Back to Zwartkruit Index    2006-2010    2010-2011    2011    2012    2013

Voor de eerste keer in Wenum-Wiesel

De oliebollenwedstrijd wordt voor de eerste keer door de Veluwse Schutters georganiseerd, op het terrein van Weasel Creek. Stukje verder rijden dan Hoogeveen, voor Hildo in ieder geval, maar de oliebollen en appelflappen smaken er niet minder om.

Spektakel BFR

Hildo is een rustig type, maar de BFR zorgt altijd voor spektakel. Zowel in optische zin als op de baan. Flinke lading kruit achter de kogel en de revolver komt helemaal tot zijn recht. De resultaten van deze sessie zijn nog best redelijk ook! 75 punten volgens de heren van de puntentelling.

Precisie Dame

Uit Brabant komt deze dame en ze is een lid van SSV Remington. Klein van stuk, maar onderschat haar niet, de precisie is helemaal niet slecht. Beter dan die van Hildo. Een mooi wedstrijdpistool heeft ze ook, een Hege Siber. Kaliber .33 meent Hildo te hebben gehoord. Geen giga-klappen, maar dat hoeft ook niet voor iedereen. En als het om raken gaat waar u op richt, dan werkt dit beter.

Topscore uit het midden

Gat in gat. Kent u deze uitdrukking? Het betekent dat u de ene kogel door hetzelfde gat schiet als de andere. Dat lijkt Andere André ditmaal aardig te lukken... Alleen blijft de score een beetje achter omdat hij een groepje schiet dat niet in het midden zit. Da's nou jammer zeg... hoeft ie ditmaal in ieder geval niet zo te slepen met al die prijzen.

                      ______________________________________

Schietkaartenuitgifte

De kaarten lopen goed. Met name op de schietbanen voor de lange wapens, de geweren, is het bij tijd en wijle best druk. Gezellig heet dat. Of dacht u dat in uw uppie knallen leuker is?

Tassen

Uw wapens mag u niet zomaar open en bloot over de straat vervoeren. Het zou vast een leuk gezicht zijn zolang het maar zwartkruitwapens zijn, maar er zijn regels. Als u dan toch met een tas of foedraal onderweg bent, kunt u net zo goed iets leuks als bergruimte hebben. Zoals de dokterstas, een klassieker. Eigenlijk maakt het niet uit, zolang het maar van leer is en er authentiek uitziet. Zelf iets maken kan natuurlijk ook. Als u een beetje handig bent, koopt u een koeienhuid en laat u uw fantasie de vrije loop.

Drukte

Hildo denkt dat De Veluwse Schutters niet te klagen hebben over een te lage opkomst. De drukte is gezellig, zonder dat hij het gevoel krijgt dat het overlopen is. Een prima evenement dat alle vrijwilligers weer gladjes hebben laten verlopen.

Fles Eagle Creek

Bijna Weasel Creek wijn! Deze heeft Hildo bijelkaar geschoten met de BFR. Nu leeft de hoop dat de wijn een lekkere zal zijn. 'Wijn is meestal zuur', aldus Hildo, die vermoedt dat de Fransen, maar ook andere wijnbouwers, telkens weer dezelfde fouten maken. Als de druiven van de bossen komen zijn ze nog heerlijk zoet.

                     _______________________________________

De eerste zwartkruitwedstrijd van SV de Vrijheid in 2012 en er reizen weer verscheidene inmiddels oude bekenden naar de Achteromsedijk in Hoogeveen. Hildo zorgt er als hulpje baancommandant weer mede voor dat 's middags alles vlotjes verloopt op de 50 meter baan. Veel foto's maken is er bij in geschoten, maar er zijn belangrijker dingen in het leven van een schutter dan foto's maken. Schieten, eten, drinken en sterke verhalen vertellen. Met de sfeer en gezelligheid zit het deze dag weer helemaal goed.

Digitale score invoer

Ook zwartkruitschutters zijn mensen die met hun tijd meegaan. Blijven hangen en mijmeren hoe leuk aan aardig dat paard was, heeft weinig zin. Een auto of motor is stukken praktischer en ook het digitaal invoeren van de scores heeft voordelen... zolang de computer niet op tilt slaat, want dan omarmt u weer uw kaartenbak.

Achter de schermen

Tellen en controle. Belangrijk bij elke wedstrijd. Winnen of verliezen is geen halszaak, maar een goede telling is buitengewoon belangrijk. Achteraan ziet u de baancommandant staan, en met hem valt niet te spotten. Hij sleept u aan uw oren van de baan af als u niet luistert, tenminste dat heeft Hildo gehoord. Hildo kan prima overweg met deze man, hij doet hem aan zijn moeder denken, die heeft Hildo ook wel eens bij zijn oren gehad. 'Haast niets meer van te zien, hoor...'

Vleesprijzen!

Er zijn verder geen miquelet schutters. Met slechts één deelnemer is het niet zo moeilijk om de eerste prijs in de wacht te slepen, maar dat is niet leuk. Hildo doet daarom mee in de voorlaadgeweer klasse. Dertien kogels op 50 meter op een reguliere pistoolkaart met Lucy, de Brown Bess. Het totaal van 36 punten is goed voor de allerlaatste plaats en daarmee voor een vleesprijs.

Eerlijk zullen we alles delen

De onderste worst is nogal gekruid, dus die is voor Hildo. Het bovenste vlees is voor Hildo´s kat. Zonde? Echt niet! Hildo is er een voorstander van dat een vleeseter echt vlees krijgt. Die vleesbrokjes in blik... heeft u die wel eens geproefd? Hildo wel en hij kan u vertellen dat het wel lekker ruikt, toegevoegde geurstoffen om de mens te bedotten, maar dat het tamelijk muf smaakt. Echt rauw vlees is ècht véél lekkerder, en dat is te merken aan het enthousiasme van zijn kat! Dit vlees wordt in ieder geval opgedeeld in porties van 100 gram en ingevroren... Bijtie gaat voorlopig goede tijden tegemoet, net als Hildo.

                 _________________________________________

Roelof en Roelof

Deze mannen staan garant voor de innerlijke mens. Eten en de gezelligheid van goed gezelschap: is er iets beters? Af en toe een schot lossen is óók niet verkeerd.

Inschrijvingen

Het is niet buitengewoon druk, maar er zijn voldoende mensen aanwezig om het evenement het predicaat 'geslaagd' te mogen opplakken. De schietbanen zijn bezet, maar niet continu. Dit betekent dat iedereen gemakkelijk een tweede of derde schietbeurt kan maken. Of nog vaker, mocht hij of zij daar zin in hebben. Zeg nou zelf, dat is stukken beter dan dat u welhaast moet vechten om een schietbeurt te bemachtigen.

Knallen

De wapens op scherp, de handen trillingvrij, beide benen stevig op de grond, en met de blik van een adelaar, al dan niet met behulp van richtmiddelen, gaan de schutters de strijd met elkaar aan. Zelfs als u niet tot de topschutters behoort, en Hildo is er eentje van, blijven dit soort evenement iets waar u zich op verheugen kunt.

Andere André... zijn moed verzameld?

Ook weer aanwezig, dit keer samen met vriendin. 'Zeg Hildo, ik wil binnenkort nog wel een keertje een wedstrijdje Brown Bess tegen je schieten'. Bij de vorige krachtmeting schoot Hildo, tot groot plezier van hemzelf, Andere André het hemd van het lijf. Ook als u het niet meer weet, het staat Hildo in zijn geheugen gegrift... en bij Andere André ook. Nu lijkt Andere André zijn moed bijeen gesprokkeld te hebben om nogmaals een poging te wagen. 'Ha, ha', lacht Hildo, 'Persé nog een keer verliezen?' De uitdaging is aangenomen en binnenkort zult ook u zien of Andere André, de veel betere schutter, ditmaal wèl een kans maakt tegen Hildo met de aan alle kanten vuur uitbrakende Lastige Lucy in handen. Enne, even onder ons, voor het zover is moet Hildo nog wel even flink oefenen. De truc is dat Andere André geen oefenmusket tot zijn beschikking heeft. Dat is een groot voordeel voor Hildo want daarmee stijgen zijn kansen om nogmaals te winnen gigantisch.

               _________________________________________

De Kreukranch

SV de Graafschap organiseert altijd rond Hemelvaart hun westernweekend. Dit weekend zijn we inmiddels toe aan de 35e editie van de Kreukranch. Met die ervaring zal het u niet verbazen dat dit westernweekend altijd weer bijzonder goed uit de verf komt. Ook dit jaar is daarop geen uitzondering. Volgens Hildo hebben ze in Brummen zelfs controle over het weer: Een beetje regen, maar vooral wat later in het weekend lijkt het wel zomer!

Duel

Een vast onderdeel van de Kreukranch is het duel. Wel even de vingers in de oortjes als de heren hun wapen trekken, want het knalt hard zonder oordoppen. Hard genoeg om een klein meisje, voorzien van een paar fikse oordoppen, spontaan in een huilbui te laten uitbarsten. Dat soort schrikreacties bij kinderen heeft Hildo vaker gezien, het moet even wennen natuurlijk. Kim, lid van SV De Musketiers uit Zwolle, zit deze dag met haar dochtertje op de veranda op het moment dat daar vlakbij duel wordt geschoten. Het kleine ding van een jaar of drie is echter niet onder de indruk. Als mamma haar waarschuwt, doet ze vrolijk de handjes op de oortjes. 'Boem!!' weet ze te vertellen. Ze wil Hildo zelfs een kus op zijn wang geven, ondanks de baard die best griezelig is voor veel kinderen. Dapper meisje hoor!

Koken

Aangeboden bij één van de kraampjes. De eerste keer dat Hildo dit ziet op een westernweekend. Best mogelijk dat het er eerder geweest is, maar dan heeft hij gewoon niet goed opgelet. Een Dutch Oven lijkt Hildo wel wat. Dat is een grote gietijzeren pan waar onder u kolen legt. Om ook nog om wat hitte van boven te krijgen, kunt u ook kolen op het deksel leggen. U schijnt er van alles op een historisch verantwoorde manier in klaar te kunnen maken, tot aan brood bakken toe. Komt nog wel een keer, later als de portemonnee weer wat dikker is.

Lucht

Voor de geïnteresseerden is het zelfs de mogelijk om met lucht te schieten op 12 meter. Zeker niet gemakkelijk, maar de, o zo interessante, Grote Boem ontbreekt wel.

Hildo vs Erik

U ziet de kaarten van Hildo en Erik hierboven. Dit is wat Hildo er van bakt tegen een goede miqueletschutter want, het mag gezegd, Erik schiet donders goed!

Erwin Dahlkamp... 87 punten!

De naam zegt u misschien niets, maar Hildo wel! Erwin schiet met een Brown Bess voor de Nederlandse selectie en is dit weekend aanwezig in Brummen. Hildo is vergeten een foto van hem te maken, zzzzeker de zenuwen. In ieder geval: Erwin schiet, met schietbril, zomaar 87 punten bij elkaar! Het Nederlands record, 92 punten, staat sinds 2009 tevens op zijn naam. Met de 87 punten weet hij in Brummen de eerste plaats bij de miqueletschutters op zijn naam te schrijven.

Erik

Na Erwin komen Hildo en Erik aan de bak. Hildo blijft steken op 54 punten, maar Erik knalt er een verrassend hoge 85 punten bij elkaar, ondanks dat ie al een hele tijd niet meer geschoten heeft. Knap hoor!

Nighttime

Alvorens naar de saloon te vertrekken, eerst even de verlichting regelen. Staat gezellig en de twee stormlantaarns die Hildo bezit doen het uitstekend als lichtbaken om de tent terug te vinden. Een tijdje terug bij de Hema aangeschaft voor 7 euro per stuk. Met een inhoud van een halve liter olie branden ze gemakkelijk de hele nacht door en het probleem dat sommige olielampen hebben, lekkende reservoirs, hebben deze niet.

