elephant. De knal klinkt niet zo mooi, veel scherper en harder, haast een beetje als nitrokruit. Richtpunt is nu ongeveer raakpunt met de Colt Navy, want de kogel lijkt met Zwitsers iets lager in de kaart uit te komen. Wat betreft de gaten, die zijn niet langer gerafeld en sommige zijn zelfs perfect uitgestanst. De kogels vliegen met Zwitsers gewoon een stuk sneller.

22 april 2010. .380 kogels

Het is gelukt. Een flinke voorraad verse kogels in de juiste maat. Eind van de week naar de schietbaan om te proberen. Hildo is benieuwd!

22 april 2010. Lekkende Lee pro 4-20 loodoven

Tijdens deze gietsessie gaat het enige mis wat er mis zou kunnen gaan. met de nieuwe Lee gietoven. De gietmond lekt, en dat veroorzaakt de bijzondere loodbergjes die u op de foto hierboven ziet. Op zich geen verrassing, want Hildo zag het al aankomen. De perfecte gietoven, het was gewoon te mooi om waar te zijn. Het lekken gaat eerst langzaam maar dan in een steeds hoger tempo, tot een drup per seconde. Hoe het komt? Hildo weet het niet maar speculeert 'Een vuiltje in de gietmond?' Lee had er bij het design van deze gietoven aan moeten denken dat de stang die de afsluiter in de gietmond bedient, gemakkelijk met de hand rond te draaien zou zijn, net zoals u doet wanneer u kleppen inslijpt in een cilinderkop, zodat een vastplakkend vuiltje weg te werken zou kunnen zijn. Maar misschien werkt deze theorie in de praktijk niet.

(Edit: Het blijkt dat de stang, die de afsluiter bedient, rond kunt draaien met een schroevendraaier. Er zit een sleufgat bovenop. Waarom Hildo dit niet direct heeft geprobeerd weet hij niet. De afsluiter sluit nu weer af zoals het hoort, geen drup meer te zien. Voorlopig...)

Het belangrijkst vindt Hildo dat er eerst een flinke serie goede .380 ronde kogels is En die is er nu, zodat er met de Colt Navy geschoten kan worden om te zien of het wapen nu zuiverder schiet.

23 april 2010. Schieten met de Navy (2)

Het is donker op het schietpunt en Hildo ziet één van de zes kruitbuisjes, hij legt er altijd zes klaar, over het hoofd. Daar komt hij pas achter als hij de kogel in de kamer geperst heeft, met vetpil maar... zonder kruit. Het zit niet mee vandaag.

23 april 2010. Schietresultaten met de 380 kogels

Ondanks dat het vanavond niet meezit, is er toch nog wat geschoten.

Rood = 1e trommel. Vrijstaand geschoten.

Het resultaat is niet om over naar huis te schrijven, maar dat kan aan Hildo liggen. Dus de tweede en derde trommel worden opgelegd geschoten om afwijkingen door een bibberende hand zoveel mogelijk te voorkomen.

Blauw = 2e trommel

Groen = 3e trommel (5 schoten i.v.m. de vastzittende kogel in de trommel)

De opgelegde resultaten lijken een stuk beter, afgezien van de ene groene afzwaaier. Alleen het richten al gaat slecht omdat de keep en korrel niet echt precisie-instrumenten zijn. Voor u het weet, kijkt u er iets scheef langs en de resultaten zijn alweer beïnvloed. Exact gelijk schieten valt, zelfs opgelegd, niet mee.

Rare gaten. Zwak kruit?

Alweer zijn de meeste gaten die in de kaart geschoten zijn niet mooi rond uitgestanst. Tamelijk rafelig, ondanks dat de Navy met 26 grain kruit geladen is. Veel meer kan er echt niet in. De knallen klinken in verhouding tot een naast Hildo staande schutter, die met een .44 Remington Army schiet met slechts 25 grain Zwitsers, tamelijk zwak. Misschien is het Elephant kruit niet krachtig genoeg.

Conclusie .375" vs .380" ballen

Het verschil, als het er is, is veel minder groot dan Hildo had gehoopt. Bij het inpersen wordt er nu duidelijk een randje afgesneden bij de 380 kogel, en dat is goed want dat betekent dat de kogel nu duidelijk groter is dan de kamer, en zo hoort het. Misschien zou een klein 'zoekrandje' aan de kamer de resultaten nog verbeteren doordat er dan minder van de kogel afgesneden word en daardoor strakker in de kamer komt te zitten?

Hildo gaat de diameter van de loop nog sluggen en tevens bekijken wat de diameter van de kogel is al ie eenmaal in de kamer geperst is. De kamers moeten allemaal een fractie groter zijn dan de diameter van de trekken in de loop, voor de beste schietresultaten. Wordt vervolgd dus!

Vrijdag 30 april 2010. Kogelgaten Colt Navy met Zwitsers - close-up

Het verschil is overduidelijk. De gaten zijn met het Zwitserse kruit veel mooier.