Feestavond

De band 'Goldrush' weet hoe het de nummers ten gehore moet brengen en krijgt bij verscheidene aanwezigen de voetjes van de vloer. Deze muziek is best te verteren. Een nadeel van live bands is wel dat ze altijd wel een beetje luid zijn. Gesprekken voeren wordt daardoor bemoeilijkt. Mogelijk dat het niet zachter kan door technische oorzaken?

Stalen André

Deze, in het halfdonker gehulde, man is een belangrijke drijfveer binnen de Nederlandse zwartkruit wereld. Hij verdient de kost met zijn bedrijf G.M.I. Epe B.V. , een bedrijf dat halffabrikaten aflevert aan het bedrijfsleven. Wanneer u een bedrijf zoekt met de nodige ervaring in werkzaamheden aan staal, zoals stanswerk, lassen, dieptrekken en dergelijke, dan moet u bij Stalen André zijn. André is ooit begonnen als kleinkaliberschutter en heeft dat jarenlang volgehouden, maar nadat de eerste zwartkruitwolken aan zijn neus voorbij getrokken waren is het kleinkaliber geweer ingeruild voor zwartkruit! Hij is zeer actief in de zwartkruitwereld en is geregeld degene die er voor zorgt dat er dingen gebeuren en georganiseerd worden. Hildo heeft nog nooit een zwartkruitdag of -weekend bezocht of Stalen André was aanwezig!

André en de Brown Bess!

André is een bovengemiddeld goede schutter die regelmatig erg kleine groepjes bij elkaar weet te knallen met het geweer, en hij doet dat stukken beter dan Hildo. Maar binnenkort wil Hildo tòch de degens wel eens met hem kruisen. Om een kans te hebben moet Hildo natuurlijk wel de de goede omstandigheden voor zichzelf creëren... Hildo stelt daarom voor het eens met zijn Brown Bess te proberen. Zeer ervaren geweerschutters hebben over het algemeen toch wat problemen met dit lastige wapen. André heeft in de loop der jaren ècht met van alles geschoten, maar nog nooit met vuursteen. Hij heeft er dus wel oren naar. Hoe dat afloopt? Dàt ziet u in het verslag van het westernweekend te Hoogeveen, over twee weken.

                       ___________________________________

Ontspanning

Aan het eind van het veld worden de auto's geparkeerd. Aan het eind van het veld zet Hildo zijn tent op. Hildo weet rust, overpeinzingen, luisteren naar vogels en staren naar een mooi landschap wel te waarderen. Ook dáár is een westerweekend voor. En wil hij wat actie en gezelligheid, dan zijn de schietbaan, saloon en andere tenten niet ver weg! Veel leuker dan thuis zitten en over het weiland koekeloeren hoor!

Trike

Deze trike is van Peter. Mooi ding hoor en natuurlijk super relaxed over de weg met een lekkere rugsteun. Dat zit bij Hildo's Harley even heel anders. Het aantal motorrijders onder zwartkruitschutters is verrassend groot. Alleen komen ze over het algemeen niet met de motor naar de treffens. Het is best wel lastig om alle bagage, tent èn wapens in één keer mee te krijgen. Dan is een auto een toch wel heel erg aantrekkelijk alternatief.

Stands?

Zeker. Verschillende om uitrusting / verzameling op peil te brengen / uit te breiden.

Twee Brown Bess schutters naast elkaar

In Brummen is er geen afscheiding tussen twee schietpunten. Daarom dient een vuursteenwapen altijd het meest rechts op de baan te staan. U mag Hildo geloven, het is bepaald onprettig wanneer de hete gassen en stukken kruit, die tijdens het schot door het zundgat naar buiten komen, u om de oren vliegen. Door een kleine miscommunicatie staan Hildo en Erik, beiden schietend met vuursteen, tegelijkertijd op de baan. Als echte zwartkruitschutters komen ze al snel tot een simpele oplossing: Hildo staat links van Erik. Erik doet even een stapje terug als Hildo hem verwittigt dat een schot er aan zit te komen. Vanzelfsprekend wacht Hildo even Erik te storen tot deze klaar is met laden, want een voorlaadschutter midden in zijn laadproces storen resulteert zomaar in een foute laadprocedure.

De kanonnen!

Aan het eind van de dag is het de beurt aan de kanonnen! Eerst met de grootste precisie laden en richten. Daarna komt het lontje en is het tijd voor een daverende dreun waar elk ander zwartkruit wapen bij verbleekt. Op de 50 meter zijn de scores met deze gladloop wapens helemaal niet slecht.

Mieren

U kent ze ongetwijfeld, leuke beestjes die altijd druk, druk, druk zijn. Minder leuk als ze druk in en op uw tent rondsjokken. Winnen tegen een dergelijke overmacht is erg lastig. Tactisch terugtrekken en de tent even verder weer opbouwen is de beste optie. Kwestie van tien minuten en iedereen is weer gelukkig.

Kampvuur

Kampvuren worden in allerlei constructies gestookt. Wassmachinetrommels en stalen schalen zijn bijzonder populair. Vuur op de grond mag niet, dan gaat het weiland kapot en daarvan zijn boeren niet gecharmeerd. Zonder welwillende boeren geen westernweekend. Gelukkig weet iedere zwartkruitschutter dat en wordt er te allen tijde alles aan gedaan om het kampeerveld net zo mooi en schoon achter te laten als voordat het weekend begon. En, zeg nu zelf, is een kampvuur niet supergezellig?

Inschrijfbureau

Praatje over een bijzonder populair wapen, de Rolling Block. Hildo heeft er eentje en deze man ook, en hij schiet er prima mee. Voor Hildo blijft het lastig om er fatsoenlijke groepjes mee te krijgen. Hij heeft het zoeken naar 'De oplossing' even in de kast gezet. Afgezien daarvan, voorladers vindt hij gewoon leuker!

Beste score ooit!

Deze 88 punten knalt Hildo er zo maar eventjes in. Lekker vlot doorschieten, dat gaat hem het beste af. En kijk eens aan, de beste score ooit na zes jaar sportschieten! De Indiaan die naast Hildo staat te knallen schiet zomaar 91...

Prijzen voor Hildo?

Nee, want hij is voor de prijsuitreiking vertrokken. Niet zo leuk voor de organiserende club wanneer schutters en masse vertrekken, maar de prijsuitreiking liet een beetje op zich wachten en de rit naar Groningen, met een snelheid van 85 km/h vanwege de trillende stuurinrichting van zijn Mercedes, is een lange. Nog even rustig thuis kunnen niksen is ook wel lekker na een westernweekend.

                           ___________________________________

Westerweekend Hoogeveen 2012

Om maar met de deur in huis te vallen: het weer was niet best. Wat regen, weinig zon en tamelijk koud. Dat is jammer, maar iets wat niemand in de hand heeft. Toch heeft Hildo over dit weekend een goed gevoel overgehouden en dat geldt, volgens hem, ook voor de andere schutters. Wat wilt u nog meer? Beter weer... ja, ja.

Bezoekersaantallen iets verminderd

Toch wat minder dan vorig jaar. Twee weken geleden, tijdens het westerweekend in Brummen, viel het Hildo ook al op dat er toch iets minder deelnemers waren. Zou dit een nieuwe trend zijn?

Crisis?

De oorzaak is een beetje koffiedik kijken. Mogelijk dat het aanhoudende doemdenken betreffende de eurocrisis de mensen wat voorzichtiger maakt? Wellicht is er nu toch minder geld? Voor Hildo geldt in ieder geval wèl dat hij dit jaar minder westernweekenden mee zal gaan maken, uit financiële overwegingen, want zijn nieuwe RC helikopter hobby hakt er toch een beetje in. Keuzes moeten worden gemaakt.

Kosten van een westerweekend

Voor Hildo zal het tegen de 200 euro liggen, zonder dat ie gekke dingen doet en zonder al te veel schietbeurten. Brandstofkosten gemiddeld 50 euro. Kamperen rond de 30 euro. Een schietbeurt is 7-8 euro per stuk, dus dat begint ook mee te tellen als u gedurende het weekend een paar keer wilt schieten. Biertje en koffie, dat is wel lekker, 1,25 tot 1,50 per stuk en af en toe wat eten is ook wel prettig. Hildo verdient 1400 euro netto per maand, inclusief reiskosten. Dat is ruim voldoende, maar tien weekenden van 200 euro zijn wèl iets dat richting anderhalf maandloon gaat. Hildo woont voor een prikkie en kan daarom best veel leuke dingen doen maar ergens houdt het uiteindelijk, zoals voor iedereen, op. Clubs die een weekend organiseren, moeten zich realiseren dat het er niet om gaat zo veel mogelijk winst te maken voor de club. Uiteindelijk is een westerweekend geen bedrijf waar het winstoogmerk voorop staat maar, en dat mag niet worden vergeten, een evenement georganiseerd door schutters voor schutters.

Scheepsgeschut (?) na een paar eeuwen!

Ooit gevonden door een hobbyduiker/verzamelaar die het ding op zolder legde. Na het overlijden van de duiker is dit kanon/geschut verkocht aan de huidige eigenaar. Meer historie is er niet van bekend behalve dat ie onder water gevonden is. Er zit een pan maar geen ontstekingsmechanisme (meer) op De pan is afsluitbaar met een wegdraaiend dekseltje, waarschijnlijk is het een lontslotonsteking geweest. Het is voorzien van kolf, met een ringetje eronder, en voorhout. De pen aan de onderzijde is om het ding ergens op te monteren. Na loop en zundgat te hebben schoongemaakt is het tijd voor een proefschot, letterlijk het eerste sinds eeuwen, en u ziet het hierboven gebeuren. Driehonderd grain zwartkruit met niets ervoor zodat er niet veel druk opgebouwd kan worden. De foto is een beetje scheef omdat Hildo net naar achteren aan het lopen was, een beetje afstand is gevoelsmatig beter. Gelukkig staat het kanon er zelf nog net op. Tot op dit moment is het onduidelijk wat voor stuk geschut dit precies geweest is. De keep zit er een stuk ijzer met een rond gat. Een korrel is ook aanwezig, precisie was dus van belang. Wellicht een harpoengeweer of misschien toch een soort van kleine puntgun? Als Hildo er meer over hoort, zal hij het u laten weten.

Interessante gesprekken

'Blah, blah'. Niet dat u denkt dat deze man in slaap gevallen is, welnee zeg, want al die verhalen zijn bere interessant. Een mens mag toch een keer met zijn ogen knipperen?

Feestavond

Aktijd weer gezellig in een zeer relaxte sfeer. De opkomst? Redelijk, toch verschillend zwartkruitschutters die het prima naar hun zin blijken te hebben bij tent of caravan.

De band: What's-Up

Net even vertrokken voor een pauze. Wat Hildo er van gehoord heeft best redelijk, maar het repertoire sluit toch iets minder aan op een westernweekend dan gehoopt. Over het algemeen lijken de cowboys niet onder de indruk. Hildo ook niet, maar dat zegt niets. Want hij is iemand die countrymuziek ook een beetje zo, zo vindt. Creedence kan hij inmiddels niet meer hóren vanwege de Brain Dead Radio bij hem op het werk. Als Hildo een bluegrassband zou suggereren, zou daar ook niet iedereen blij mee zijn ´Da´s niks´. Smaken verschillen hoor, en het blijft lastig om de gulden middenweg te vinden.

Erik met Lucy: 52 punten

Ook Erik doet voor de gein mee aan de miqueletwedstrijd met Lucy. Waar Erik twee weken geleden in Brummen met 85 punten nog de sterren van de hemel schoot, lukt het met Lucy vandaag helemaal niet en blijft hij heel ver beneden zijn normale score. Met zijn eigen Brown Bess had ie vandaag vast gewonnen maar een andere musket, rare van olijfolie druipende lapjes, alles onder de olie, inclusief het wapen en de handen. Geen 'zundgatafdicht-prikker' (om het zundgat af te sluiten tijdens het met kruit vullen van de loop zodat het niet door het zundgat naar buiten komt). 'Tjonge', meent Erik, 'Wat een gapend groot zundgat! Je hoeft de pan haast niet te primen, want het gewone kruit valt er zo al in'. 'Heb je een doekje voor m'n handen?'. Helaas. Erik lijkt in rap tempo een steeds sterkere voorkeur voor zijn eigen Brown Bess te ontwikkelen en wurgt zich door de schietserie heen.

Andere André met Lucy: 71 punten

Hildo staat naast Andere André tijdens zijn schietserie. Behalve dat dat wettelijk verplicht is, als eigenaar van het wapen, is het ook een uitgelezen moment om Andere André van zijn stuk te brengen. Tegen een schutter praten tijdens zijn schiet serie is 'not done', maar Hildo heeft daar nu maling aan. Deze man móet het onderspit delven! Hildo doet zijn best met allerlei op- en aanmerkingen, maar André blijkt een geconcentreerd type. Lucy werkt ook mee en weigert verscheidene keren, maar Andere André trekt niet met het wapen. 'Donders!', deze man heeft ècht zenuwen van RVS', denkt Hildo bij zichzelf, maar hij zegt natuurlijk wat anders... 'Zo... die was ook al mis geloof ik?' Psychologische oorlogsvoering heet dat. Al een belangrijk aspect van de oorlogsvoering in de tijd dat dit soort musketten operationeel waren en nu, met Hildo naast Andere André, is dat niet anders.

Hildo met Lucy: 70 punten

Hildo schiet na André toch nog een verrassend hoge 70 punten, iets wat hem in tijden niet gelukt is. Maar Andere André heeft er net ééntje meer! Genoeg om Hildo in het stof te doen bijten. Stof smaakt niet goed, maar niets wat het zo goed doet wegspoelen als samen achteraf een biertje aan de bar.

Acht miqueletschutters!

In totaal hebben acht schutters meegeschoten in de discipline miquelet (gladloops vuursteen musket, 50 meter staand op de 80cm x 80cm, dus extra grote, miquelet kaart), steevast aangeduid door de Vrijheid als 'vuursteen geweer'. Een vuursteen geweer is een wapen met getrokken loop, zoals een Kentucky longrifle, en valt in de discipline 'Pennsylvania'. Niet voor niets, want een schutter met een gladloops musket heeft geen schijn van kans tegen een wapen met een getrokken loop. In ieder geval, Fred Verkerk schiet de beste score van de dag met 74 punten. Hij is iets ouder, maar zeer ervaren en veegt vandaag met iedereen de vloer aan. Bijzonder aardige man overigens, dus het is hem vergeven. Andere André komt op de tweede plaats terecht en Hildo weet het toch nog, net als vorig jaar, tot de derde plaats te schoppen.

Prijsuitreiking

Onvolprezen spreekstalmeester Johan krijgt zelf óók een knuffel van Ria, de prijzendame van dit weekend.

                        ________________________________

Volgorde?

Naar Hildo vernomen heeft zijn er wat discussies geweest over de volgorde van de vlaggen. Zijns inziens is er met deze setting niets mis, en eigenlijk is het zelfs de enige juiste. Eerst Nederland, dan de schietvereniging en die Yanks? Die mogen, tenzij ze eerst een goeie Chevrolet leren bouwen, laatst.

Schutters

Ondanks dat er iets minder mensen zijn, loopt het op de geweerbaan mooi door. De scores die Hildo ziet worden soms met een gemak geschoten dat Hildo denkt 'Hoe krijgen ze het voor elkaar?'. Maar ook de mensen die wat grotere groepjes schieten, hebben er niet minder plezier om. De score is soms niet recht evenredig aan het plezier van het schieten, en dáár gaat het toch om!

Kippenpoten

Net aangeschaft door de voorzitter van de club, een oven op houtvuur. Er zit een grill bovenop en die blijft niet ongebruikt want: 'Gelijk uitproberen dat ding'. De kippenpootjes doen het uitstekend, maar geen pootje meer voor Hildo: Hij krijgt slaap en stommelt naar zijn tent. Mooi geweest voor vandaag.

Kampvuur

Hier vlakbij de schietbaan, maar er waren nog meer vuurpotten verspreid op het terrein. Biertje, cola of wat anders erbij. Kan uw dag dan een nòg betere afsluiting krijgen?

Hulpje baancommandant

Hildo is, al bijna traditioneel, gebombardeerd tot het hulpje van de baancommandant. Streng maar rechtvaardig! Alhoewel..., echt streng is Hildo eigenlijk niet. Hoeft ook niet, want alle schutters weten best wat ze wel èn niet moeten doen. Het blijft voor Hildo bij opletten, nieuwe kaarten ophangen, de inschrijfnummers op de kaarten plakken, de geschoten kaarten weer inleveren bij de puntentelling en natuurlijk regelmatig een paar evaluatiegesprekken betreffende de score.

Frisjes?

Na een dag op de schietbaan toch een beetje verkleumd. Niets wat de 70 euro kostende voormalige legerslaapzak niet kan oplossen. Een slaapzak isoleert door veel volume aan isolatiemateriaal en een hoop isolatie zit er echt wel in. Het grote voordeel is ook het nadeel. Niets voor een motorvakantie, bijvoorbeeld. Te volumineus!

Kruitloze Jan met Lucy: 57 punten

Jan is eigenaar van 'Brutus', de supermusket van kaliber 80+, en heeft een beetje problemen met Brutus' slot. Vonkt slecht, momenteel in reparatie, dus daarom maar even Lucy geleend en hij doet aldus automatisch mee aan de 'Lucy Wedstrijd', Hildo's Brown Bess. Ook Jan weet ze niet allemáál in het midden te krijgen. Maar in de klasse voorlaadgeweer schiet hij iedereen, inclusief de toppers, van de kaart met 89 punten.

Stalen André met Lucy: 63 punten

Voor de eerste keer een serie met vuursteen schieten en dan 63 punten bij elkaar perforeren lijkt niet veel, maar Hildo weet wel beter. Dit is zeker niet slecht voor de eerste keer met een Brown Bess, een wapen dat een schutter zeker moet leren kennen, en Lucy al helemaal. André laat zien dat ie een schutter is met stalen zenuwen. Trekken met het wapen is vrijwel afwezig.

Palingen in een emmer met snot

Alle schutters die vandaag met Lucy schieten, doen dat volgens Hildo's nieuwe schietprocedure: Kruit, prop, bal erop met als patch een regulier schoonmaakdoekje verzadigd met olijfolie. Op het moment dat André aan de beurt is, zijn de patches op. Maar Hildo heeft nog wel wat droge doekjes en vult vlot een patatbakje met wat olie van de frituur op het terrein. Dopen moet André zelf. Hij komt onder de olie te zitten, tot boven op zijn hoed toe. De musket voelt volgens André aan als palingen in een emmer met snot. Passende beeldspraak, want Lucy is wel degelijk een glibbertje met al die frituurolie.

Dubbele lading kruit

Iedereen schiet met 90 grain Wano FFG vuurwerkkruit. André raakt tijdens zijn schietbeurt blijkbaar even afgeleid, want één van de schoten valt wel héél erg op. Een flinke lichtflits en dito kanonachtige klap, de ruiten in het hokje van de puntentellers rammelen er van. André doet gedwongen een stap achteruit om overeind te blijven. Oeps! Niks aan het handje, want bij een fatsoenlijke musket is een dubbele lading zwartkruit niet iets waar het wapen van uitelkaar springt, dat is met nitrowapens wel even anders!. Een blauwe schouder behoort wèl tot de mogelijkheid, want de dik 500 grain kogel wordt wèl een stuk vlotter op gang gebracht, maar André is een taaie en schiet gewoon door.

Haast een restaurant

Hildo wist het niet maar, naar het schijnt, is de bereiding van voedsel aan strenge regels onderhevig. Bij de Vrijheid worden vanzelfsprekend alle regels netjes nageleefd. Niet zo moeilijk, want er zijn cowboys aanwezig die ook professioneel met voedsel van doen hebben. 'Gelukkig maar dat dat bij mij thuis niet zo is', denkt Hildo, die met name op zijn neus en ogen vertrouwt. Wellicht is het beter dat Hildo zich nooit met de keuken van de Vrijheid bemoeit, denkt u? Wellicht heeft u gelijk, ja, vast wel.

Inpakken & wegwezen

De verhouding tenten/caravans is ruwweg 50/50. Gemak dient de mens, ook tijdens een westernweekend. Natuurlijk is een witte tent mooier, maar het is stukken minder gemakkelijk. Het is bewonderenswaardig hoeveel toestanden sommigen meenemen ter verhoging van de kampeervreugde. Vroeger was er de huifkar, nu is er de pick-up, aanhanger of soms zelfs beide.

Prijsuitreikingen moeten in ieder geval niet al te laat georganiseerd worden want de mensen willen, als het schieten voorbij is, toch graag naar huis. Ook ditmaal blijken verscheidene prijswinnaars tijdens de prijsuitreiking al vertrokken  En dat is jammer.

Derde prijs miquelet!

Met de derde prijs is Hildo, gezien de concurrentie, bijzonder in zijn nopjes. Goed voor een hoefijzer met vuursteen èn een Winchester in miniatuurformaat als aansteker. Prima om zijn rokertje of fornuis op een stijlvolle manier van een vlammetje te voorzien..

                        ________________________________

Entree naar de grote zaal

Hildo had wel meer foto's willen maken, maar u kunt zich voorstellen dat de privacy toch wel op prijs wordt gesteld. Dat is onder verzamelaars een groot goed, alleen al om het vermogen aan antieke spullen die ze soms thuis hebben liggen. Op onaangekondigd bezoek zitten deze mensen niet te wachten.

Toegang

Dit is een besloten beurs, het is niet de bedoeling dat iedere willekeurige voorbijganger even naar binnen kan lopen. De toegang is beperkt tot leden van de VNW, en daarop wordt gecontroleerd. Niet-leden zijn van harte welkom om de beurs een keer te bezoeken, als introducé van een lid.

                        ________________________________

De nieuwe locatie!

Geen western wedstrijd maar tóch de moeite waard om genoemd te worden. Vier keer per jaar wordt deze wapenbeurs met een gevarieerd aanbod van antieke zwartkruitwapens georganiseerd door de VNW (Vereniging Nederlandse Wapenverzamelaars). Na het faillissement van de vorige locatie, Edda Huzid in Voorthuizen, is een nieuw onderkomen gevonden in 'De Werelt', een hotel/congrescentrum in Lunteren. Lunteren ligt net als Voorthuizen mooi centraal in Nederland. De nieuwe locatie is een goede reden om de VNW-beurs weer eens te bezoeken.

Navigatie

Hildo knort op de motor van Groningen naar Lunteren. Het kan haast niet mis, maar hij weet het toch weer voor elkaar te krijgen om fout te rijden en eindigt in Amersfoort. Vlot weer terugrijden is het devies, want de standhouders staan er om bekend dat ze de spullen relatief vroeg weer inpakken. Aankomen om twaalf uur 's middags is echt te laat.

Kleiner maar beter verlicht

In vergelijking met de zalen van Edda Huzid is de beschikbare ruimte kleiner, maar met name de verlichting is er beter. Altijd prettig wanneer u de wapens goed wilt bekijken. Een slechte verlichting, om even een zijsprongetje te maken, is, wat Hildo betreft, regelmatig een bron van ergernis bij museumbezoek. Hij snapt wel dat een museum de tentoonstelling een bepaald sfeertje mee wil geven, tl-verlichting is ook zo wat, maar op het moment dat het licht dusdanig gedimd wordt dat u de helft van het tentoongestelde stuk niet meer kunt onderscheiden, dan schiet de sfeerverlichting zijn doel voorbij.

Sociaal gebeuren

Naast het bekijken van het zeer gevariëerde aanbod in antieke stukken, mag ook het sociale gebeuren niet uitgevlakt worden. Collega schutters en/of verzamelaars komen elkaar op deze manier regelmatig tegen om over nieuwe aanwinsten, historische aspecten en restauraties te spreken èn natuurlijk nieuwe contacten te leggen en oude te onderhouden. Ook Hildo heeft het er prima naar zijn zin gehad!