Rood = gat uit de 1e trommel

Blauw = gat uit de 2e trommel

Groen = gat uit de 3e trommel

Het valt u ook vast op dat het 'blauwe' gat niet zo mooi is. In eerste instantie dacht Hildo aan vervuiling van de loop, en daardoor een lagere kogelsnelheid, toen hij het verschil in gaten zag. Maar de wél ronde groene gaten zijn erin geschoten ná het blauwe gat, dus dat kan het niet zijn.

Gietblok

Nadat de kogel gegoten is, wordt hij afgesneden door een plaat die aan het gietbolk vast zit, dat geeft een plat kantje aan de kogel. Misschien is dat van invloed. De volgende keer zal Hildo alle platte kantjes van de kogels naar het kruit toe richten. Zien of dat wat uitmaakt.

De wedge

De wedge is het tapse stukje metaal waarmee u de loop vastzet aan de trommelas. Zo werkt dat bij alle Colt voorlaad revolvers, op de originele sidehammers na die wel een topstrap hebben. De Navy, in ieder geval deze Navy, is bijzonder gevoelig voor het vast zetten van de wedge. Geen perfect systeem maar Hildo kan er goed mee leven. Hoe verder de wedge naar binnen gedrukt wordt, des te dichter de loop bij de trommel komt. De ruimte tussen loop en trommel is dus met de wedge enigszins af te stellen omdat de trommelas meebuigt omdat een topstrap ontbreekt. Nu heeft Hildo het natuurlijk niet over geweld als tikken met een hamer, altijd fout, maar gewoon duwen met de vingers. Iets te ver en de trommel begint al aan te lopen, dat gaat bij deze Navy wel erg snel hoor, meent hij. Maar op zich is de loop nog wel goed vast te zetten en is het zijns inziens, wat nauwkeurigheid of veiligheid betreft, geen probleem. De ruimte tussen trommel en loop is in ieder geval minimaal, en dat is goed.

Kamer check (2). De kogel diameters

Het uit de kamer verwijderen van de kogel heeft Hildo gedaan met een spijker en een hamer, uiteraard na het schoorsteentje verwijderd te hebben. Wel de spijker goed middenin de kogel plaatsen zodat de kamerwand niet beschadigd raakt. Lichtjes tikken en de kogel komt mooi naar buiten. U ziet de deuk van de spijker in de rechter kogel. Eventuele meetafwijkingen aan de kogel tengevolge van het opstuiken door het naar buitentikken? Nee, dat blijkt niet het geval, u ziet dat hieronder bij het kopje 'kamerdiameters, .3735".

Kogel diameter na het zetten

Na in de kamer gezet te zijn en ze weer verwijderd te hebben blijken er, met de digitale schuifmaat, niet / nauwelijks meetbare verschillen in de diameters van de zes verschillende kogels te zijn, die een gegoten maat hebben van ongeveer 380". Alle zes kamers hebben dus dezelfde diameter. Zeer netjes van Uberti, dit is vast CNC werk geweest!

.3710" kogel gezet op het diepst mogelijke punt (bovenkant kogel .308" onder trommel bovenkant)

.3735" kogel gezet bovenin de kamer (bovenkant kogel vlak met trommel).

Het is Hildo duidelijk. De kamers van de Navy lopen taps, van .3735" naar .3710" en nog kleiner verder naar binnen. Ook goed te merken tijdens het naar binnen persen van de kogel, die van het begin tot eind weerstand heeft en op geen enkel moment opeens 'lichter' gaat tijdens zijn reis door de kamer.

Kamer diameters, .3735"

Vervolgens met de schuifmaat de diameters opgemeten van alle zes kamers, aan de bovenzijde. Alle kamers geven exact hetzelfde meetresultaat. .3735" diameter, dus identiek aan de gemeten kogel diameters die bovenin de kamers waren gezet.

De platte 'kamer ring' aan de kogel

De breedte van de platte kamer ring, die ontstaan is na het zetten (Hildo weet niet hoe deze 'ring' officieel heet), verschilt uiteraard met de zetdiepte in de kamers, omdat de kamers taps lopen. Het is duidelijk aan de kogel te zien, of hij diep of bovenin de kamer gezet is geweest, aan de breedte van de ring. De meetgegevens hieronder zijn indicatief omdat het niet perfect te meten is, maar het gaat om het idee. Iemand met een wiskundeknobbel heeft waarschijnlijk zo een formule paraat die de breedte van de ring kan berekenen naar aanleiding van het kamer diameter verloop naar binnen toe. Die iemand is Hildo niet.

.125" (3.213mm) breedte op max. zetdiepte (zo diep als de ram hem krijgt)

.100" (2.540mm) breedte op minimale zetdiepte (vlak met bovenkant trommel)

Hoe breder de ring, hoe meer grip de kogel heeft in de velden. Wat dat betreft lijkt het met deze Navy wel goed te zitten.

Loop sluggen (3) Geslugde kogels. .384" diameter van de trekken?