                        ________________________________

Het tweede Superweekend!

Al weer het tweede Weasel Creek westernweekend, georganiseerd door De Veluwse Schutters. Omdat het vorig jaar zo'n superweekend was kan het nu alleen maar tegenvallen, zou u kunnen denken. Niets is minder waar, ondanks dat het weer niet op alle momenten meewerkt. Op donderdag veel regen. Hildo komt op vrijdag aan, bewolkt maar droog. Zaterdag bewolkt, maar een iets hogere temperatuur en zondag de topper met, in de zon, lekker warm weer. Het weekend is dus goed te doen wat het weer betreft en het evenement zelf maakt alle eventuele ongemakken ruimschoots goed. Een sluitende organisatie, allemaal aardige mensen en het sfeertje is opperbest.

Hondsdolle Fries

Hildo staat in alle rust een patatje naar binnen te werken. Opeens grijpt hem iets bij zijn kuit met het gegrom van een dolle hond. Donders! Hildo, draait zich vlot om om  zich te verdedigen tegen het beest. Zit daar Doeke grommend op zijn hurken in Hildo's been te knijpen. Sodeknetters zeg, da's schrikken!

Zoals u weet, liggen Friezen en Groningers elkaar niet, althans, zo wordt soms gezegd. Maar met deze Fries, met een veelvoud aan af en toe bizarre humor die vast niet bij iedereen even goed aankomt, kan Hildo prima overweg. Dit jaar zeker nog een keertje schieten bij Noconi in Leeuwarden. De mensen zijn er aardig, net zoals eigenlijk overal in de schietsport, en de baan zelf is ver bovengemiddeld.

Bakker Deeuwis

Wederom authentiek houtoven gebakken brood van Deeuwis, en de baksels zijn populair hoor. Deeuwis krijgt de houtoven steeds beter onder de knie.

Andere André en Oksana

Het leven gaat door, ook als zwartkruitschutter. Hier ziet u Andere André met zijn aanstaande. Zijn schietresultaten hebben onder het aangename gezelschap niet te lijden en dat is jammer. Voorlopig heeft Hildo nog maar één keer van hem kunnen winnen, maar ooit komt de dag... dat het voor de tweede keer gebeurt!

Met de Walker

Hildo pleegt de BFR nog wel eens mee te nemen naar een westernweekend. Wel grote dreunen, maar de score is over het algemeen iets minder. Dus ditmaal met de Walker, om de sterren van de hemel te schieten. Hij doet zijn uiterste best, maar hij blijft op 76 punten hangen, iets onder zijn maximale kunnen en op het deelnemersveld van 22 schutters eindigt hij op de elfde plaats, precies gemiddeld. Wat vaker met de Walker schieten en hij komt gegarandeerd (iets) boven het gemiddelde uit, want... oefenen helpt!

Gerrit met de Walker

Met een Walker schieten, dat lijkt Gerrit wel wat. Komt goed uit, want Hildo heeft de zijne bij zich. Grote revolvers hebben vaak een bijzonder effect op mannen, het doet de oogjes glimmen. En of het leuk is? Echt wel!

Luchtfotografie met vliegers

Gerrits passie is luchtfotografie. Een grote deltavlieger en een camera, wie heeft er dan nog een vliegtuig nodig? Wellicht volgend jaar een luchtfoto van Weasel Creek, maar alleen als er een beetje wind staat uiteraard.

Jan Junior

Een schot van Jan Junior vol in beeld. Een gewone foto, net op het goede moment. Beetje onderbelicht en wazig, u kunt niet alles hebben. De prestaties hebben er vast niet onder te lijden gehad. Jan schiet voor de Nederlandse selectie en weet waar hij mee bezig is. Deze kogel zit vast weer in de tien, of er erg dichtbij.

Catweasel?

Sommige dingen die u ziet roepen meer vragen op dan dat ze beantwoorden. Gelukkig hoeft Hildo niet alles te weten, leuker om uw eigen verklaring te bedenken.

Dubbelloops

Een hagelgeweer staat nog steeds op het verlanglijstje. Geen verlofplichtig modern exemplaar maar een antieke, een voorlader uiteraard. Een mooie heeft uitstraling, iets van de Jaguar en het Engelse landhuis met oprijlaan. Dat gevoel kan Hildo wel een beetje gebruiken bij hem thuis. En natuurlijk nog een keertje kleiduiven schieten.

Huifkar

Het is bij tijd en wijle haast ongelofelijk wat mensen zoal meeslepen naar een westernweekend. Neem nu deze huifkar, compleet met toebehoren. Hoe dat gaat over de snelweg?

Tophat sigaretten

Al hangend aan de bar zegt Lammert tegen Hildo in zijn onmiskenbaar Drentse accent: 'Kiek 'ns wat ik heb, sigarett'n uut 1800 zoveul'. 'Vast een geintje', denkt Hildo, Lammert kennende. Dat soort sigaretten heeft niemand en àls iemand ze zou hebben, dan rookt ie ze vast niet op. Lammert is bijzonder, bekend is het volgende verhaal over hem. Lammert zei op een dag: 'Kijk, ik heb een Maglite gekocht. Supergoeie zaklampen hoor, waterdicht, schokbestendig en zo, kijk maar...' en gooide vervolgens zijn nieuwe Maglite van een vijf meter hoge steiger naar beneden. Dat de Maglite stuk was, verbaasde hem hogelijk: 'Rommel, dat spul'. Maar, even terug naar de sigaretten, de Tophat's zien er wel oud uit, kartonnen doosje met ouderwetse opdruk, soort van vetpapier inleg en de sigaretten zijn vierkant. Het lijkt er zowaar op dat Lammert serieus is.

Hij staat er op dat Hildo er eentje opsteekt. Roken kan best heel sociaal zijn.

Puf. 'Hmmm, scherp smaakje en droge tabak'. Puf. 'Bijzonder hoor, zo'n vierkante sigaret. Echt zo oud?' Puf. 'Tjonge, zoiets rook je niet alle dagen'. Puf. 'Biertje?' 'Okay'. Puf. Voor Hildo het weet, krijgt hij de vijf overgebleven sigaretten in handen gedrukt. 'Hier, voor jou'. Hildo's 'dat geef je toch niet zomaar weg zeg', maakt geen indruk.

Tophat historie

Het is een beetje onduidelijk, maar wat Hildo heeft kunnen vinden is dat deze sigaretten zijn gemaakt in België, nèt na de Tweede Wereldoorlog, voor gebruik in de tentenkampen waar de Amerikanen in duizendtallen verbleven voordat zij weer scheep zouden gaan naar Amerika. Een soort van tentstadjes dus. Eén ervan was Camp Tophat, genaamd naar dit Belgische sigarettenmerk, nabij Antwerpen. Het kamp was voorzien van alle luxe om het oponthoud van de Amerikaanse soldaten zo plezierig mogelijk te maken. Het herbergde vijf bioscopen, uitstekend eten, een ijsbar, een kapper met 20 zitplaatsen, etc. Ongetwijfeld werd er lustig in de Tophat sigaretten gehandeld. Zelfs nu nog zijn, klaarblijkelijk originele, Tophat sigaretten nog steeds te koop voor relatief weinig geld. Vijf tot tien euro voor een ongeopend pakje van 10 sigaretten uit 1945/1946.

Toch bijzonder om bijna 60 jaar oude sigaretten te roken.

                            _____________________________

Dragoon parts

Steven is een trapper die steevast in Weasel Creek te vinden is, op het trapperveld uiteraard, en heeft het er prima naar zijn zin. Hij is verzamelaar en handelt een beetje, zoals dat een trapper betaamt. Hier geeft hij Hildo iets: een complete Dragoon revolver minus alle verlofplichtige onderdelen zoals kast, trommel en loop. Er blijft nog een hoop over en gedeeltelijk past het in Jerommeke en vast ook in Hildo's Walker. 'Wat wil je er voor hebben dan?' 'Niks', zegt Steven, 'Ik heb het ook gewoon gekregen'. Dit is niet de goede manier om rijk te worden, maar Steven houdt voet bij stuk. Hildo heeft het idee dat Steven ook niet echt bezig is om een fortuin te vergaren.'Ach', denkt Hildo, 'Geluk zit niet in geld'. Afgezaagd, maar waar, weet hij zelf. Hildo is in ieder geval bijzonder in zijn nopjes. 'Laat nu die Dragoon maar stuk gaan hoor!', grijnst hij.

Allen & Wheelock sniper rifle van Steven

Allen & Wheelock was een Amerikaanse fabrikant die met name bekendheid verworven heeft vanwege de productie van niet al te dure pepperbox revolvers. Maar dit toch even wat anders! Het is ècht een vreselijk mooi en slank percussie geweer met een dikke loop. En in het echt nog mooier dan op de foto's. De productiedatum zou ergens tussen 1856 en 1860 moeten liggen, dus het wapen is inmiddels meer dan 160 jaar oud en... gemaakt voor precisie. De schroefkeep is bijzonder, heeft Hildo nog nooit eerder gezien. Volgende keer beter opletten en de details gelijk opschrijven want Steven heeft nog meer verteld, maar Hildo's geheugen is een zeef. Hij schaamt zich diep. Halverwege de loop zit ook nog een normale keep en vlak voor de ringkorrel op de voorkant ziet u de 'false muzzle' zitten. Een los opzetstuk, in feite een stuk loop dat er van afgezaagd is nadat de trekken in de loop getrokken zijn, zodat de trekken en velden precies overeenkomen als het geplaatst wordt. De false muzzle zorgt ervoor dat de platte loopmonding niet beschadigd raakt tijdens het laden: uitermate belangrijk voor het behoud van de precisie. Het wordt met paspinnen op de loopmonding gezet alvorens de kogel te laden. De knop die u ziet zitten zorgt ervoor dat de schutter niet vergeten kan de false muzzle te verwijderen alvorens het schot te lossen, de knop zit namelijk precies voor het vizier en is dus duidelijk te zien. Dit geweer is in een verschrikkelijk mooie conditie, zie de kolf met de perfecte quadrilering. Het geweer staat ergens in een boek beschreven, maar Hildo kan, in ieder geval on-line, niets vinden. Hij zal het de volgende dat hij Steven ziet nog eens vragen.

Guns anyone?

Op het trapperveld te zien, deze collectie antieke wapens voor de verzamelaar/schutter.

Parker Hale cleaning set?

Dingen in doosjes zijn altijd extra mooi. 'A Parker Hale quality product' staat er op het flesje met 'cleaner - rust preventer, nitro powder solvent'. Het witte doosje rechts  heeft als opschrift 'Shotgun cleaning patches'. Het ziet er uit als een antieke schoonmaakset voor een jachtgeweer en dat zal het ook vast zijn.

Rebellenvlag?

Jan en alleman heeft een vlag bij de tent. Hildo nu ook, en bij de vlag is het prima tandenpoetsen. Vlaggen zijn leuk, geven kleur aan het leven en deze, gemaakt van goedkoop lichtgewicht polyester doek, doet het al bij een klein zuchtje wind. Niemand tijdens het weekend die weet wat voor vlag dit is Wat denkt u? Eén of andere rebellenvlag? Welnee, de Groningse vlag natuurlijk!

Nuggets

Hildo heeft het niet helemaal meegekregen, er ontgaat hem wel meer, maar hij zag deze zilveren nuggets wel liggen. Naar het schijnt is er ook wat voor kinderen georganiseerd. Nuggets zoeken hoort er vast bij.

Knor

Een wild varkentje, wild zwijntje eigenlijk, is door schutters zelf geschoten en vakkundig klaargemaakt en het wordt gratis uitgedeeld aan voorbijgangers. Vreselijk lekker, misschien wel het lekkerste stukje vlees dat Hildo ooit gegeten heeft. Dus Hildo is, net als u, benieuwd wat er precies aan kruiden in zit want de kok weet duidelijk waar hij mee bezig is. Het antwoord is verassend: 'Niets!'. Geen kruiden, geen zout, helemaal nada. Het beest heeft van zichzelf deze smaak, on-ge-lo-fe-lijk. Tjonge, dat is wèl even wat anders dan het sneue stuk met water geïnjecteerd vlees uit de supermarkt!

Handelaren

Overal te vinden op het terrein. Of ze onder druk van de economische crisis minder verkopen? Gezellig staat het in ieder geval wel.

Weasel Creek Parking

Dat het weekend populair is, ziet u hier. Het is maar een gedeelte van de voertuigen. Zowel de camping, de parkeerplaats als de schietbanen zitten aan de max. De organisatoren houden de maximale deelname binnen de perken, wat een goede beslissing is en de enige om geen afbreuk te doen aan het succes.

Prijsuitreiking

Altijd weer een feest, voor de winnaars. Hildo zat er ditmaal niet bij, maar dat betekent niet dat hij zit te sippen hoor. IJs, weder en gezondheid dienende: volgend jaar nieuwe kansen!

                                ________________________________

Quigley Shoot-Off: Het 600 meter long range zwartkruit evenement

Als gedurende enige tijd wordt er elk jaar in Denemarken een long range schietwedstrijd georganiseerd. De langere banen in Europa zijn schaars, maar in Denemarken ligt er eentje van 600 meter bij Ulfborg, en dat betekent voor Hildo een rit van 700 kilometer. Omdat hij nog nooit verder geschoten heeft dan 100 meter is 600 een flinke afstand, ondanks dat een bekende Nederlandse Olympisch zwartkruit wedstrijdschutter Hildo vertelde, quote: 'Die 600 meter stelt geen flikker voor'. Of dat waar is, zal Hildo gaan zien.

Organisatie

Die ligt niet, zoals Hildo in eerste instantie dacht, in Deense maar in Duitse handen. Er zijn in totaal iets van 42 wedstrijdschutters die meedoen en daarvan zijn maar een aantal Nederlanders. Denen doen helemaal niet mee, het enige wat de Denen doen is hun banen verhuren aan de Duitse organisator.

Schietprogramma

Op woensdag 25 juli komen de deelnemers aan en zetten hun tenten op bij het clubhuis van de schietvereniging in Struer die over een 200 meter baan beschikt. Op donderdag 26 juli wordt er ingeschoten op die 200 meter baan. Op vrijdag 27 juli wordt de 400 meter geschoten op een 600 meter openluchtbaan 35 kilometer verderop in een bos bij Ulfborg. Iedere deelnemer krijgt een emmer uitgereikt, het doel van deze dag. De deelnemers die de emmer treffen, komen op zaterdag 28 juli weer naar de baan en gaan op de 600 meter schieten. Op zondag 29 juli volgt dan de terugtocht naar huis.

Uitverkoren

Dat Hildo mee mag doen is al heel bijzonder, met dank aan de inzet van Stalen André. Het evenement zit tamelijk vol met tweeenveertig schutters. Een plaatsje bemachtigen is lastig en Hildo zit te stuiteren als hij hoort dat ie mee mag schieten. Super!

Het gieten

Voor de lange afstand moet alles kloppen: kruit, lading, vet en uiteraard de kogel zelf. Als een kogel niet perfect is kan ie ook niet perfect vliegen, dus Hildo giet de mooiste kogels van zijn leven. Als er eentje niet helemaal 100 punten is, gaat ie retour loodoven. Er gaan derhalve meer de loodoven in dan er uiteindelijk overblijven. Perfectie, niets minder. Bij deze Hensel 453-500 komen de driving bands er soms niet helemaal goed uit aan één kant van de kogel, hier aan de linkerzijde op de foto. Ze zijn niet goed gevuld en iets rond. Een, vooralsnog, mysterieus fenomeen. Deze is niet geschikt voor de lange afstand.

Geweersteun

In Denemarken wordt zittend geschoten met het geweer op een tweepoot. Hildo koopt een dikke M12 bout met een vleugelmoer. In combinatie met twee balkjes en wat schoonmaaklapjes, die op het hout gelijmd worden, heeft hij een stevige in hoogte verstelbare steun. Even proefzitten met het geweer en de hoogte lijkt uitstekend in combinatie met het lage camping klapstoeltje dat hij er voor mee gaat nemen.

Struer Skyttekreds 1863

Het vastgenagelde bordje van de schietvereniging op het pand. Ze knallen daar in Struer al wat langer, blijkt. Overigens, weetje, schieten is in Denemarken stukken populairder dan in Nederland.

Camping

Op het terrein bij het gebouw van de schietvereniging is wat gras. Net voldoende om de tenten te kunnen neerzetten.

Maksutov-Cassegrain

Hildo's sterrenkijker, stammend uit een voorlopig gestrande andere hobby. Met een vergroting van 63x en een lens van 130 mm moet er wat te zien zijn. De montering is een joekel in verhouding tot gewone statieven. Een heel gesleep, maar de stabiliteit van de kijker is niet te overtreffen. Op zich is het beeld prima, maar er blijkt een onderdeel te missen na de laatste keer uitlenen, en het beeld is nu spiegelbeeld. Dat is lastig oriënteren en maakt het ding niet echt bruikbaar. Dingen uitlenen is iets waar u mee moet uitkijken, maar Hildo leert het nooit.

200 meter baan Struer

Hier wordt de eerste dag ingeschoten. De wapens moeten eerst een beetje in de buurt komen van het doel. Daarna is het een kwestie van de diopters bijdraaien voor de langere afstanden. 'Die tweehonderd meter is al een behoorlijke afstand', meent Hildo.

Vizier insert

Alvorens zich naar de 200 meter te begeven, moet er nog iets gebeuren. Hildo heeft twee inserts voor het tunnelvizier van Eleanor en die van de 50 meter wordt nog even verwisseld voor die van de 100 meter, waarvan het ronde gaatje een kleinere diameter heeft.

Afstellen diopter en tunnelvizier

Zo maar wat draaien, is niet de bedoeling. Alles dient precies genoteerd te worden en voor het afstellen gebruikt Hildo een digitale schuifmaat. Ook kruitlading, type kogel en afstand worden opgeschreven. Als u eenmaal weet wat werkt op een bepaalde afstand, dan is het een volgende keer gemakkelijker instellen.

Cataract vs long range

Een paar jaar terug alweer is Hildo geopereerd aan zijn rechteroog vanwege staar (cataract), dat is een vertroebeling van de lens binnen in het oog. Ongewoon vroeg, want ouderdomsstaar treedt meestal op latere, 70+, leeftijd op. Cataract geeft een gele verkleuring van het zicht met daarbij steeds waziger en iets donkerder beeld, iets wat niet meer door een sterkere bril op te lossen is. Als u door matglas heen kijkt kunt u wel een sterkere bril opzetten, maar dat is zinloos. Voor de operatie had Hildo nog 20% licht aan het rechteroog. Dat is na het verwisselen van zijn eigen lens voor een plastic lens weer 60%.... en wat zag wit er ineens blauw uit! Zijn rechteroog was altijd al belabberd, een 'lui oog' was de diagnose van de opticien vroeger, daarom schiet hij altijd met het geweer aan de linker schouder, ondanks dat hij rechts is.

Het goede linkeroog

Zijn steun en toeverlaat. Helaas: een paar jaar geleden bleek zijn goede linkeroog ook al aangetast door staar, maar lang niet zo ernstig als het rechter en een operatie was nog niet nodig. Met (destijds) nog 80% restlicht was het nog steeds goed te doen. Het is inmiddels erger geworden, hoeveel weet Hildo niet. In het donker rijden betekent goed opletten en het voertuig mag rustig voorzien zijn van een bovengemiddelde verlichting. Een stoeprand raken in het donker, de weg is grijs en de stoeprand ook, is geen probleem voor hem. Wat betreft de schietsport: het kijken door een diopter gaat op de 50 meter nog prima, maar .75 gaten zien van zijn Brown Bess op 50 meter lukt van geen kant. Het grote zwarte gedeelte in een schietkaart ziet hij als een wazige ovale vlek. Na de operatie aan zijn rechteroog (door een vrouw!) kijkt hij nu een beetje scheef met het geopereerde oog, wat lastig is als hij beide ogen open heeft. Gelukkig kunnen de hersenen het uiteindelijk leren de twee beelden samen te voegen tot één beeld. Maar Hildo is huiverig voor een operatie aan zijn linkeroog en stelt het zo lang mogelijk uit: het is het enige oog met nog enig potentieel.

De 200 meter depressie op de eerste dag

Het best goed kunnen zien door het diopter op 50 meter blijkt geen garantie dat het op 200 meter ook goed gaat. Tijdens het  inschieten op 200 meter blijkt dat Hildo weinig van het doel ziet in het diopter. Het is wazig, geen contrast en het loopt in elkaar over. U moet zich voorstellen dat u de neiging krijgt om die vetvlek van uw bril te poetsen, maar u weet dat die er niet op zit. En dit is nog maar de 200 meter, geen 400, en al helemaal geen 600 meter. Een giga teleurstelling... en dan heeft hij het niet over alle minutieuze voorbereidingen en de 1400 km rijden. Hij had beter thuis kunnen blijven... Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt.

Nog verder met de 400 meter?

Het hele gebeuren heeft weinig zin meer op de langere afstanden. Hildo is vlot met het besluit om met het Quigley evenement te stopppen. Dan is er Michael, een super aardige Duitser die veel vaker op westernweekenden te vinden is. Hij vindt het erg jammer dat Hildo nu al opgeeft. 'Je bent er nu en kunt het toch in ieder geval proberen?'. Hildo laat zich uiteindelijk ompraten, niet geschoten is altijd mis. Maar eerst is het tijd voor de tent, want Eleanor moet schoongemaakt worden.

Fris en fruitig

Een in het stadje Struer zelf samen te stellen salade gehaald. Paar euro verder en het buikje zit propvol.

400 meter instructie

De organisatie is strak. Hier krijgen de deelnemers nog even instructie over wat er vrijdag, de dag van de 400 meter, te verwachten is. Het is de bedoeling de emmer te raken en u kunt zolang doorschieten als u wilt... totdat de emmer geraakt is. Dan dient u het veld te ruimen en plaats te maken voor de volgende schutter.

Alleen schutters die de emmer op de 400 meter weten te raken, kunnen de dag daarop verder schieten op de 600 meter.

Vrijdag 27 juli 2012. Vlak voor vertrek naar de 400 meter baan in Ulfborg

Hildo, Bob en Stalen André. André heeft geregeld dat Hildo mee mocht doen aan de 'Quigley Shootoff'. Ready for take-off naar de 400 meter baan.

Eerste schutter op de baan in Ulfborg

Dit is de baan op de 400 meter markering, en het is een flinke afstand! Het 600 meter schietpunt ligt gewoon 200 meter verder van de kogelvanger af. De baan is een iets verzonken gedeelte in het bos met aan het eind de kogelvanger van zand met daarvoor de schietkaarten. Hildo is bij de eerste serie schutters en stalt zijn spulletjes alvast uit. Hij mag de geweersteun van Stalen André gebruiken. Die is wat handiger omdat daar ijzeren pinnen aan de poten zitten. Het wordt in de grond geprikt en blijft dan staan. Stukken gemakkelijker met het laden, want Hildo moet natuurlijk telkens opstaan met zijn voorlader en zijn eigen steun moet iedere keer weer overeind gezet worden.

Helemaal links

Omdat Hildo, vanwege zijn voorlader, telkens moet gaan staan krijgt hij de schietplek helemaal links van de in totaal 8 schietpunten. Dit om te voorkomen dat hij het zicht belemmert van de spotters, de niet schietende schutters die met behulp van telescopen proberen aanwijzingen te geven aan de actieve schutters. Er wordt continu doorgeschoten. Met luide stem wordt de schutter afgeroepen die zijn schot dient te doen. 'Baan 1!', 'baan 2!', 'baan 3', etc. Niet in het wilde weg, want dan weten de spotters niet van wie de kogel is die in het zand inslaat. Nadat de schutter geschoten heeft, is het zaak het wapen omiddellijk opnieuw te laden zodat hij klaar is als zijn baan weer aan de beurt is. Hildo slaat na een schietbeurt bij de volgende ronde telkens een beurt over omdat het laden van een voorlader nu eenmaal iets langzamer gaat.