Links ziet u een opgestuikte kogel, rechts de gewone .380". (een nieuw gegoten exemplaar is nagemeten .3795" tot .3805", afhankelijk van waar u hem meet).

Na het sluggen was de rechter kogel .383", die is dus kleiner dan de loop. Om de kogel op te stuiken, zodat de trekken ditmaal wel helemaal gevuld worden, tikt Hildo voorzichtig op een nieuwe kogel, met de steel van de pollepel in de ander kant van de loop, zodat dat de kogel nergens heen kan, behalve groeien in de breedte. De maximale opgemeten diameter van de opgestuikte kogel is na het sluggen .384". Hierbij moet opgetekend worden dat de geslugde kogels niet goed op te meten zijn omdat de loop is voorzien van 7 trekken en velden. De trekken, of velden, liggen dus nooit precies tegenover elkaar voor een goede meting. Wat voor invloed dat heeft op de meetresultaten, of hoe het wél goed te meten is weet Hildo niet. De kamer diameter is maar .3735", dus de trekken in de loop hadden niet groter mogen zijn dan .3725". Deze loop is in ieder geval méér dan 0.0105" te groot.

Hildo weet het niet meer. Wat hij wel weet is dat de loop te groot is, u mag nooit tussen de kogel en de trekken door kunnen kijken.

Navy conclusie

Het lijkt niet goed, erg fout zelfs. Kogel te klein, kogel niet in het midden van de loop. Zelf knoeien om de kamers in de trommel te vergroten tot .385"? Exploderende trommels door een te kleine wanddikte ziet hij niet zitten. Hildo is hevig teleurgesteld en meent: 'Het moet al gek gaan wil ik er nog weer zin in krijgen. Goeie voor de afvalbak'!

Kamer check (1) Kamer diameter checken

Eerst de diameters van de kamers in de trommel checken, want het is belangrijk om te weten met welke diameter de kogel de kamer uitkomt. Zeer belangrijk zelfs voor een goed schietresultaat.

Maximale diepte

De maximale zetdiepte, van bovenkant trommel tot het ronde gedeelte van de bovenkant kogel, is .308 inch. Dieper naar binnen persen wil niet want de slag van de ram is niet langer. Maakt verder niet zoveel uit, maar leuk om te weten. Voor het beste schietresultaat schijnt de kogel zo hoog mogelijk in de trommel te moeten zitten, dan is de afstand tussen kamer en forcing cone (soort trechter vorm om de kogel de loop in te geleiden) het kleinst. Eventueel dus opvullen voor de hoogste precisie. Hildo doet dat niet, teveel werk tijdens het laden, en kwakt de kamers gewoon vol kruit, dat knalt het lekkerst, en plaatst een kogelvetpil op het kruit.

Loop sluggen (1)

Dit heeft Hildo nog nooit gedaan, maar nu moet het gebeuren om de Navy alle geheimen te ontfutselen. De loop sluggen is met een houten pin, om de loop niet te beschadigen, een nieuwe kogel door de trekken en velden van de loop tikken. De trekken zijn het diepste gedeelte, de velden het ondiepst. Vervolgens meet u de diameter van de geslugde kogel. De diameter van de kamers in de trommel van de revolver moeten iets, minimaal .001", groter zijn dan de trekken in de loop.

Dat betekent dat de kogeldiameter iets groter zal zijn dan de trekken als hij de loop ingaat. Dat is noodzakelijk voor een perfecte passing en dat geeft een  nauwkeurig schietend wapen, in ieder geval wat de kogelpassing betreft.

Loop sluggen (2). Shocking knoeiwerk van Uberti?

Is Hildo nu gek of is het hier volledig misgegaan bij de productie van de loop van deze Navy replica?. De diameter is veel te groot en in één klap vervliegt alle hoop dat dit ooit een perfect schietende revolver zou kunnen worden. Tijdens het sluggen al kan Hildo licht zien als hij door de loop heenkijkt, tussen de trekken en de kogel door. U ziet de foto hierboven, genomen vanaf de forcing cone richting de kogel die misschien 5cm in de trekken en velden zit. De kogel zit niet eens in het midden, alleen dat al gaat afwijkingen geven. Of de kogel wordt ingebracht vanaf de forcing cone of vanaf de loopmonding blijkt in de praktijk niet uit te maken, het resultaat is en blijft zoals op de afbeelding hierboven.

7 mei 2010. Opgelegd geschoten

Met Zwitsers kruit en Hildo op de knieën met de revolver ondersteund komt hij tot het resultaat zoals het hierboven is afgebeeld. Richtpunt is het midden, onderaan het zwart. De keep / korrel combinatie is en blijft zeer onduidelijk, misschien dat het mede aan zijn niet perfecte ogen ligt. Dus in hoeverre de afwijkingen in het groepje te maken hebben met de te grote loop dan wel met Hildo's problemen met de viziering blijft een beetje onduidelijk. Evengoed is hij niet onder de indruk van de behaalde precisie.