Spotters

Baankijkers, van goede kwaliteit als het even kan, zijn onontbeerlijk voor het verloop van dit soort lange afstand schieten. Als een schutter vuurt ziet hij zelf helemaal niets van waar zijn kogel terecht komt. De spotters turen door de telescopen en degene die de kogel ziet inslaan roept hoeveel naar links, rechts, boven of onder, bij benadering uiteraard, de afwijking was. Zodoende kan de schutter bij het volgende schot anders richten of zijn richtmiddelen beter afstellen. Spotters die niets hebben gezien zeggen niets, het heeft immers weinig zin om te melden dat u niets gezien heeft.

Schieten op de 400 meter

Die vierhonder meter is ver, maar op zich goed te doen. De kogel vliegt vanzelf die kant uit, u hoeft alleen de trekker maar over te halen. Alweer is het Hildo bij de eerste keer door het diopter kijken duidelijk dat hij het doel slecht ziet. Als er maar iets van het doel te zien is, is het al goed. Maar het is zoeken en zoeken naar het zwarte gedeelte van de kaart. Op een gegeven moment denkt hij het gevonden te hebben, maar dan merkt hij opeens dat hij te ver naar links in het zand (!) zit te richten.

Schaduw

De beste plaats is niet in de zon want het is warm. 'Vast dik 30 graden in de schaduw', puft Hildo. Het weer heeft niemand in de hand en regen is erger, zeker met een voorlader.

Vrijdagavond 27 juli 2012. Duelinstructie

Nog even 's avonds meedoen met het duel, en wederom instructie. Ditmaal over hoe de dueldiscipline verschoten wordt. Deze Duitse manier is: inleg 5 euro en er wordt drie keer per deelnemer, per 5 euro inleg, geschoten. De winnaar krijgt het geld. De handen mogen niet aan de grips van de revolver. Hildo heeft nog nooit met de handen van de grips geschoten, dit is nieuw voor hem. De hand alvast goed aan het wapen hebben vindt hij belangrijk, dan heeft hij in ieder geval de revolver goed in z´n hand. Ditmaal is hij extra voorzichtig en de elektronische tijdmeting laat zien dat het maar liefst anderhalve seconde duurt voor het schot afgaat. En die 5 eurie, foetsie natuurlijk. Hmmm...

De laatste keer

Dit is de eerste en laatste keer dat Hildo met een dergelijk duel set-up meedoet. Sommige mensen zijn snel, anderen niet, en dat is van tevoren in principe al bekend. Hildo wint nooit, dus geld direct weggooien kan ook. Verliezen is geen punt, maar op deze manier is het niet leuk. De anderen lijken er geen problemen mee te hebben.

Nooit weer lange afstand?

'Natuurlijk wel', zegt Hildo. In Denemarken was het niet allemaal rozegeur en maneschijn, maar die paar schoten die hij gedaan heeft waren een goede leerschool. Lange afstand schieten is zeker anders dan 50 meter en dan gaat het met name om de invloed die een eventuele visuele beperking kan hebben. Eerst is het zaak om Eleanor, hopelijk, beter deugdelijk te maken voor zijn ogen. Een groter gat boren in zijn eigen diopter is een mogelijkheid.

Andere diopterschotel van Merit?

Een andere schotel op zijn diopter is ook een optie. Hildo surft en ziet op het wereldwijde web speciale diafragma uitvoeringen van een Amerikaanse firma genaamd Merit, waarbij de opening aan uw ogen en weersomstandigheden aan te passen is. Te weinig licht, diafragma verder opendraaien. In theorie lijkt dit een perfecte oplossing. Het schroefdraad moet natuurlijk wel passen. Ook voor op de loop zou eigenlijk iets anders moeten komen, iets met verwisselbare inzetstukken zodat er meer rondom het doel te zien is, om het vinden van het doel te vergemakkelijken. Als Hildo zijn richtmiddelen verbeterd heeft, wordt het tijd voor een nieuwe poging. Een keer met Eleanor naar de schietbaan in Bisley, Engeland, lijkt hem wel wat, al is het alleen maar om te zien hoe het er op die legendarische baan aan toegaat.

                 _____________________________________________

Voorbereiding

Hildo giet 453-500 Hensel kogels, teruggesized naar 452 voor de beste passing. Dan nog een serie 458-535 Lyman Postell kogels, ook teruggesized naar 452. Alle worden gegoten in een puur lood versie en in een lood met 4% tin legering..

Special order Hensel 452-540 gietblok

Op maat gemaakt, kosten nog moeite worden gespaard voor het beste resultaat. Dit blok heeft Hildo speciaal besteld voor het evenement in Denemarken, maar het komt net te laat binnen om nog kogels mee te gieten. Da's jammer.

Wolvet

Om niets aan het toeval over te laten, maakt Hildo zijn kogelvet precies zoals anders, een mengsel 50/50 bijenwas/frituurvet. Als extra komt er een forse lik wolvet bij in. Wolvet, een andere naam voor lanoline, is het vet uit schapenvacht. Na verluidt heeft het goede eigenschappen als ingrediënt in kogelvet en dat kan Hildo nu goed gebruiken. Het is relatief hard, maar stukken zachter dan bijenwas en heeft goede hittebestendige eigenschappen. Hildo heeft voor 26 euro online een kilo besteld bij De Hekserij en kan nu jaren vooruit. Als vet voor uw huid is het ook prima inzetbaar omdat het veel lijkt op menselijk huidvet. Het wordt in feite veel gebruikt als basisproduct voor crèmes. Maar bij Hildo gaat er een flinke lik in zijn kogelvet. Nadat het kogelvet klaar is, voelt het letterlijk wat 'vetter' aan dan zonder wolvet.

Kogelbakje

Alle kogels worden uiteindelijk meegenomen in speciaal daarvoor aangeschafte diepvriesbakjes. Laag kogels, dan een paar lagen keukenpapier, dan weer kogels, etc. Ze mogen niet met elkaar in contact komen, want beschadigingen aan het zachte lood zijn niet acceptabel. De bakjes met kogels worden ook tijdens het transport met de nodige voorzichtigheid behandeld.

Pand van de schietvereniging Struer

Het lijkt kleiner dan het is, het loopt nog een stuk verder door naar links. Direct achter het gebouw ligt een 50 meter baan. Als het regent staat u droog, want de schietpunten liggen in het gebouw zelf. Links naast het gebouw ligt de 200 meter baan. Op alle banen wordt in de open lucht geschoten, een hele verademing als u met zwartkruit schiet. Rechts van het clubgebouw staat, hoorbaar, een waterzuiveringsinstallatie: geeft soms een luchtje af, maar het is goed te doen.

Oranje schietballon

Op het moment dat er geschoten mag worden, wordt een oranje 'ballon' in top van een mast gehesen. U ziet 'm op de foto hierboven.

Herlaadbenodigdheden

Alles heeft Hildo meegenomen, inclusief lege kruitbuisjes, kruit, kruitmolen en weegschaal. Mocht een andere lading wenselijk zijn, dan is dat geen probleem.

Kruitlading

Als voortstuwing kiest Hildo voor 70 grain Zwitsers 3, da's FFG granulatie. Dat heeft een rustiger drukopbouw door wat grotere korrels. Veel lange afstandschutters schijnen zelfs een voorkeur voor Zwitsers 4 (1 1/2 FG) te hebben. Meer dan 70 grain ziet Hildo niet zitten, dan worden de klappen met de zware kogels wel erg fors, ook al omdat het geweer zelf maar 3,6 kilo weegt. Afgezien daarvan: met een 45-70 wordt ook lange afstand geschoten en daar zit u met 65 grain echt wel aan de max, minder nog als de kogel diep in de huls steekt.

Achter de 200 meter achietbaan

Een met gras begroeide zandheuvel is de kogelvanger op de 200 meter baan bij het clubhuis in Struer. Daarachter ligt het water. Het is de bedoeling dat u niet over de zandheuvel heen schiet, want dan zou u een schip kunnen raken. Er zijn al die jaren nog nooit ongelukken gebeurd en uiteraard beseffen ook de schutters drommels goed van wat er zou kunnen gebeuren als er over de kogelvanger heen geschoten wordt en er toevallig iets ronddobbert. Het is een kwestie van risco-inschatting. Ziet u zichzelf al in de auto zitten met helm op en brandwerend pak aan? Als alles domweg verboden zou worden wat ook maar een fractie risico met zich meebrengt, blijft er bar weinig over in het leven.

En dat witte tentje dan?

Dat is een tent van de plaatselijke padvinders. Op het moment van schieten mochten die, uiteraard, niet aanwezig zijn.

Drukte

Met 42 schutters of daaromtrent kan het af en toe aardig druk worden en is een plaatsje om te schieten niet direct aanwezig. Gelukkig duurt de dag lang genoeg.

De 200 meter

Dan Hildo op de 200 meter baan. Campingstoeltje mee waar met de rug ter ondersteuning tegenaan geleund kan worden. Dan het houten kruis om het geweer op te leggen. Het valt Hildo op dat van wiebelen geen sprake meer is, het geweer kan ongelooflijk stil gehouden worden, de enige beweging is zijn hartslag. Een groot verschil met staand schieten. Met de zwaardere kruitlading is de terugslag aanmerkelijk en de schouder wordt op de proef gesteld.

Schietkaart 200 meter Eleanor

Hildo is op zich niet eens ontevreden over het uiteindelijke resultaat. Het zit in ieder geval in de buurt, en als er iemand had gestaan had ie nu gelegen, zie de rode stipjes. Een groter probleem: het zicht door het diopter is erg slecht, ondanks dat de zon schijnt. Hildo moet erg lang zoeken voordat hij het doel in zicht heeft en soms lijkt het haast helemaal niet te lukken... en dit is nog maar 200 meter.

Afplakken

Afplakken van de schietkaarten op de 200 meter baan.

Schoonmaakdoekjes

Komt toch nog aardig wat vuil uit. Dit ondanks dat Hildo de kogel naar beneden duwt met een schoonmaakpatch om de pompstok. Op die manier hoopt de vervuiling zich niet op en blijft de vervuiling van de loop constant. Constanten zijn belangrijk voor een constant resultaat.

Gesprek met de Sharps Doctor

De Sharps Doctor is een Duitse specialist op het gebied van Sharps geweren, waarbij precisie van het grootste belang is. Hij doet onderhoud en bouwt zelfs speciale custom Sharpsen naar wens van de klant. Mits u een goed gevulde portemonnee meeneemt, want voor een paar duizend heeft u nog niets speciaals.

Inspectie van Eleanors diopter... vuiltje

De Sharps Doctor inspecteert het diopter van Eleanor en meent dat er niets mis mee is. Een uitstekende diopter en ook de 100 meter ringkorrel insert ziet hij als prima voor de tevverschieten afstanden van 400 en 600 meter. Dan blijkt dat er in de diopterschijf zelf, in het gaatje, wat vuil zit. 'Aha', denkt Hildo, 'geen wonder dat ik er niet best mee kon zien'. De 400 meter lijkt zowaar weer mogelijkheden te gaan bieden!

Impactdemper

De 535 grain kogel met 70 grain Zwitsers geeft in combinatie met het lichte geweer een aardige terugslag en Hildo heeft na een dag schieten alweer een zwelling op z´n schouder staan. Als een geweer op die plek staat te hameren is dat minder prettig, maar de oplossing is simpel. Uit een schuimrubber isolatiematje worden een paar stukjes dempend materiaal gesneden en met tape aan elkaar geplakt. Dempt uitstekend en van de tik van het geweer voelt Hildo niets meer.

Twintig schoten

Hildo zal morgen twintig kruitbuisjes meenemen naar de 400 meter baan. Als hij meer dan 20 buisjes nodig heeft om de emmer te raken heeft hij niets op de 400 meter te zoeken, meent Hildo. ´Had Quigley ook niet nodig´, grapt hij.

Op weg naar Ulfborg

Allemaal achter elkaar aan als ganzen op een rijtje op weg naar de long range baan, vlabij Ulfborg, ongeveer 35 kilometer rijden vanaf de schietbaan in Struer.

Uitdelen Quigley-emmers

Voor iedere deelnemer aan het evenement is er een zinken emmer gereserveerd. De naam van de schutter staat er op en die emmer komt onder een schietschijf te staan, want de emmer zelf is op een afstand van 400 meter niet te zien.

Wat is een Quigley-emmer?
Als u niet weet wat dat is, dan heeft u met 'Quigley Down Under' een heel leuke cowboyfilm gemist. Gewoon even de film, uiteraard legaal, downloaden. Zeker niet 'ik wil de piratebay' googelen om vervolgens 'proxy' te kiezen en daarna één van de 'proxy's' aan te klikken. Zelfs als u Ziggo hebt zit u, voor u het weet, zomaar op de Piratebay en kunt u alles downloaden! En dat mag niet, want Ziggo blokkeert de Piratebay niet voor niets. De blokkade is het gevolg van een gerechtelijke uitspraak... ondanks dat het niet verboden is om via de Piratebay te downloaden? Riekt er naar dat die rechter de wet aan zijn laars lapt.

Maar Hildo doet dat niet!

Doelen

Een hoge zandheuvel aan het einde van de baan is de kogelvanger. De bovenste acht schietschijven zijn de kaarten waarop de schutters schieten. Er zijn net twee mensen bezig de Quigley-emmers te plaatsen aan de voet van de schietschijf.

De gong

De onderste schietschijf is geen schijf, maar een gong. Tussen het schot en het 'toink' geluid als de kogel de gong raakt, zit nogal wat tijd: het is duidelijkdat de kogel een tijdje onderweg is. Op de 400 meter worden de wapens ingeschoten op de gong. Het diopter moet op deze afstand een stuk omhoog, in Hildo's geval 11.5 mm.

De enige voorlader

Hildo is de enige die met een voorlader schiet, de rest schiet allemaal met achterlader. Verscheidene schutters met een Trapdoor, wellicht de meerderheid met Sharps en daarnaast ook meerdere Rolling Blocks. Vast ook nog wat andere geweren, maar Hildo heeft ze verder niet herkend. Hildo moet bekennen dat hij z'n geweer zelfs niet zou tegen de duurste Sharps zou willen ruilen, want een voorlader heeft net dàt wat alle achterladers niet hebben: losse componenten. Dat maakt het schieten vele malen leuker, maar 41 andere schutters zien dat niet zo. Anders hadden ze er wel met een voorlader gestaan, nietwaar?

Anderhalve meter afwijking. Einde verhaal!

Na vier kogels raakt Hildo de gong. Een stuk of zes kogels verder, inclusief het finetunen van het diopter is Hildo in de buurt van het emmertje: een handbreedte eronder. Bij het volgende schot zit Hildo ineens anderhalve meter verder naar rechts. Dit is voor hem voldoende om te besluiten te stoppen.

Wind of andere schietschijf?

Hildo weet niet zeker of het wel zijn eigen schijf is waarop hij gericht heeft. Maar of deze afwijking komt door een windvlaagje of doordat hij verkeerd gericht heeft, is niet langer van belang. Want als hij niet zeker weet wat zijn doel is, dan is het tijd een punt achter de Quigley Shootout te zeten.

Geen begrip

Hildo's reden tot stoppen en de uitleg wordt niet begrepen. Andere schutters menen dat Hildo 'te snel opgeeft', dat hij 'niet doorzet' en dergelijke. Mensen bieden hem nog allerlei geweren aan om tòch die emmer maar te kunnen raken. Natuurlijk is dat hartstikke aardig en zeer collegiaal, maar het geweer heeft helemaal niets te maken met waar het om gaat. Niet goed luisteren, dus foute conclusies en blijvend onbegrip. Dat is spijtig, iets wat Hildo erger vindt dan zijn teleurstelling over het slechte zicht. Of Hildo het emmertje wel of niet raakt, maakt hem niet meer uit.

Zaterdag: Long way home

Op zaterdag schiet Hildo uiteraard niet meer mee, al gaat hij nog wel even kijken naar het 600 meter schieten. Toch, in het westen van Denemarken is hij nog nooit geweest, behalve een keer op het eiland Romo. Na een prima pizza en een cola in een dorpje onderweg is zijn depressieve bui al weer vertrokken en wordt de terugreis naar huis ondernomen, einde van dit Denemarken avontuur. Via secundaire wegen weer terug naar Nederland, via een toeristische route. Iets korter qua kilometers, maar volgens Hildo bent u zo wel stukken langer onderweg. Geeft niet, het is immers vakantietijd!

                 _____________________________________________

25 nov. 2012. De Quigley Cup - semi long range!

Het is ruim drie uur rijden heen en drie uur weer terug. Limburg is ver voor Hildo. Met name omdat hij niet harder rijdt dan 95 kmh, daarboven begint het stuur van zijn Mercedes te trillen. Bovendien rijdt de wagen dan, met 1:6,3, vrij zuinig. Zuinig is een subjectief begrip, dat snapt u. Ondanks de afstand heeft hij het er toch voor over want knallen bij SVV Remington heeft iets wat andere westerntreffens niet hebben. Anders dan bij veel andere wedstrijden mogen wapens hier niet gedragen worden, maar dat is niet het enige. Hildo weet niet precies wat het is, maar het zal ook iets te doen hebben met het soort mensen dat hier schiet. Het zijn natuurlijk veelal Limburgers, maar het heeft er met name ook mee te maken hoe ze in de schietsport staan. Er lopen verscheidene rond die erg competitief zijn. Hildo is dat niet, maar soms toch stiekem een beetje wel, ondanks zijn beperkte capaciteiten als sportschutter. Hier verliezen is iets waar u, als gewone schutter, niet omheen kunt. Tegen de topschutters van SVV Remington heeft u, als ze maar een beetje hun best doen, geen schijn van kans, maar maar dat geeft niets.

Cosmic Gunfight

Een flipperkast in de kantine van het schietcomplex 'De Versen' van SSV Remington. Bouwjaar 1982 volgens internet, op een sticker op het apparaat staat 31 juli 1989. Hildo verkeerde in de veronderstelling dat flipperkasten ouder zouden zijn. Een mooie kast zou bij hem thuis ook niet misstaan, maar Hildo heeft er gen ruimte voor, jammer. Afgezien daarvan, flipperen heeft ie nog nooit echt leuk gevonden maar er naar kijken, met al die knipperende gekleurde lampjes, het is best een vrolijk gezicht.

Hildo op de 50 meter. 71 punten

De eerste serie voor Hildo is de 50 meter en hij knalt er op los, hopende dat de richtmiddelen van Eleanor een beetje redelijk staan. Hij heeft z'n eigen 50 meter wedstrijdkaart niet meer gezien, maar de behaalde 71 punten brengen hem, van de 39 deelnemers, tot een 33ste plaats. Niet ècht indrukwekkend voor iemand met een Rigby replica, nietwaar?

Hildo op de 100 meter staand. 58 punten

Nu lijkt 58 punten niet veel, maar 100 meter is ver hoor! Toch weet Hildo met dit aantal, van de 27 deelnemers, het tot een 14e plaats te schoppen. Maar nèt iets onder het gemiddelde. Het diopter van Eleanor stond niet goed en Hildo heeft deze, met gebruik van zijn baankijker, tijdens de schietserie zo goed mogelijk bijgesteld. En dat is aardig gelukt want hij weet toch nog vijf van de dertien schoten in het zwart te krijgen. Misschien had ie zelfs wel iets boven het gemiddelde kunnen schieten als het diopter van meet af aan perfect had gestaan.

Hildo op de 50 meter revolver. 57 punten

Met de BFR gaat Hildo de uitdaging aan. Voorzien van 50 grain Explosia 0 en de gigantische 457-535 Lyman Postell kogel is het spektakelschieten. Hij moet een paar stapjes naar achteren doen om te voorkomen dat de loop tijdens het omhoog komen de luchtaanvoerconstructie raakt. Het richtpunt ligt ergens een halve meter onder de kaart. Andere André schiet met een .45 Pedersoli LePage voorlaadpistool en knalt op 50 meter 85 punten(!)  bijelkaar. Hildo komt niet verder dan 57 punten en Rodeo Huub, de man met 1000 keer meer lef dan Hildo,  want Hildo laat het wel uit zijn hoofd om op een 1200 kilo zware pissige Amerikaanse stier te stappen, weet het tot 56 punten brengen. Omdat er op de 50 meter revolver niet meer deelnemers zijn, haalt Hildo mooi even de tweede plaats!

Ereschijf voor Karin

De twee best presterende deelnemers van iedere verschoten discipline mogen een schot op de ereschijf lossen. In totaal dus 2 x 4 schutters gaan voor een rondje ereschijf schieten. Karin is de beste en weet als enige, tussen alle ereschijf deelnemende heren, het emmertje te raken. Mazzeltje? Nou, ze schoot op de 50 meter ook al 96 punten bijelkaar en ergens houdt geluk op. Vakmanschap op de baan kan haar niet ontzegd worden. Hildo oefent stug verder, want tegen deze dame heeft hij in ieder geval nog steeds geen schijn van kans.

Quigley Cup Winnaar

Rob Duijf mag zich de beste noemen met het hoogste puntenaantal op alle drie geweerdiciplines met een puntentotaal van 270 en hij krijgt de 'Quigley Cup Shield' mee naar huis. De tweede en derde plaats worden gehaald door Leo Mertens en Jan de Vries Jr. die beiden 264 punten achter hun namen laten noteren.

En Hildo?

Hildo blijft steken op een 26e plaats van de 34 deelnemers, met 129 punten. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het niet verschieten van de discipline 100 meter liggend. Er zijn overigens meer schutters die niet alle disciplines hebben geschoten. In ieder geval: met Lucy, de Brown Bess, eindigde Hildo vorig jaar als laatste, dus wat dat betreft is het nu al een hele verbetering. Volgend jaar wil hij proberen toch alle drie de geweerdisciplines te schieten, zou hij dan boven het gemiddelde kunnen komen?

Prijsuitreiking

Prettige afsluiting van de dag, of u nu wel of geen prijs wint doet er weinig meer toe. De wedstrijddag zelf maakt alles goed en de behaalde scores doen daar niets aan af.

Prijs!

Wederom een prijs van de rijk gevulde tafel. Met een set van tien pennen heeft Hildo nog jaren schrijfplezier. Dat komt goed uit, want dat hij graag schrijft is u vast niet ontgaan.

Geslaagd evenement?

Een niet geslaagd zwartkruit evenement heeft Hildo nog nooit meegemaakt. Ook de Quigley Cup is goed verlopen dankzij de inzet van vrijwilligers en de tegenstanders waren, zoals altijd bij SVV Remington, van niet te onderschatten niveau. Maar of u nu een goede of iets minder perfecte schutter bent, de participatie aan de Cup is ook ditmaal weer ruimschoots de moeite waard geweest. De stemming was prima, het schieten goed en de mensen nog aardig ook. Volgend jaar weer? Wat dacht u?

                       _________________________________

Schietseries

Er worden hier geen stickers met de tijden van de schietseries uitgegeven. Dit is ook niet echt nodig omdat alle series bij voorinschrijving al zijn vastgelegd, dus voor vertrek kunt u uitprinten wanneer u waar met welk wapen moet schieten. Hildo is weer eens vergeetachtig en moet het dus op zijn arm kalken.

11.15h: 50 meter staand geweer, tunnel C, baan 3.

12.00h: 100 meter staand geweer, tunnel B, baan 4

13.30h: 50 meter staand, revolver, tunnel B, baan 4.

Geen 100 meter liggend met geweer

De 100 meter liggend slaat Hildo over, hij schiet dus geen volledige Quigley Cup. Dat heeft alles te maken met zijn rug: Liggend schieten bevalt hem helemaal niet omdat de schouder niet goed kan meebewegen met de terugslag van het geweer. Vorig jaar moest hij, al voor de hele serie voorbij was, afhaken met last van zijn rug. Er schijnen meer mensen niet van liggend schieten te houden.

Vastgeplakte top schutters

In het midden Leo Mertens, in de kleine zwartkruitgemeenschap zeer bekend als topschutter. Hildo heeft een groot gedeelte van Leo's schietserie met een voorlader gadegeslagen en het valt hem op dat wat dit soort wedstrijdschutters doet, nogal afwijkt van de reguliere zwartkruitschutter. Hildo had het al eens eerder gezien, maar er nog nooit zo specifiek op gelet: De schutter besteedt alvorens te gaan schieten veel aandacht aan zijn houding. De voeten worden op een bepaalde manier geplaatst en komen niet meer van hun plaats totdat de hele serie geschoten is. Ook het aanleggen van het geweer gaat bijzonder, eerst iets naar rechts om vervolgens met een zwaai naar de kaart te gaan. Dan nog even goed doorzakken in de rug. Dat is waarschijnlijk de meest stabiele houding want vanaf dat moment wordt er gericht, tot het schot valt. En uiteraard is alles wat de man doet iedere keer weer identiek.

Griezelig precies

Er staat achter de schietbaan een baankijker opgesteld en Hildo ziet door deze kijker dat Leo op een gegeven moment een groepje schiet van vier of vijf schoten achter elkaar met een diameter van ongeveer 5 centimeter met ook nog een gat in gat, op de 100 meter! Weliswaar niet geheel in het midden en gevolgd door wat afzwaaiers. Evengoed: een dergelijk groepje achter elkaar schieten heeft Hildo nog nooit zien gebeuren en het is een onwaarschijnlijk gezicht. Uiteindelijk schiet Leo, met 88 punten, tòch de hoogste score van de dag op de 100 meter staand.

Topscores van de dag

100 meter staand

Ongetwijfeld het lastigst, een soort van Koningsklasse.

De drie schutters van de Nederlandse selectie volgen elkaar op. Op de eerste plaats Leo Mertens, 88 punten; tweede plaats Rob Duijf met 85 punten en op de derde plaats Jan de Vries Jr. met 80 punten.

100 meter liggend

Deze heeft Hildo zelf niet heeft geschoten, er komen er heel andere schutters naar voren. De eerste plaats is voor Joop S. (95 punten). Hij zal vandaag de prijzen uitreiken, maar is zelf dus ook een niet onverdienstelijk schutter. De tweede plaats is voor Karl H. (94 punten) en de derde plaats is voor Leon K. (93 punten).

50 meter staand

Hier liggen de topscores wel heel erg dicht bijelkaar.

De eerste plaats is voor Jan de Vries Jr. (97 punten), de tweede plaats voor Karin R. (96 punten) en de derde plaats is voor Rob Duijf (96 punten).

50 meter revolver / pistool

Voor deze discipline zijn er maar drie deelnemers, vorig jaar waren er meer. Bij SVV Remington liggen de geweren duidelijk beter in de hand.

De eerste plaats is voor Andere André (85 punten), de tweede plaats voor Hildo (57 punten) en de derde voor Rodeo Huub (56 punten).

12-60 x 60 Bynolyt Target. De baankijker

Deze Bynolyt baankijker voldoet uitstekend! Hildo heeft ´m al een jaar, maar heeft het ding nog nooit met u besproken. Met ruim 160 euro is deze Taiwan-kijker geen superkoopje. Het is zeker geen topklasse, maar wèl goed besteed geld want bij een gemiddelde vergroting zijn kaliber .45 gaten op 50 meter, en zelfs op 100 meter tijdens deze Quigley Cup, prima te zien. En daar gaat het om. De kijker is niet groot, niet zwaar, compleet met tafelstatief en een beschermende draagtas. Gezien de handzame grootte is Hildo dik tevreden met de prestaties.

Sales gimmick

Staar u niet blind op de maximale vergroting, zeker niet bij een relatief kleine lensopening. De 60-voudige vergroting van deze kijker is meer een sales gimmick dan wat anders, want het beeld wordt dan wel erg donker en onduidelijk en u ziet niet meer dan bij een wat minder sterke vergroting. Als u  een klein beetje ervaring heeft met sterrenkijkers, net zoals Hildo, dan weet u hoe de combinatie (niet) werkt bij goedkope kijkers en grote vergrotingen.

Missende lensdoppen

De kijker is niet voorzien van lensdoppen, kon er niet meer van af waarschijnlijk, jammer. Bij de voorste lens maakt dit Hildo niet zoveel uit, maar het achterste 12-60 zoomoculair raakt snel vervuild tijdens het schieten met zwartkruit. Of gloeiende zwartkruitresten eventueel in het glas van het oculair zouden kunnen inbranden weet Hildo niet, hij heeft er nog niets van gemerkt. Hij is nog op zoek naar een passend dopje, dat hij even op het oculair kan doen voordat hij de trekker overhaalt.

Afgeleid

Tenzij Hildo met nieuwe kogels, kruit, ladingen bezig is of dingen aan het afstellen is, vindt hij het gebruik van een baankijker niets toevoegen. Het leidt erg af van het schieten zelf. Andere schutters zien dat anders. Er zijn er bij die na ieder schot moeten kijken. 'Een soort van dwangmatige behoefte om de score te zien', vermoedt Hildo. Als het gat er in zit, is het toch al te laat om er nog wat aan te doen. Als u na een blik in de kijker begint te corrigeren, ligt overcorrigeren op de loer en dan wordt het groepje groter en liggen de uiteindelijk scores vaak weer lager.

Quigley Cup

Op de 100 meter redt deze kijker Hildo van de laatste plaats. Na wat gedraai aan het tunnelvizier en aan het diopter zelf tijdens de schietserie lijken de kogels uiteindelijk aardig goed terecht te komen en gaat het Hildo, zijn schietkunsten kennende, redelijk voor de wind.

Ereschijf in detail

U kent Hildo, hij zou deze ereschijf er niet zo uitlichten als er niet iets bijzonders mee zou zijn... Zie eens waar het gat zit dat Hildo er in geschoten heeft. Karin is de beste, da's duidelijk, zij is zelfs de enige die de emmer zelf geraakt heeft. En dan komt Hildo(!) samen met Leo Mertens, die twee kogelgaten liggen precies even ver van het doelgat (het gat in het midden van de emmer) af. De rest van de schutters schiet minder goed. 'Ha, ha!', grijnst Hildo, die opeens in een opperbeste stemming verkeert. Het is hem nog nooit gebeurt dat ie beter schoot dan de Nederlandse top, en ook eeuwige tegenstander Andere André moest het ditmaal afleggen! U zegt mazzeltje? Waarschijlijk, want dat Hildo verder geen deuk in een pakje boter schiet tegen dit soort schutters is vandaag erg duidelijk geworden.

Het geweer van Rob met de Shaver diopter

Hildo schiet op de ereschijf met het geweer van Rob Duijf. Een Rolling Block met een dikke wedstrijdloop, tunnelvizier en diopter met een verstelbare Hadley eye cup. Wat een mooi helder beeld! Het tunnelvizier is voorzien van een mooie dunne insert die veel van de omgeving laat zien, prima voor de oriëntatie. Het gat in het diopter is veel helderder. Waarschijnlijk heeft het een iets groter gaatje, het is veel beter dan zijn eigen diopter in ieder geval. Robs diopter is er eentje van Lee Shaver. Hildo had zelfs nog nooit van de Amerikaanse meneer Shaver gehoord, maar het blijkt iemand te zijn die zelf ook lange afstand schiet, ook op Bisley, en aldus uit eerste hand weet waaraan goede richtmiddelen aan moeten voldoen. Rob is in ieder geval uitermate tevreden over zijn diopter, dus de 'Knudde Kans' is klein. U begrijpt zeker al wel waar Hildo aan zit te denken? Goede afstelbare kwaliteitsrichtmiddelen kosten een beetje, maar dan heeft u ook wat..

                       _________________________________

15 december 2012 - Snertwedstrijd van The Poachers

Het is u wellicht opgevallen dat Hildo wat minder westernevenementen bezoekt. De reden is simpel: het scheelt aanmerkelijk in zijn portemonnee. De wekelijkse serie schieten bij zijn eigen club betekent voor Hildo185 kilometer rijden. Dat tikt aan. Soms heeft hij wel twee keer per week zin om te gaan schieten. Dat is geen probleem, maar betekent wel dat hij het wat rustiger aan moet doen met evenementen. Het wekelijkse schieten gaat gewoon door want voor Hildo is het schieten zèlf uiteindelijk de doorslaggevende factor. Maar de Snertwedstrijd is altijd speciaal voor hem geweest, ook al omdat dit het eerste westernevenement was dat hij ooit heeft bezocht, 10 december 2005, destijds nog zonder verlof. Dus... op naar Brummen!

Dierkaarten en Quigley-emmertjes

Er wordt geschoten op een kaart met een beer en er kan ook worden geknald op een miniatuur zinken emmertje dat met een draadje voor een reguliere schietkaart hangt. Vijf schoten per kaart. Het emmertje schieten kost 5 euro, een dierkaart 3 euro. Bij elk schot meer volgt er puntenaftrek

13 schoten

De reguliere MLAIC (Muzzle Loaders Association International Commitee, het overkoepelende orgaan van de zwartkruitschietwedstrijden op topniveau) regels gaan uit van 13 schooten op de kaart waarbij de hoogste 10 tellen. Hildo heeft gemerkt dat met name in Duitsland er vaak op dierkaarten geschoten wordt met minder schoten. Tòch vindt hij dat het normale 13-schoten systeem wel wat heeft. Met name met een voorlader bent u met 13 schoten lekker lang bezig: vijf schoten zijn wel erg snel voorbij. Natuurlijk is het ook mogelijk wat meer kaarten te nemen. Net wat uzelf wilt.

Temperatuur

Met een graad of 8 is het schieten buiten prima te doen. Deze thermometer heeft ook wel eens wat anders aangegeven tijdens de Snertwedstrijd, als iets van -8.

R&S Robbie

Sommige mensen schieten met antieke wapens, zoals deze heer hier boven dat doet met een Rogers & Spencer. Bedachtzaam laadt hij het wapen. De revolver uit 1865 doet helemaal niets onder voor een gloednieuwe replica van nu, bewijst Robbie. Zijn groepjes zijn niet slecht!

                        ___________________________________

Opkomst

De opkomst is niet slecht. Het is gezellig druk zonder dat het overlopen is.

Het hengsel

Twee kaarten geprobeerd en twee maal de emmer gemist. Hildo schiet nog wel het hengsel van de emmer. Ook een kunst! De bovenste actiefoto is genomen door Macko, één van de organisatoren van het evenement. Het maken van leuke (actie)foto's kun je rustig aan hem overlaten.

De BFR met gereduceerde lading

De BFR is een leuke revolver die, vanwege de buitensporige tekenfilmachtige afmetingen, de nodige aandacht trekt. Het lijkt erop dat wapens als de BFR bij de KNSA niet erg gewenst zijn, het is moeilijk om er eentje op verlof te krijgen. 'Dat is jammer hoor', vindt Hildo, maar het is hem gelukkig wel gelukt. Het is nog steeds een uitdaging om er een goed resultaat mee te schieten. Hildo kan u nu al wel verklappen dat deze revolver net zolang bij hem blijft als hij aan de schietsport blijft doen. Dus, omdat ie voorlopig toch nog niet weg gaat, wederom een stelletje nieuwe patronen gemaakt. Ditmaal met 48 grain Explosia 0, een joekel van een vetpil om de ruimte op te vullen tussen kruit en de 457-292 Lyman kogel. Het schiet vrij rustig en tamelijk precies. Alleen komt de kogel erg hoog af, een halve kaart, ondanks dat de keep zo laag mogelijk is ingesteld. Misschien dat het mogelijk is om de keep wat lager te krijgen door hier of daar wat materiaal weg te halen, daar moet Hildo nog een keertje naar kijken. Dan schiet hij de volgende keer vast beter!